Czy kapitaliści w światopoglądzie marksistowskim tworzą wartość?

Jak rozumiem, kapitał powstaje na podstawie wartości dodatkowej, czyli różnicy między wartością pracy pracownika (tj. Płacą, którą otrzymuje) a nową wartością, która powstaje dzięki jego pracy. Uproszczony przykład byłby następujący:

Worker A makes 100 ice cream cones per hour and is paid 10$ per hour
Raw material for making a single ice cream cone costs 0.2$
Worker B makes 100 scoops of vanilla ice cream per hour and is paid 20$ per hour
Raw material for making a single scoop of vanilla ice cream costs 0.5$

Kosztowałby to koszt pojedynczego stożka z gałką lodów waniliowych dokładnie 1,00 $ .

Cone with ice cream is sold for 2$

Dałoby to właścicielowi lodziarni zysk w wysokości 1 $ za sprzedany rożek z lodami (przy założeniu, że sam budynek nie wymaga regularnych płatności).

Pracownicy A i B otrzymują wynagrodzenie w wysokości 0,3 USD za utworzenie wartości 1,3 USD . Według Marksa zarabiają 1 $ za mało za swoją pracę.

Czy kapitalistowi przypisuje się jakąkolwiek rolę w tworzeniu tej wartości? Nie chcę mówić o tym, że jest właścicielem środków produkcji, ale raczej o tym: czy kapitalista tworzy większą wartość, agregując pracę dwóch robotników? Jest to oczywiście trywialne w przypadku rożków do lodów, ale mogę sobie wyobrazić coś znaczącego na przykład w produkcji samochodów, gdzie sama organizacja wymaga pracy. Czy ta praca wykonana przez kapitalistę jest w ogóle rozważana w marksizmie? Czy też jakakolwiek kreacja wartości przypisywana jest poszczególnym pracownikom, którzy z tego powodu są wykorzystywani?

Nie jestem ekspertem od Marksa, ale czytałem The Capital kilka lat temu i, o ile pamiętam, Marks powiedział, że tylko robotnicy wytwarzają wartość. Płace wszystkich innych (a także robotników!) I inne koszty są pokrywane przez wytworzone wartości robotników, więc inni zmniejszają „zysk”, który w przeciwnym razie mógłby pozostać przy robotnikach. Dlatego Marks zaproponował robotnikom tworzenie kolektywów bez żadnych kapitalistów.

@Marcus:

1. Jeśli kapitalista wykonuje taką samą pracę jak jakikolwiek inny pracownik, wówczas znajduje się w państwie robotniczym. Bez względu na to, czy on / ona jest właścicielem.
2. Płace i koszty wszystkich innych (właściciela, który nie pracuje lub „po prostu” organizuje proces, zarządzanie itp.) Są pokrywane przez wartość wytwarzaną przez pracowników, którzy wytwarzali produkty, które zostały sprzedane. Oczywiście istnieją użyteczne działania, które prowadzą do wyższej produktywności (na przykład wynajdowanie nowych technologii), ale dopóki nie będą używane, biorą tylko pieniądze ... ale skąd? Z zysku. Aby osiągnąć zysk, pracownicy muszą wytworzyć dodatkową wartość.
3. Jeśli zaczną być stosowane te nowe technologie, kto gwarantuje, że dodatkowy zysk z nich zostanie podzielony z pracownikami, jeśli nie pracownicy będą posiadać swoje narzędzia, sprzęt i zarządzać swoimi kolektywami? Istnieje różnica między tymi dwoma przypadkami: a; gdy pracownicy są właścicielami, ale muszą również wykonywać czynności, które nie przynoszą rzeczywistej wartości lub b; „tylko siły robocze w ludzkich ciałach” dla kogoś innego.
4. Oczywiście Marks nie wziął pod uwagę dzisiejszych technologii, ponieważ mieszkał w XIX wieku. stulecie. To był inny świat, w którym ludzka siła robocza była głównym źródłem produkcji, ponieważ była najtańsza (nawet w porównaniu z maszynami w tym czasie). Myślę, że przede wszystkim podniósł głos przeciwko wyzyskowi robotników, którzy żyli w opłakanych okolicznościach, podczas gdy właściciele fabryk stawali się coraz bogatsi.
5. Wreszcie jego opinia może nie była idealna, dlatego istnieje „krytyka Marksa”. :-)

Niezbędna społecznie siła robocza jest warunkiem obiegu wartości, zawartym w klasycznym schemacie reprodukcji jako „lp”.

Indywidualna istota ludzka posiadająca kapitał wywiera się w stosunku do tego kapitału. Podejmują decyzję dotyczącą tego, kto będzie podejmował decyzje dotyczące ich kapitału. Mogą pójść dalej i bezpośrednio podejmować decyzje dotyczące swojego kapitału. Mogą pójść dalej i podejmować decyzje dotyczące codziennego wykorzystania kapitału i tego, co robią ich niewolnicy. Mogą pójść dalej i położyć rękę na narzędziu, aby fizycznie przekształcić wełnę w przędzę lub czytać artykuły w czasopismach akademickich.

W każdym z tych przypadków wywierają siłę roboczą, wstrzykują siłę roboczą do procesu i ucieleśniają faktyczną żywą siłę roboczą. W tym zakresie kapitalista wnosi wkład w potencjalną wartość, jak każdy inny człowiek: kręci wełną, znęca się nad przędzarkami, kupuje jeny, dzieli kapitał między przędzenie a tkanie, zatrudnia dyrektora, aby dopilnował, aby praca została wykonana za niego.

Społecznie niezbędna cena za te usługi jako „pracę” jest znacznie niższa od stypendiów, które faktycznie zostały przeznaczone na zarządzanie i inną nomenklaturę: nie otrzymują wynagrodzenia za swoją pracę, ale otrzymują stypendia z zysków za uwięzienie pracowników w przemysłowym piekle. Niezbędną społecznie ceną będzie cena pracownika wykonującego tę samą pracę: zaawansowana administracja operacyjna to dobry wskaźnik zastępczy, ceny usług rządowych.

Tak więc, wnoszą wartość dodaną tylko w zakresie, w jakim wywierają siłę roboczą i tylko w stosunku do społecznie niezbędnej ceny złożonej pracy tego rodzaju.

Trudne jest rozważenie „wartości dodanej” lepszej organizacji pracy lub, bardziej uogólnionej, większej wydajności, polega na tym, że rzeczywiście zmniejsza ona tworzenie wartości! [Zawsze z punktu widzenia Marksa] trzeba pamiętać, że wartość (pieniądze) jest niczym innym, jak pracą człowieka produktywnie tworzącą (zbywalne) towary. Następnie, gdy siła robocza staje się bardziej produktywna lub - co jest to samo - ponieważ potrzeba mniej pracy socjalnej do wytworzenia towaru, wartość dodana jest zmniejszana: towar staje się „mniej wartościowy”. Oczywiście wszystko, co stosuje się z perspektywy makro [„ogólnie kapitał” w kategoriach Marksa], ale z mikro punktu widzenia kapitalista koncentruje się na „przywłaszczaniu” wartości, a nie na „tworzeniu” wartości. [Jest to częsty punkt subtelnego niezrozumienia Marksa, co powoduje bardzo częstą błędną interpretację rzeczywistości]. Następnie, gdy pewien kapitalista zaangażowany w produktywną produkcję udaje się oszczędzać pracę, to znaczy oszczędzając koszty, osiąga korzyść polegającą na „odpowiednim” zwiększeniu wartości (pieniędzy, zysku), nawet jeśli przyczyniła się do zmniejszenia wytworzonej wartości na poziomie zagregowanym, społecznościowym!

Z drugiej strony pewne godziny poświęcone przez osobę kapitalistyczną na zorganizowanie dziesiątek tysięcy robotników produkujących miliony samochodów nie mają znaczenia. Więcej, jeśli weźmiemy pod uwagę, że organizowanie jest (podobnie jak projektowanie) pracą potrzebną „raz na zawsze”, więc społeczeństwo nie musi kontynuować tej pracy, aby „odtworzyć” samochód towarowy, co jest istotnym aspektem, aby rozważyć tę pracę czas jako produktywny, a zatem jako tworzący wartość.