Czy zdałeś sobie kiedyś sprawę, że nie możesz rozwiązać zadania domowego, które przypisałeś?

To pytanie jest skierowane do osób, które przypisują problemy: nauczycieli, asystentów studentów, opiekunów itp.

Zdarzyło mi się to kilka razy w mojej 12-letniej karierze profesora: pośpiesznie przypisałem jakiś problem z tekstu, myśląc, że „wygląda dobrze”. Później zrozumiał, że nie mogę tego rozwiązać. Niewiele rzeczy jest bardziej zawstydzających.

Oto ostatni przykład: „Podaj algorytm czasu liniowego, który określa, czy wykrój ma cykl nieparzystej długości”. Przypisałem to myślenie, że było to trywialne, ale później uświadomiłem sobie, że moje podejście nie zadziała.$G$

Moje pytanie: co według ciebie jest rzeczą „profesjonalną”:

• Obsesję na punkcie problemu, dopóki go nie rozwiążesz, a następnie nie mów nic swoim uczniom.
• Anuluj problem bez wyjaśnienia i kontynuuj swoje życie.
• Poproś o pomoc na cstheory.SE (i odpowiedz na pytanie: „czy to jest zadanie domowe?”)

Uwaga: szukam praktycznych i zrównoważonych sugestii, o których być może nie myślałem. Zdaję sobie sprawę z tego, że moje pytanie ma silny subiektywny element, ponieważ radzenie sobie z tą sytuacją w dużej mierze wiąże się z własnymi gustami, więc rozumiem, czy czytelnicy wolą, aby nie dyskutowano o tym.

Tak, niestety, robiłem to kilka razy, jak również nieco bardziej wybaczalne grzech przypisywania problem, że można rozwiązać, ale dopiero później zdając sobie sprawę, że rozwiązanie wymaga narzędzi, które uczniowie nie widzieli. Myślę, że poniższe jest najbardziej profesjonalną odpowiedzią (przynajmniej odpowiedź, na którą zdecydowałem się po kilku fałszywych uruchomieniach):

1. Natychmiast i publicznie przyznaj się do błędu. Wyjaśnij kroki 2 i 3.
2. Przydziel każdemu uczniowi pełny kredyt za problem. Tak, nawet jeśli nic nie przesyłają.
3. Oceniaj wszystkie przesłane rozwiązania normalnie, ale przyznawaj uzyskane punkty jako dodatkowe punkty. W szczególności należy przyznać zwykłe częściowe uznanie za częściowe rozwiązania.

Pierwszy punkt jest zarówno najtrudniejszy, jak i najważniejszy. Jeśli spróbujesz zakryć tyłek, stracisz szacunek i uwagę swoich uczniów (którzy nie są głupi), co oznacza, że ​​nie będą się tak bardzo starać, co oznacza, że ​​również się nie nauczą, co oznacza, że ​​nie ma wykonałem twoją pracę. Nie sądzę, aby pozwalanie uczniom skręcać na wietrze z pytaniami, na które szczerze nie sądzę, że mogą odpowiedzieć bez uprzedniego ostrzeżenia. (Regularnie uwzględniam pytania otwarte jako problemy z pracą domową w moich klasach dla zaawansowanych, ale ostrzegam studentów na początku semestru.) Edukacyjne , jasne, ale niesprawiedliwe.

Czasami przydatne jest podanie wskazówek lub konspektu (jak sugerują @james i @Martin), aby problem był bardziej przystępny; w przeciwnym razie prawie nikt nawet nie spróbuje. Oczywiście jest to możliwe tylko wtedy, gdy najpierw wymyślisz rozwiązanie. Z drugiej strony czasami czasem nikt nie powinien nawet próbować. (Na przykład: „Opisz algorytm czasu wielomianowego dla X”, gdy X jest trudne NP lub jeśli ustawienie jest badaniem czasowym).

Jeśli nadal nie możesz sam rozwiązać problemu po poceniu się na nim wiaderkami, zrelaksuj się. Prawdopodobnie żaden ze studentów też tego nie rozwiąże, ale jeśli będziesz miał szczęście, będziesz komuś winien DUŻO dodatkowego kredytu i listu polecającego.

A jeśli później zdasz sobie sprawę, że rozwiązanie jest w końcu łatwe, myślę, że spieprzyłeś dwa razy. Przejdź do kroku 1.

Nie jestem jeszcze nauczycielem, ale jako TA kiedyś to zrobiłem.

Nie znalazłem problemu w podręczniku; zamiast tego sam wpadłem na problem. Okazało się, że pomimo pozoru niewinności problem był przedmiotem wielu debat w latach 80., ale został rozwiązany.

Cóż, wiedząc o tym, ogłosiłem, że rozwiązanie tego problemu ma dodatkowe uznanie. Nikt nie wymyślił poprawnego wyniku, ale dałem połowę (dodatkowej) oceny tym, których odpowiedzi były rozsądne. Następnie na zajęciach przyznałem, że był to naprawdę trudny problem, i wskazałem uczniom na odpowiednią historię.

PS1: Problem dotyczył szyfru DES: Czy istnieje tekst jawny (P) i tekst szyfrowany (C), taki że dla dwóch różnych kluczy K1 i K2 DES szyfruje P do C pod dwoma kluczami? Oznacza to, że C = DES (P, K1) = DES (P, K2).

Odpowiedź wydawała się „NIE”, ale okazało się, że tak nie było. Zobacz odpowiednie badania tutaj: Jak łatwe jest wyszukiwanie kolizji? Nowe wyniki i aplikacje dla DES .

PS 2: Twierdzenie Immermana – Szelepcsényi zostało udowodnione w podobny sposób! Cytowanie z bloga Lipton :

Jest jeszcze jeden komentarz, który muszę dodać. Robert [Szelepcsényi] był studentem, kiedy rozwiązał problem. Legenda głosi, że dostał listę problemów domowych. Ponieważ opuścił klasę, nie wiedział, że ostatnim problemem jego pracy domowej było słynne nierozwiązane pytanie LBA. Oddał rozwiązanie zadania domowego, które rozwiązało wszystkie problemy. Nie mogę sobie wyobrazić, co pomyślał instruktor, gdy zobaczył rozwiązanie. Zauważono, że podobno zdarzyło się to wcześniej w matematyce. Niektórzy uważają, że w ten sposób po raz pierwszy rozwiązano Twierdzenie Greena. W 1854 r. Stoke wprowadził „twierdzenie” do badania. Być może powinniśmy postawić P = NP na egzaminach teoretycznych i mieć nadzieję ...

Jestem po drugiej stronie tego, jestem tego pewien. Jednak czasami nie jest tak naprawdę konieczne, aby znaleźć odpowiedź, aby uczniowie się uczyli. Proces próbowania wielu różnych podejść do rozwiązania problemu jest często ważniejszy niż wynik.

Osobiście poszedłem na zajęcia następnego dnia i powiedziałem, że nie oczekuję, że wielu z was zna odpowiedzi, ale porozmawiajmy o tym, jakie kroki podjąłeś, aby to rozgryźć. Jeśli nie jest to pytanie typu rzeczywistego, nie wiem, co jest (używane przez wielu ankieterów pracy).

Czasami śledzimy na bieżąco fakty i uzyskujemy odpowiedzi, których nie mówimy o procesie, który sam w sobie może powiedzieć ci więcej o tym, gdzie są twoi uczniowie (a nawet ty). -jot

Jeden z moich profesorów na studiach podyktował problem, który później uświadomił sobie, że nie może go rozwiązać. Wysłał e-mail do wszystkich, wyjaśniając sytuację i zmieniając ją w dodatkowy problem kredytowy. Naprawdę zmotywowało mnie do jego rozwiązania (co zajęło godziny), ale była świetna zabawa.

Jestem TA.

Myślę, że powinieneś „mieć obsesję na punkcie problemu, dopóki go nie rozwiążesz”. Następnie uprość go, tak aby można było rozdawać jego części lub wskazówki. Jako jeden z przykładów krok upraszczania może polegać na podzieleniu problemu na małe podproblemy, a te podproblemy można następnie podać jako pytania dodatkowe do oryginału. Na przykładowe pytanie, które może być tak proste, jak: „zredukuj problem do innego problemu O (n), którego właśnie nauczyliśmy cię, jak rozwiązać” i „udowodnij, że jest to liniowe skrócenie czasu”.

Podczas ćwiczeń programistycznych często może być jakiś szablon, z którego nie nauczyliby się tak wiele, co można przekazać jako szkielet kodu. W klasie systemów operacyjnych niedawno umieściliśmy zadanie „Zaimplementuj sterownik FAT32 w swoim jądrze” (które stworzyli w ramach poprzednich zadań). Wymagało to znacznie więcej kodu, niż się spodziewaliśmy, dlatego rozdaliśmy sporo kodu obsługującego dostęp do FAT, który faktycznie zmusił niektórych uczniów do zrobienia tego. Tak duże zadanie było oczywiście błędem, więc w przyszłym roku prawdopodobnie spróbujemy z ext2 lub MINIX. Tym, którzy wykonali większość zadania, bardzo się podobało, że był to realistyczny system plików, z którego sami korzystali. Ci, którzy wykonali tylko niektóre jego części (np. Po prostu uświadomili sobie, że muszą dokonać konwersji endianów), również to zaakceptowali.

Więc moje sugestie to: Rozdajcie pytania, wskazówki i szkielety. Bądź łagodny przy poprawianiu.

Ta odpowiedź jest prawdopodobnie równie przydatna jak stabilne drzwi, ale z tego powodu mam zasadę, by nigdy nie ustawiać ćwiczeń domowych, których sam nie rozwiązałem. Nie tylko dlatego, że wiem, że można go rozwiązać, ale także, aby sprawdzić, czy ma odpowiednią długość i poziom - wdrożyłem tę zasadę po raz lub dwa razy przyłapaniu się na zadawaniu pytań, które były zbyt trudne lub wymagały rzeczy, których uczniowie nie zrobili jeszcze.