Wiemy, że mechanizmy ustalania cen i zachowania poszczególnych firm na konkurencyjnym rynku różnią się od mechanizmów monopolistycznych ”.
Jednak krzywe popytu zarówno na rynku konkurencyjnym (jako całości), jak i na rynku monopolu spadają.
Oto pytanie: czy możemy postrzegać konkurencyjny rynek jako całość jako monopolistyczną siłę?
PS: To, o czym mówię, jest czysto teoretyczne. Stąd czysta teoria jest odpowiednia dla mojego pytania.
Odpowiedzi:
Intuicyjnie powiedziałbym, że nie. Główną siłą monopolu jest to, że firma może dowolnie zmieniać ceny, podczas gdy firma konkurencyjna nie ma władzy nad ceną.
Krzywa popytu na rynku konkurencyjnym obniża się po prostu ze względu na prawo popytu. Typowa procedura polega na przyjęciu ceny określonej na podstawie zagregowanej krzywej popytu i ustaleniu krzywej popytu poszczególnych firm na tym samym poziomie. Wydaje się to dziwne (zakładać znajomość popytu na rynku, zanim poznasz popyt firmy), ale biorąc pod uwagę założenia doskonałej konkurencji (szczególnie doskonałej wiedzy), ma to pewien sens. Jeśli każda firma ma doskonałą znajomość popytu na swoje dobra, to z natury zna krzywą popytu na rynku. Powodem, dla którego jest to ważne, jest to, że w ten sposób czerpiesz zachowanie konkurencyjnych firm przy przyjmowaniu cen.
Teraz, gdy ustaliliśmy, dlaczego istnieją zachowania przy ustalaniu cen, możemy dyskutować, czy konkurencyjne rynki (jako całość) mogą zachowywać się jak monopole. Odpowiedź na to jest taka, że zagregowany konkurencyjny rynek byłby prawie niemożliwy do zachowania się jak kartel (monopol). Powodem tego jest idealnie elastyczny charakter ich zapotrzebowania. Załóżmy, że w jakiś sposób każda firma zgodziła się podwyższyć cenę do dokładnie tej samej kwoty w tym samym czasie. Załóżmy, że jedna firma była w stanie wyprodukować wystarczającą ilość towaru, aby zaspokoić popyt za określoną cenę. Ta firma (lub inne podobne firmy) miałaby ogromną motywację do obniżenia swojej ceny, ponieważ obniżając cenę (nawet o nieskończenie małą kwotę), natychmiast wychwyciłyby cały popyt na dobro. Jeśli tylko jedna firma zdecyduje się oszukać, wtedy cały rynek skończyłby w tym samym miejscu, w którym zaczynał od pierwotnej ceny rynkowej. Z tego powodu zagregowany idealnie konkurencyjny rynek jest prawie niemożliwy do działania jak kartel.
Tak, o ile element konkurencyjnego rynku jest nie do rozszerzenia. Mogą to być przestraszone minerały, patenty, a nawet korzyści skali. Biorąc pod uwagę, że taki niedobór występuje praktycznie w całej produkcji, elementy rynku monopolistycznego będą istnieć na każdym tak zwanym rynku „konkurencyjnym”.
Dlaczego tak jest? Ponieważ tam gdzie produkcja jest ograniczona przez moce produkcyjne, a moce produkcyjne są ograniczone, wojny cenowe nie mogą istnieć. Acme sprzedaje widżety za 50 dolarów. Podobnie jak XYZ. Acme chce więcej biznesu ... więc obniżają cenę do 30 dolarów. Ale potem mają więcej interesów niż są w stanie obsłużyć. Wówczas brakuje im ... a ludzie ostatecznie kupują widżety XYZ, nawet jeśli są droższe, więc Acme podnosi cenę racjonowania i wracamy do miejsca, w którym zaczęliśmy.
Jeśli Acme podniesie cenę do 70 dolarów, XYZ nie może pozostać na tym samym poziomie 50 dolarów, w przeciwnym razie zostaną sprzedane. W ten dziwny sposób wiele „konkurencyjnych” rynków (jak na przykład ropa) zachowuje się jak jeden monopolistyczny byt.
Powiedzmy, że Acme i XYZ łączą się ... ich zachowanie będzie takie samo. Nie obniżą cen z powodu stałej mocy, ale mogą i podniosą ceny do poziomów monopolistycznych.
O ile czynniki produkcji nie mogą być powielane, będzie to czynnik (nie możemy „zrobić więcej ropy”, nie możemy ignorować patentów, a korzyści skali nie można powielić). W ostatnim punkcie, co mówię, jeśli koszt produkcji na jednostkę ma odwrotny związek z wielkością sprzedaży, to większe firmy będą miały przewagę, że mniejsze nie. Innymi słowy, nie możemy mieć 50 masowych producentów procesorów komputerowych o takiej samej skali, z których korzystają teraz AMD i Intel.
Po prostu nie. Idealny monopol maksymalizujący zysk zawsze będzie mniejszy niż konkurencyjny rynek jako całość. A cena byłaby wyższa. Krzywa krańcowego dochodu monopolu nie jest krzywą popytu, podczas gdy na rynku konkurencyjnym krzywa krańcowego dochodu jest samą krzywą popytu. Podsumowując optymalne indywidualne dostawy w poziomie, uzyskujemy podaż rynkową. Ponadto wszystkie firmy na konkurencyjnym rynku znajdują się w „dylemacie więźnia”. Istnieje sztywność cenowa. Nawet jeśli krzywe kosztów firmy przesuną się w górę (wzrost), nie będzie w stanie szybko podnieść ceny, ponieważ natychmiast stanie w obliczu niszczycielsko elastycznej krzywej popytu i zostanie wyrzucona z rynku. W przypadku zmowy wszystkich w celu ograniczenia produkcji i podwyższenia ceny, na rynku będzie niezaspokojony popyt, który zwabi kogoś na wady i zaspokoi ten popyt po niższej cenie i przyniesie ogromne zyski, a zmowa zakończy się niepowodzeniem (istnieją przykłady takich incydentów, jak OPEC, które cieszyły się ogromną popularnością ceny ropy naftowej - szok naftowy w latach 70. XX w., ale obecnie jego moc jest znacznie zmniejszona). Tak więc na dłuższą metę wszystkie firmy na konkurencyjnym rynku muszą osiągnąć zerowy zysk ekonomiczny, a zatem nie mogą razem zachowywać się jak monopol.
Ale tu jest haczyk. Jeśli monopol ma dostęp do jakiejś kluczowej technologii, którą mógłby posiadać tylko ze względu na korzyści skali, wówczas monopol może faktycznie zapewnić niższy koszt niż idealna konkurencja. Jest to jedna z argumentowanych zalet monopolu. Mówi się na przykład, że INTEL cieszył się monopolem, a tym samym zyskami ponadnormalnymi w początkowych latach, dzięki czemu mógłby mocno zainwestować w badania i rozwój, czego nie byłby w stanie zrobić inaczej. To faktycznie pomogło przemysłowi w rozwoju i ostatecznie udostępniono tańszą technologię. Jednak te argumenty są otwarte do dyskusji.