Wydajność ekonomiczna:
„Szeroki termin implikujący stan ekonomiczny, w którym każdy zasób jest optymalnie przydzielany, aby służyć każdej osobie w najlepszy sposób, minimalizując jednocześnie marnotrawstwo i nieefektywność”.
A oto część, której nie rozumiem:
„Gdy ekonomia jest ekonomicznie efektywna, wszelkie zmiany wprowadzone w celu udzielenia pomocy jednej osobie zaszkodzą innej”.
Czy ktoś może mi rozpakować tę ostatnią część? Nie jestem pewien, czy to rozumiem.
Odpowiedzi:
Moja rada miałaby polegać na wyraźnym oddzieleniu bardzo szczegółowej koncepcji „wydajności Pareto” (przedstawionej w odpowiedzi @BB Kinga i wynikającej z fragmentu cytowanego przez PO), z bardziej ogólnym terminem „efektywność ekonomiczna”, lub po prostu „wydajność”.
„Wydajność Pareto” jest trudną koncepcją i kryterium. Koncepcja zasadniczo formalizuje „granice ekonomii”: gdy system ekonomiczny osiągnie punkt, w którym „zysk jednego człowieka” może być tylko „stratą innego człowieka”, wszelkie dalsze działania będą musiały opierać się na osądach wartości lub równowadze władzy społeczno-ekonomicznej. Ekonomia może analizować te zjawiska, ale nie może zalecać dalszych działań zgodnie z powszechnie akceptowanym kryterium.
Z drugiej strony ogólny termin „wydajność” jest używany w różnych miejscach literatury ekonomicznej, aby zasadniczo odnosić się do „nie marnowania zasobów”, do „jak najbardziej efektywnego wykorzystywania zasobów”, tj. W wąskim znaczeniu, zwykle skoncentrowanego na produkcji . Jest to mniej ambitna, pragmatyczna droga dla ekonomii: odłóż na bok kwestie dystrybucji, skoncentruj się na maksymalizacji produkcji, a następnie obowiązkiem społeczeństwa jest rozdzielenie tej zmaksymalizowanej produkcji między jej członków (gdy ekonomia analizuje „nierówność i wzrost”, bada, czy nierówność szkodzi wzrost i produkcja, a nie to, czy jest to „dobre / złe” z etycznego czy filozoficznego punktu widzenia).
Istnieje całe powiązane podpole w ekonomii, z zastosowanym naciskiem, ale oparte na rygorystycznych analizach teoretycznych i matematycznych, które dotyczą wyłącznie materii, Analizy wydajności, która ma dwie główne gałęzie, Stochastic Frontier Analysis (SFA) i Analysis Envelopment Analysis ( DEA). W tym przypadku zależy nam na tym, czy produktywne mechanizmy społeczne „efektywnie wykorzystują zasoby”, kiedy patrzymy na tę sprawę z różnych uzupełniających się aspektów: na przykład
Biorąc pod uwagę dostępną technologię, czy firmy wytwarzają maksymalną możliwą wydajność? (Wydajność „techniczna”)
Biorąc pod uwagę ceny technologii i czynników, czy firmy stosują optymalną kombinację zasobów? ("Wydajność dystrybucyjna)
itp. patrz na przykład
Załóżmy, że gospodarka znajduje się w stanie, w którym jedna osoba mogłaby się poprawić, bez pogorszenia sytuacji innych. Większość ludzi zgodzi się, że nie jest to dobry stan, tzn. Możemy zrobić lepiej. Oznacza to, że możliwa jest „poprawa Pareto”.
Chcielibyśmy więc uczynić tę osobę lepszą (ponieważ nikt inny nie ucierpi, a jedna osoba skorzysta). Próbując poprawić ten stan, zmieniamy go. Robimy to tak długo, aż nie będzie już możliwe, aby uczynić kogoś lepszym, bez pogorszenia sytuacji kogoś. Oznacza to, że przestajemy się poprawiać, gdy nie można już poprawiać.
Zatem stan, w którym możliwe są ulepszenia Pareto, nie jest wydajny, ponieważ możemy zrobić lepiej. Dlatego stany, w których nie jest możliwa poprawa Pareto (nie możemy tego zrobić lepiej), są najlepszymi możliwymi. Najlepsze możliwe stany nazywane są wydajnymi.
Dlatego wydajność oznacza, że poprawa Pareto nie jest już możliwa. Innymi słowy: nie jest możliwe, aby uczynić kogoś lepszym, bez pogorszenia sytuacji kogoś innego.