Czy są jakieś klasyczne, główne teorie / modele, które uwzględniają pozytywny zwrot z powodu idiosynkratycznego ryzyka? Na przykład CAPM bierze pod uwagę jedynie zwrot z tytułu ryzyka systemowego, ale nie ryzyko idiosynkratyczne. Jeśli nie ma większych teorii / modeli, które pasowałyby do tego kryterium, czy może warto wspomnieć o nieortodoksyjnych? Byłbym wdzięczny za referencje.
(Jestem nowicjuszem w wycenie aktywów, więc przepraszam, jeśli pytanie jest zbyt podstawowe).
Odpowiedzi:
Nie ma większych modeli, które doprowadziłyby do wniosku, że idiosynkratyczne ryzyko może prowadzić do pozytywnych zwrotów. Powodem jest to, że ryzyko idiosynkratyczne jest zróżnicowane. Modele jednak biorą pod uwagę ryzyko idiosynkrakcyjne. Teorie nie zapominają o nich ani ich nie ignorują. Okazuje się, że to ryzyko nie ma znaczenia.
W tym sensie CAPM faktycznie bierze pod uwagę idiosynkratyczne ryzyko. W tym modelu, jeśli jesteś całkowicie racjonalny, zdywersyfikujesz swoje portfolio, aby zminimalizować ryzyko. Prowadzi to do posiadania całego portfela rynkowego, w którym to przypadku idiosynkratyczne ryzyko jest zdywersyfikowane w portfelu, a zatem nie ma już znaczenia. Mówiąc prościej, ryzyko rynkowe nie jest wtedy zróżnicowane, ponieważ po posiadaniu portfela rynkowego nie ma możliwości dalszej dywersyfikacji. To, co napędza zwroty, to ryzyko, ale racjonalni inwestorzy mogą usunąć idiosynkratyczne ryzyko poprzez dywersyfikację. Dlatego w przypadku CAPM liczy się tylko ryzyko rynkowe (na które zwróciłeś uwagę jako ryzyko systemowe, ale termin ten oznacza coś innego). Dlatego w ramach CAPM zwroty wynikają z korelacji aktywów z rynkiem.
EDYTOWAĆ:
Model CAPM nie zawiera żadnych wyraźnych założeń dotyczących liczby dostępnych aktywów, dlatego model nie wymaga nieskończonej liczby aktywów. Wyprowadzenie opiera się jednak na decyzji o dodaniu składnika aktywów do już dobrze zdywersyfikowanego portfela, tj. Dodaniu składnika aktywów do portfela rynkowego.
Niemniej jednak, jeśli istnieje tylko garstka aktywów, może nie być możliwe dywersyfikowanie wszelkiego ryzyka idiosynkratycznego. W takim przypadku CAPM nie działa, ponieważ zakłada, że istnieje wystarczająca ilość aktywów, ponieważ zakłada, że istnieje dobrze zdywersyfikowany portfel, do którego można dodać aktywa. W takim przypadku ryzyko idiosynkratyczne może stać się istotne.
Takie rozważania raczej nie będą istotne w praktyce. Trudno jest podać liczbę na temat tego, ile aktywów jest koniecznych do całkowitego zróżnicowania ryzyka idiosynkratycznego. Często wspomniana liczba to 30-40 aktywów. Liczba wymagana w praktyce jest zwykle bardzo realistyczna i znacznie poniżej nieskończoności. Liczba aktywów wymaganych do całkowitego zróżnicowania ryzyka idiosynkratycznego staje się większa, jeśli aktywa są bardziej skorelowane ze sobą lub bardzo niestabilne.
Wreszcie składnik aktywów o tak wysokim idiosynkratycznym ryzyku, że żaden inwestor nie chciałby go dodać do swojego portfela, nie może istnieć w równowadze, ponieważ podaż aktywów nigdy nie byłaby równa popytowi.
Ryzyko idiosynkratyczne jest z definicji niemożliwe do przewidzenia, więc nie jest to zbyt przydatne do modelowania. Prawdopodobieństwo pozytywnego zwrotu z powodu idiosynkratycznego ryzyka jest dokładnie takie samo, jak prawdopodobieństwo ujemnego zwrotu z powodu idiosynkratycznego ryzyka, więc proste modele z przypadkowym spacerem powinny wystarczyć.
Mam jeszcze trochę czasu, więc omówię moją odpowiedź. Każde ryzyko systematyczne powinno mieć odpowiadający mu czynnik w odpowiednim modelu wyceny czynników. Na przykład CAPM kończy się niepowodzeniem z małymi zapasami, dlatego dodaliśmy niewielki czynnik firmy. Ostatecznie teoretycznie inwestorzy nie powinni być w stanie handlować na ryzyko idiosynkratyczne, które jest punktem modeli czynników.