Czy duże spółki publiczne kiedykolwiek „rezygnują, gdy są przed nimi”?

Duże spółki publiczne (np. S&P 500) zdają się kończyć swoje życie na jeden z dwóch sposobów: albo zostały nabyte (lub wzięte na własność), albo zbankrutowały.

Teoretycznie wydaje się, że powinna istnieć trzecia opcja: likwidacja firmy i zwrócenie majątku akcjonariuszom (jak sugerował to Michael Michael Dell). Firma, która zdaje sobie sprawę, że jej branża podupada i wkrótce stanie się nierentowna, ponieważ firma z pewnością powinna to zrobić; dałoby to akcjonariuszom przynajmniej trochę gotówki, a nie nic, co mogliby zbankrutować. Ale nie pamiętam, żeby to się kiedykolwiek zdarzyło, przynajmniej w życiu (na przemian, może to na tyle powszechne, że po prostu nie jest wiadomością?). Walcząca firma, taka jak HP, Nokia czy Blackberry, wydaje się zawsze iść na wykup lub gorzki koniec, nawet gdy „wszyscy” widzą, że są skazani.

Czy duże spółki publiczne kiedykolwiek po prostu zostały zlikwidowane? Jeśli nie to dlaczego?

Załóżmy, że firma decyduje się na „likwidację”. Co by się stało? Jego konkurenci chcieliby zdobyć swoje aktywa materialne i niematerialne (takie jak baza klientów, patenty itp.). Czym różni się to od „walki do wykupu”? W tym drugim scenariuszu firma zawsze dostępna była opcja / zagrożenie kontynuowania konkurencji (być może szkodliwe dla konkurentów), podczas gdy w scenariuszu „likwidacji” nie zobowiązała się do odejścia z firmy. Tak więc „walka o wykup” daje firmie lepszą pozycję w negocjacjach, a tym samym szanse na wzrost ceny sprzedaży w porównaniu ze scenariuszem „likwidacji”.

Można to urozmaicić teoriami na temat zarządzania i tego, jak „zarządzanie nie puści” itd., Ale powyższe zapewnia interpretację, która wydaje się mieć szersze zastosowanie.

W porównaniu z mniejszymi firmami duże firmy mają większą siłę rynkową, a zatem „zagrożenie” kontynuowania konkurencji waży więcej niż konkurencja.