Jakie korzyści czerpią rządy z nieusunięcia długów?

Większość dużych gospodarek ma znaczny dług publiczny; na przykład wśród krajów OECD najniższy wskaźnik zadłużenia to Estonia z około 6% PKB. Teraz możemy być obecnie w globalnej recesji, ale nawet w bardziej pomyślnych czasach XX wieku większość krajów utrzymała znaczny dług publiczny. Oto wykres długu federalnego USA:

A oto jeden z długów krajowych w Wielkiej Brytanii:

(Oba wykresy za pośrednictwem Wikimedia.)

Jakie korzyści czerpią rządy zaawansowanych gospodarek z nieusunięcia długów?

Większość tych samych rozważań dotyczy krajów, podobnie jak firm i ludzi, a także kilka dodatkowych wad

Zalety bycia wolnym od długów

• Brak płatności odsetek
• Nie należy się do kogoś innego (wolność finansowa)

Wady bycia wolnym od długów

• Kupowanie rzeczy na (nieoprocentowanym) kredycie może zaoszczędzić trochę pieniędzy
• Płacenie za raty może dopasować koszty do dochodów
• Stopy procentowe mogą służyć do kontrolowania działalności gospodarczej i obrony waluty
• Posiadanie rynku obligacji promuje krajową działalność finansową
• Posiadanie obligacji skarbowych zapewnia oszczędzającym bezpieczną inwestycję

Istnieje duża różnica między brakiem długu a brakiem długu netto. W pierwszym przypadku nie pożyczasz żadnych pieniędzy, co zdarza się rzadko. W tym drugim przypadku masz pieniądze, ale zamiast tego możesz pożyczyć. Wiele osób robi to, wydając na kartę kredytową, nawet jeśli mają pieniądze w banku, lub nie spłacając całości kredytu hipotecznego, ponieważ oprocentowanie jest dobre (dzięki czemu mogą zarobić więcej za swoje pieniądze w innym miejscu).

Dla rządów istnieją dodatkowe korzyści z posiadania długu (nawet jeśli możesz go spłacić).

Być może najlepszym sposobem na zrozumienie tego jest spojrzenie na kilka ważnych przykładów z przeszłości i teraźniejszości.

US 1836

Jeśli nie ustawisz stóp procentowych, zrobi to ktoś inny

Rezerwa Federalna została utworzona dopiero w 1913 r., Zanim USA miały niełatwe stosunki z koncepcją bankowości centralnej.

Wygląda na to, że ojcowie założyciele byli przeciw bankowości centralnej i dopiero Alexander Hamilton stworzył „Pierwszy Bank Stanów Zjednoczonych” w 1791 r., Którego mandat obowiązywał przez 20 lat, po czym jego mandat nie został przedłużony.

Drugi Bank powstał w 1816 roku. Andrew Jackson był zdecydowanie przeciwny bankowości centralnej (i ogólnie bankowości!), Więc kiedy doszedł do władzy w 1832 r., Wyciągnął z banku pieniądze państwowe. Bank zareagował zmniejszeniem podaży pieniądza, aby pchnąć gospodarkę w recesję. Andrew Jackson utrzymał i spłacił cały dług publiczny do 1836 r. Drugi bank nie miał odnowienia i likwidacji w 1838 r.

Bez długu i bez banku centralnego podaż pieniądza w USA była faktycznie darmowa. Jackson wprowadza również Specie Circular, który wymagał, aby cała ziemia rządowa była kupowana w złocie i srebrze. W pozostałej części 1830 r. Nastąpiła znaczna inflacja i recesja, ogólnie przypisywane Jacksonowi pokonującemu bank centralny.

Rząd Stanów Zjednoczonych stracił kontrolę nad własną gospodarką, aw 1837 r. Bank Anglii podniósł stopy procentowe, zmuszając krajowe stopy procentowe USA, wywołując panikę w 1837 r. Następne lata upłynęły pod znakiem dużej recesji.

Więcej na ten temat: artykuł WDJ na temat długu USA i Wiki: Second Bank

Norwegia dzisiaj

Zachowaj część zadłużenia na cele związane z płynnością i kontrolą finansową

Norwegia ma obecnie około 170 miliardów dolarów długu publicznego, przy PKB około 500 miliardów dolarów . Jednak w 1990 r. Rząd ustanowił tak zwany „Rządowy Fundusz Emerytalny Norwegii”, do którego przelewa się nadwyżki dochodów z norweskiej ropy. Jest to portfel akcji i obligacji, którego wartość szacuje się obecnie na ponad 700 mld USD.

Rząd Norwegii może z łatwością spłacić wszystkie swoje długi, ale nie chce tego. Zamiast tego utrzymują emisję na rynkach długu państwowego w celu utrzymania płynnej rezerwy na pokrycie ich codziennych płatności. Wspominają także o wykorzystaniu pieniędzy na „rozwój dobrze funkcjonujących i wydajnych rynków finansowych”. Ostatnią kwestią w ich przypadku jest to, że ich aktywa znajdują się za granicą, a ich repatriacja osłabiłaby Krone, więc tutaj jest trochę uwagi na temat walut.

Z tego powodu nie jest zaskakujące, że Norwegia ma rating kredytowy AAA, a to sprawia, że ​​pożyczka w Norwegii jest tańsza niż nawet w USA (w oparciu o 5-letni CDS).

Aby uzyskać więcej informacji na ten temat, patrz: Norweskie Ministerstwo Finansów i Norges Bank

Singapore Today

Emituj dług, aby dać ludziom coś do zainwestowania

Singapur nie ma długu zagranicznego (tj. Nie-SGD) od 1995 r. I konsekwentnie wykazuje nadwyżkę fiskalną. Mimo to konsekwentnie emitują bony skarbowe i banknoty o różnych terminach zapadalności i po prostu inwestują wpływy.

Czemu? Według Monetary Authority of Singapore (MAS) głównymi celami są:

• Zapewnienie inwestorom indywidualnym i instytucjonalnym płynnej alternatywy inwestycyjnej o niskim lub zerowym ryzyku niewykonania zobowiązania;
• Ustanowienie płynnego rynku obligacji skarbowych, który służy jako punkt odniesienia dla rynku papierów dłużnych przedsiębiorstw; i
• Wspierać rozwój umiejętności związanych z usługami finansowymi o stałym dochodzie dostępnymi w Singapurze.

Więcej informacji na ten temat: MAS MoneySense

Korea Północna

Jeśli nie zapłacisz, to naprawdę nie jest dług ...

To tylko półpoważny, ale jednym krajem, który w zasadzie nie ma zadłużenia, jest Korea Północna z tego prostego powodu, że nikt nie będzie im pożyczał. Technicznie mają jednak długi, w tym dług wobec Szwecji za niektóre samochody Volvo, ale w 1984 r. Spłacili je wszystkie i odmówili zapłaty. Wygląda na to, że nie mają zamiaru nigdy płacić. Nie sądzę, że muszę wyjaśniać wady północnokoreańskiego podejścia do ekonomii.

Zobacz: Skradzione samochody Volvo z Korei Północnej

Istnieje interesujący raport, który rozszedł się po administracji Clintona, kiedy przewidywaliśmy, że spłacimy cały dług, i myślę, że odpowiada na twoje pytanie. ( oto artykuł na ten temat w publicznym radiu)

Główną zaletą jest to, że obligacje rządowe są najbezpieczniejszym i najbardziej płynnym aktywem . Jego istnienie jest konieczne dla wielu instytucji finansowych (zdaniem towarzystw ubezpieczeniowych, funduszy emerytalnych i oszczędności pocztowych) i ważne jako punkt odniesienia w innych obszarach.

Ponadto raport sugeruje, że polityka pieniężna byłaby trudniejsza bez obligacji skarbowych. Fed musiałby zamiast tego kupować akcje lub obligacje korporacyjne, ale większość rynków jest po prostu zbyt mała, aby zaspokoić potrzeby Fed. Oznaczałoby to, że każda operacja otwartego rynku prowadzona przez bank centralny spowodowałaby duże wahania względnych cen aktywów finansowych z nieznanymi konsekwencjami.

Na szczęście nigdy tego nie spłaciliśmy.

Załóżmy, że twój kraj ma dług równy trzydziestu procentom PKB i że rząd jest zobowiązany do zapłaty odsetek w wysokości 5 procent rocznie od tego długu. Oznacza to, że każdego roku koszt obsługi długu wynosi 1,5% PKB. Jeżeli zatem PKB kraju rośnie w tempie 1,5%, może sobie pozwolić na obsługę długu w nieskończoność bez wzrostu wskaźnika długu do PKB. Jeśli gospodarka kraju rośnie w tempie większym niż 1,5% rocznie, to nawet jeśli rząd płaci odsetki od długu, wielkość długu publicznego będzie się kurczyć w stosunku do reszty gospodarki.

Nawet odkładając na bok polityczną celowość odroczenia spłaty długu, spłatę długu można odłożyć do momentu, aż kraj stanie się „bogatszy”, a zatem lepiej do tego zdolny.

Jestem dość zaskoczony, że żadna z powyższych odpowiedzi nie wspomniała o klasycznym artykule Barro „Czy bogactwo netto obligacji rządowych”

Rozumiem to, biorąc pod uwagę, że funkcja użyteczności rośnie iwklęsłe zużycie, wzrost zużycia zwiększa użyteczność, ale w malejącym tempie. Stosując tę ​​samą logikę, zmniejszające się zużycie zmniejsza użyteczność w coraz szybszym tempie! Możesz więc pomyśleć o tym w ramach reprezentatywnego konsumenta - rosną krańcowe koszty wzrostu podatków. Jeśli rząd chce wydać pieniądze na pewien projekt - na przykład budowanie cholerstwa - wiele stałych kosztów musi zostać natychmiast poniesionych. Aby nie opodatkować obywateli jednocześnie, wygładzają podatki - świadcząc usługi, a jednocześnie nie zmuszając konsumenta do zapłaty jednocześnie. Istnieje argument, że rządy mają przewagę komparatywną w udzielaniu pożyczek w porównaniu np. Z bankami. W efekcie zaciągają pożyczkę w imieniu społeczeństwa przy niższych stopach procentowych.

W umiarkowanych kwotach dług jest bodźcem. Oznacza to, że jeśli kraj wyda 105 procent swojego PKB zamiast 100 procent, będzie rosnąć szybciej, a wraz z upływem czasu „dodatkowy” wzrost będzie wystarczający, aby spłacić dług i pozostawić kraj przed tym, gdzie byłby bez długu.

Niebezpieczeństwo polega na tym, że jeżeli całkowite zadłużenie stanie się zbyt wysokie (powiedzmy 100 procent PKB), jego krańcowa produktywność spadnie wraz ze wzrostem wymaganej stopy procentowej. Co więcej, czyni kraj podatnym na zewnętrzne „wstrząsy” makroekonomiczne, takie jak rosnące ceny ropy.

Z politycznego punktu widzenia dług jest mniej kontrowersyjny niż podatki.

Z ekonomicznego punktu widzenia deficyt walutowy jest równy wzrostowi podaży pieniądza i może być wykorzystywany jako pomost między polityką fiskalną a pieniężną w celu stymulowania wzrostu. W miarę wycofywania się starszych długów może to prowadzić do stabilizacji, a nawet przejściowego zmniejszenia nominalnego obciążenia długiem.

Wreszcie efekty zewnętrzne, takie jak zmniejszona produkcja gospodarcza podczas recesji, zwiększyłyby stosunek zadłużenia do PKB, jak pokazano na tych wykresach.