Dlaczego pokrywający się model generacji nie jest głównym modelem w makroekonomii?

Wydaje się, że pokrywający się model generacji ma znacznie bardziej realistyczne założenia niż zwykły model RBC Ramseya-Prescotta do zastosowania w makroekonomii. Dlaczego te Ramsey-Prescott, nawet nowe warianty keynesowskie, są bardziej popularne niż nakładające się generacje? Czy wynika to tylko z prostoty, czy jest jakiś podstawowy problem z konsekwencjami nakładania się modelu generacji?

Kwestie złożoności są zawsze czynnikiem decydującym o wyborze ram modelowych.

Ponadto mam wrażenie, że historycznie imponującą możliwością ujawnioną przez modele OG było to, że gospodarka może być „ dynamicznie nieefektywna ” (= charakteryzująca się nadmierną akumulacją kapitału). Po tym, jak niektóre badania empiryczne dostarczyły dowodów na to, że główne zachodnie gospodarki nie wydają się nadmiernie akumulować kapitału, mogło być wrażenie, że model, choć strukturalnie bardziej realistyczny, nie miał „tyle do zaoferowania”, aby zrekompensować jego dodatkową złożoność. .

Nie tak, zdaniem Philipe Weil, który świętował pierwsze 50 lat istnienia modelu w artykule Weil, Philippe. 2008. „Pokrywające się pokolenia: pierwszy jubileusz”. Journal of Economic Perspectives, 22 (4): 115–34. (do pobrania za darmo).

Artykuł jest przyjemną nietechniczną lekturą, pełną zwartych informacji, wiedzy i spostrzeżeń. Cytat (odważnie podkreślam):

„Genialnym efektem Samuelsona było skonstruowanie modelu, który sprawi, że gospodarki, w których pierwsze twierdzenie o dobrobycie zawsze obowiązuje, przy braku efektów zewnętrznych i zniekształceń, wyglądają jak dość szczególny przypadek. Trudno jest nie dojść do wniosku, że cechy modelu pokrywających się pokoleń są norma, a nie wyjątek: w końcu możemy poważnie się kłócić, gdy zrozumiemy, co oznacza „nowy”, wbrew realistycznemu modelowi opartemu całkowicie na założeniu, że „żyjemy w świecie, w którym zawsze pojawiają się nowe pokolenia?” Pod tym względem nie jest to model pokoleń, z bogactwem interesujących zagadnień i bogatymi właściwościami dobrostanu, to prosty model zabawkowy, ale raczej konkurencyjny koń współczesnej makroekonomii, model Ramsey – Cass – Koopmans, który zakłada, że ​​nigdy nie pojawia się „nowe” pokolenie, ponieważ przyszli agenci są częścią wcześniej istniejących rodzin. Słynny artykuł Barro (1974) na temat neutralności zadłużenia i Weila (1987) wyjaśnia, że ​​taki model pojawia się tylko wtedy, gdy rodzice kochają swoje dzieci (lub przyszłych imigrantów) na tyle, aby pozostawić je wszystkie pozytywnym zapisom. Ten warunek jest bardzo restrykcyjny, dlatego model Ramsey,„

To jest okrzyk rajdowy - w swoim artykule Weil szczegółowo opisuje wiele aspektów i problemów poruszonych przez model oraz spostrzeżenia, które może zapewnić.

Jedną z prostych technicznych definicji może być to, że dynamika w dyskretnym czasie (z wyjątkiem modelu pokoleń nakładających się na siebie w sposób ciągły) jest często trudniejsza.