Odpowiedzi:
Są to zasadniczo parametry konfiguracyjne lub podobnie jak BIOS układu. Tutaj znajduje się fantastyczny kalkulator bezpieczników do AVR Atmega: http://www.engbedded.com/fusecalc/
Kontrolują takie rzeczy, jak używany oscylator i prędkość, z jaką ma pracować (tj. Wewnętrzny oscylator 8 MHz lub zewnętrzny kryształ), wykrywanie braku prądu i wielkość pamięci rozruchowej.
Widzę, że blalor ma już doskonałą odpowiedź na potrzeby bezpieczników Atmel.
Aby odpowiedzieć na następujące pytanie: „czy są to bezpieczniki fizyczne, czy programowalne programowo”, odpowiedź brzmi: nie. Wszystkie współczesne mikrokontrolery Atmel i Microchip przechowują „bity bezpieczników” w nieulotnych komórkach pamięci - fizycznie tak samo jak ogniwa flash SLC.
Gdy używasz programatora mikroprocesorów, aby pobrać nowy program do programu mikrokontrolera Pamięć flash, kasuje i ponownie programuje te komórki pamięci bitów bezpieczników.
Jednak oprogramowanie działające na mikrokontrolerze nie może zmienić bitów bezpiecznika - nawet jeśli używasz mikrokontrolera „samoregulującego” - tj. Mikrokontrolera, który pozwala oprogramowaniu bootloadera na przeprogramowanie własnej pamięci flash programu .
Niektóre procesory Atmel (szczególnie te o niskim poborze mocy) pozwalają działającym na nich oprogramowaniu na zmianę źródła zegara w locie, pisząc do jakiegoś rejestru konfiguracji - ale za każdym razem, gdy są resetowane (lub zasilanie zanika, a następnie wraca) , wracają do korzystania ze źródła zegara określonego w bitach bezpiecznika. Jedynym sposobem na zmianę tych bitów bezpieczników jest zastosowanie programatora chipów.
Kilkadziesiąt lat temu te bity konfiguracji (a także pamięć programu) były faktycznie przechowywane w bezpiecznikach - wiązce cienkich pasm metalu; odpowiednie zostały selektywnie „wydmuchane” przez przyłożenie 12 V, aż metal stopił się i rozłączył, a świder stał się nieprzewodzący. Jak zapewne zorientowałeś się, że mikroprocesor jest programowalny jednorazowo (OTP) - jedynym sposobem na usunięcie bezpiecznika było wyrzucenie całego mikroprocesora, wyciągnięcie nowego i rozpoczęcie od nowa.
Nadal nazywamy te bity konfiguracji „bitami bezpieczników” z przyczyn historycznych - podobnie jak często nazywamy pamięć programu „ROM” (nawet jeśli tak naprawdę nie jest to „tylko do odczytu” w samokontrolującym się mikrokontrolerze) i mamy „solidne” -state przekaźniki „, które nie mają ruchomych części, i„ firmy telefoniczne ”, które spędzają tylko niewielką część swojego czasu zajmującego się dźwiękiem, oraz„ komputery ”, które spędzają większość czasu na wyświetlaniu zdjęć i odtwarzaniu muzyki, a nie obliczanie liczb.
Mogą być trochę uciążliwe, jeśli popełnisz z nimi błąd i skonfigurujesz swój układ do pracy z zewnętrznym oscylatorem, gdy używa on oscylatora kryształowego lub wewnętrznego. Następnie okazuje się, że nie można zaprogramować układu i trzeba wstrzyknąć sygnał zegara do pinu oscylatora, aby go odzyskać, ustawiając prawidłowo bezpiecznik.