Podłączenie kondensatora odsprzęgającego bezpośrednio do płaszczyzny uziemienia

Zawsze myślałem, że jeśli układ scalony jest uziemiony do płaszczyzny uziemienia, wówczas dopuszczalne jest podłączenie kondensatora odsprzęgającego do VDD po ​​jednej stronie i prosto do płaszczyzny uziemienia po drugiej stronie, jak pokazano poniżej:

Jednak, jak rozumiem, ten źle napisany przewodnik z głębi Internetu mówi mi, że cały czas się myliłem, a poprawnym sposobem jest prześledzenie śladu między stykiem uziemienia układu scalonego a kondensatorem, a następnie połączenie z płaszczyzną uziemienia:

Wydaje mi się, że używałem d), co jest jakoś złe. Czy ktoś bardziej doświadczony może rzucić nieco światła na ten temat, który z nich jest preferowaną metodą? Dziękuję Ci.

Ma to związek z kierunkiem przepływu prądu, jak trudny jest i co może powodować.

Na przykład z d polega na tym, że przełączanie szumu z uC może powodować rozsądne skoki prądu. Prądy te są wstrzykiwane bezpośrednio do płaszczyzny uziemienia i jej zestawu pojemności i indukcyjności. Na pewnym etapie energia ta jest częściowo kompensowana przez kondensator odsprzęgający, ale będzie za późno. Kolec znajduje się już w obszarze uziemienia, a prąd może indukować skok lub oscylację wzdłuż płaszczyzny uziemienia, ponieważ nie jest to po prostu metalowa płytka. Ma w sobie bardzo trudny zestaw równań matematycznych dotyczących własnej indukcyjności i pojemności do innych obszarów miedzi.

Przyznanie faktycznego pierścienia na płaszczyźnie naziemnej nie jest łatwe do osiągnięcia, szczególnie przy małej pętli, ale lepiej mieć straszydła, który raczej się nie zdarzy, niż zakładać całe słońce każdego dnia.

Chcesz, aby wszystkie impulsy szumów zawsze widziały kondensator, zanim zobaczy cokolwiek innego, na obu torach, więc wiesz, że wolałby pobierać energię z kondensatora niż z płaszczyzn mocy i wstrzykiwać swój szum bezpośrednio do reszty systemu.

EDYTOWAĆ:

Istnieją (ograniczone) powody, aby używać D. W przypadku pierwszego zdjęcia może być jeden. Jeśli ślady muszą być długie, aby twoje komponenty widziały czapkę bezpośrednio, przejście do płaszczyzny może być mniejszym z dwóch złych. Długi ślad odetnie prąd przełączania dostępny dla układu scalonego / złożonego. I może wykorzystać te prądy do generowania szumu z powrotem do układu, jeśli zdarzy się, że poprowadzisz go poniżej podłoży (może to być rzadkie). Ale ogólnie zasada, że ​​chip widzi najpierw pojemność na obu ścieżkach, jest dobra i większość urządzeń typu uC / uP / FPGA ma swoje styki, dzięki czemu jest to możliwe przy bardzo krótkich śladach. Wyłączono niektóre części rodzin typu ATTiny i PIC, ale czego chcesz za pojedynczy $?

Chociaż widać, że rodzina Tiny261 ma dużo AD, a także zdecydowała się na umieszczenie pinów zasilania obok siebie dla obu domen. Zbieg okoliczności?

Wszystko zależy od konkretnych charakterystyk przełączania komponentów i konkretnych płytek drukowanych. W przypadku większości projektów nie będzie to miało żadnego znaczenia. W przypadku projektów, w których ma to znaczenie, jeśli częstotliwość przełączania jest bardzo wysoka, powinieneś zrozumieć, dlaczego w ogóle przeszkadzasz kondensatorom odsprzęgającym. Gdy pojawi się zbocze zegara, wiele tranzystorów wewnątrz przełącza się jednocześnie, a do prawidłowego działania wszystkie z nich potrzebują zasilania VDD, aby pozostały stabilne, w przeciwnym razie ich wyjścia nie będą działały dobrze. A ponieważ wszystkie z nich prowadzą inne bramy tansistorów, prąd początkowy jest dość wysoki. Tak więc impuls prądu pochodzi z kondensatora odsprzęgającego. Jeśli ślad indukcyjności między nim a stykiem układu scalonego jest wysoki, nie pozwoli na wystarczający prąd. To właśnie dlatego czasami potrzebujesz kapsli 0201 - mniejsza obudowa ma mniejszą indukcyjność. Teraz, przelotki mają zwykle niższą indukcyjność niż kilka mm śladu. Płaszczyzna ma prawie zerową indukcyjność, jeśli nie ma w niej zbyt wielu otworów.