Notatki

• Wątek jest otwarty i odblokowany tylko dlatego, że społeczność postanowiła zrobić wyjątek . Proszę nie używać tego pytania jako dowód, że można zadawać pytania podobne tutaj. Proszę nie tworzyć dodatkowych pokazowych pytania.

• To nie jest już konkurs popularności , ani długości fragmentów nie są ograniczone przez liczbę głosów. Jeśli znasz ten wątek wcześniej, zapoznaj się ze zmianami.

Wątek ten poświęcony jest pokazaniu interesujących, użytecznych, niejasnych i / lub unikalnych funkcji, które oferują Twoje ulubione języki programowania. Nie jest to ani wyzwanie, ani konkurs, ale wysiłek współpracy mający na celu zaprezentowanie jak największej liczby języków programowania.

Jak to działa

• Wszystkie odpowiedzi powinny zawierać nazwę języka programowania u góry postu, poprzedzoną znakiem #.

• Odpowiedzi mogą zawierać jeden (i tylko jeden) faktoid, tj. Kilka zdań bez kodu opisującego język.

• Oprócz faktoidu odpowiedzi powinny składać się z fragmentów kodu, które mogą (ale nie muszą) być programami lub funkcjami.

• Fragmenty nie muszą być powiązane. Fragmenty, które są zbyt powiązane, mogą być zbędne.

• Ponieważ nie jest to konkurs, wszystkie języki programowania są mile widziane, ilekroć zostały utworzone.

• Odpowiedzi, które zawierają więcej niż kilka fragmentów kodu, powinny używać fragmentu kodu stosu, aby zwinąć wszystko oprócz faktoidu i jednego fragmentu kodu .

• O ile to możliwe, powinna być tylko jedna odpowiedź na język programowania. To jest wiki społeczności, więc dodaj fragmenty odpowiedzi do dowolnej odpowiedzi, nawet jeśli nie stworzyłeś jej samodzielnie. Istnieje fragment kodu stosu do kompresji postów , który powinien złagodzić efekt limitu 30 000 znaków.

Odpowiedzi sprzed tych wytycznych powinny być edytowane. Pomóż zaktualizować je w razie potrzeby.

Aktualne odpowiedzi, posortowane alfabetycznie według nazwy języka

$.ajax({type:"GET",url:"https://api.stackexchange.com/2.2/questions/44680/answers?site=codegolf&filter=withbody",success:function(data){for(var i=0;i<data.items.length;i++){var temp=document.createElement('p');temp.innerHTML = data.items[i].body.split("\n")[0];$('#list').append('<li><a href="/a/' + data.items[i].answer_id + '">' + temp.innerText || temp.textContent + '</a>');}}})

<script src="https://ajax.googleapis.com/ajax/libs/jquery/2.1.1/jquery.min.js"></script><base href="http://codegolf.stackexchange.com"><ul id="list"></ul>

Matematyka

Możesz przeczytać ten tekst od dołu do góry, ponieważ jest to kolejność, w jakiej został napisany, a niektóre objaśnienia odnoszą się do poprzednich fragmentów lub zakładają wyjaśnienia z dalszej części.

Lista rośnie dość długo. Zacząłem usuwać mniej interesujące fragmenty i zacznę teraz pomijać fragmenty. Zobacz historię zmian, aby uzyskać pełną listę urywków do 41. Niektóre prawdziwe klejnoty znajdziesz w urywkach 81 , 64 , 44 , 23 , 19 , 12 i 8 .

Długość 143 i 144 fragmentów

Wreszcie ... Czekałem na to od dłuższego czasu (i grałem w golfa tak długo, więc nie muszę czekać dłużej). Wspomniałem wcześniej, że możesz także równania numeryczne i że możesz także rozwiązywać równania różniczkowe. Chciałem pokazać nietrywialny przykład tego.

Rozważ podwójne wahadło na pręcie (tj. Wahadło przymocowane do drugiego). Każdy pręt ma długość jednostkową, a każdy z dwóch obciążników wahadłowych ma masę jednostkową. Użyłem również grawitacji jednostkowej, aby skrócić równanie. Poniższy fragment ze 143 znakami rozwiązuje równania Lagrange'a ruchu dla takiego układu (pod względem kątów wahadła i momentu pędu). Pochodność można znaleźć w tym pliku PDF , chociaż jest to dość proste ćwiczenie, jeśli znasz mechanikę Lagrangian.

Jest to dość nieczytelne, ponieważ musiałem dużo grać w golfa:

d=θ@t-φ@t;NDSolve[{#''@t==-#4#2''[t]Cos@d-##3#2'@t^2Sin@d-Sin@#@t&@@@{{θ,φ,1,.5},{φ,θ,-1,1}},θ@0==2,φ@0==1,θ'@t==φ'@t==0/.t->0},{θ,φ},{t,0,60}]

Co ciekawe, Mathematica natychmiast wyświetla miniaturowy wykres tego, jak z grubsza wyglądają rozwiązania:

Okej, ale to trochę kiepskie. Chcemy wiedzieć, jak naprawdę wygląda ruch wahadła. Oto fragment 144 znaków, który animuje wahadło, jednocześnie śledząc trajektorię dolnego wahadła:

Graphics@{Line@{{0,0},p=θ~(h={Sin@#@#2,-Cos@#@#2}&)~t,p+φ~h~t},White,{0,0}~Circle~2.2}~Show~ParametricPlot[θ~h~u+φ~h~u,{u,0,t}]~Animate~{t,0,60}

Powstała animacja wygląda następująco:

^{Musiałem lekko oszukiwać: jeśli kreślisz dalej t = 30, ParametricPlotdomyślnie używa zbyt mało punktów, a linia staje się dość poszarpana. Ale większość interesującej dynamiki dzieje się po tym czasie, więc skorzystałem z opcji, PlotPoints -> 200aby druga połowa animacji wyglądała płynniej. To nic zasadniczo innego, a pierwsza połowa i tak wyglądałaby nie do odróżnienia.}

Myślę, że to będzie mój ostatni fragment, chyba że wymyślę coś naprawdę oszałamiającego. Mam nadzieję, że ci się podobało!

Długość 100 fragmentu kodu

GeoGraphics[{GeoStyling[Opacity[0.5]], NightHemisphere[]}, GeoBackground -> GeoStyling["ReliefMap"]]

Myślałem o fajnych Geofunkcjach dla fragmentu 100, ale ostatecznie znalazłem coś naprawdę fajnego na Tweet-a-Program , który po prostu musiałem ukraść. Powyższe generuje bardzo ładnie wyglądającą mapę słoneczną Ziemi na bieżącą godzinę i dzień, nakładając półprzezroczysty kształt półkuli nocnej na mapę reliefową:

Długość 81 fragmentu kodu

CellularAutomaton[{{0,2,3,If[0<Count[#,1,2]<3,1,3]}[[#[[2,2]]+1]]&,{},{1,1}},i,n]

Obiecuję, że to ostatni automat komórkowy. Ale właśnie tam jest Wireworld w 81 postaciach. Tym razem nie zakodowałem reguły w jednym numerze, a) ponieważ uważam, że byłoby to absurdalnie ogromne (nie zawracałem sobie głowy jej rozszyfrowaniem) ib) pokazać ci kolejne użycie CellularAutomaton. Tym razem reguła jest po prostu określona jako czysta funkcja, która odbiera sąsiedztwo komórek i zwraca nową wartość komórki. Jest to znacznie bardziej wykonalne podejście do automatów komórkowych z więcej niż 2 kolorami / stanami.

W każdym razie ustawiłem przykład z Wikipedii w i(dwa zegary generujące sygnały i bramkę XOR) i pozwól mi działać przez około 50 kroków:

Jeśli jesteś zainteresowany, rzeczywisty wykres i animacja mogą być fragmentem 77:

ListAnimate[ArrayPlot[#,ColorRules->{0->Black,1->Blue,2->Red,3->Yellow}]&/@w]

Długość 69 fragmentu kodu

DSolve[r^2*R''[r]+2r*R'[r]-R[r]==0&&(R[r]==1&&R'[r]==2/.r->1),R[r],r]

Wróć do czegoś pożytecznego. Oprócz normalnych układów równań Mathematica może także rozwiązywać układy równań różniczkowych. Powyższe jest technicznie tylko jednym równaniem różniczkowym z warunkami brzegowymi, ale można je również dostarczyć jako układ trzech równań. Podobne do funkcji integrujących DSolvejest dla dokładnych rozwiązań NDSolve, ale rozwiąże system numerycznie. Powyższe daje jedno rozwiązanie

{{R[r] -> 1/2 r^(-(1/2) - Sqrt[5]/2) (1 - Sqrt[5] + r^Sqrt[5] + Sqrt[5] r^Sqrt[5])}}

które można teraz łatwo wykorzystać do dalszych obliczeń lub wydrukować.

Długość 64 fragmentu kodu

CellularAutomaton[{224,{2,{{2,2,2},{2,1,2},{2,2,2}}},{1,1}},i,n]

Obiecałem ci więcej CellularAutomatonmagii! Ten fragment oblicza grę życia Conwaya z warunkiem wstępnym idla nkroków i daje wynik dla wszystkich pośrednich kroków czasowych.

Kilka słów o parametrach: 2to liczba stanów komórek. {{2,2,2},{2,1,2},{2,2,2}}podaje wagi 9 komórek w sąsiedztwie 3x3. Zapewnia to, że samą komórkę można odróżnić od sumy 8 sąsiadów. {1,1}mówi, że reguła CA zależy od komórek oddalonych o 1 krok w dowolnym kierunku. Wreszcie, 224rzeczywista reguła aktualizacji jest zakodowana w jednym numerze. Ustalenie tej liczby może być nieco trudne, ale w dokumentacji znajduje się dość przydatny samouczek . W przypadku bardziej skomplikowanych automatów pojedynczy numer go nie wycina (ponieważ liczba byłaby ogromna). Może dotrzemy tam jutro! ;)

W każdym razie, jeśli wprowadzę losową siatkę do ii 200 ni wyślę wynik za pomocą animacji ArrayPlot, możemy zobaczyć, że to naprawdę działa:

Długość 59 fragmentu kodu

SphericalPlot3D[Re[Sin[θ]Cos[θ]Exp[2I*φ]],{θ,0,π},{φ,0,2π}]

Pamiętasz działkę polarną z fragmentu 26? Możemy zrobić to samo w 3D! (W rzeczywistości istnieją dwie funkcje: RevolutionPlot3Ddla biegunów cylindrycznych i SphericalPlot3Ddla biegunów sferycznych.) Podobnie jak Graphics3Dwszystkie trójwymiarowe wykresy są automatycznie obracane w Mathematica, więc nie musisz się martwić o dobry kąt kamery z góry. Powyższy wykres przedstawia coś w rodzaju sferycznej harmonicznej (choć nie do końca) i wygląda następująco:

Długość 52 fragmentu kodu

Manipulate[Plot[x^2a+x*b,{x,-3,3}],{a,.1,3},{b,0,3}]

Ten jest całkiem fajny. Manipulatepobiera dowolne wyrażenie, parametryzuje je za pomocą szeregu zmiennych, a następnie daje widżet, w którym można dostosować parametry i zobaczyć na żywo, jak zmienia się to wyrażenie. Jako wyrażenie zwykle masz jakiś wątek. Jest to szczególnie przydatne, jeśli używasz Mathematica na wykładach, aby zademonstrować, jak rodziny rozwiązań reagują na modyfikację parametrów. Powyższe pokazuje, w jaki sposób ai bwspółczynniki skalują i przesuwają parabolę:

Długość 48 fragmentu kodu

Import["http://www.google.com/doodles","Images"]

Importjest dość potężnym poleceniem. Służy zarówno do ładowania plików z dysku, jak iz Internetu. Zna całkiem wiele różnych formatów plików, a dla niektórych z nich (np. Stron HTML) może od razu wyodrębnić dane. Powyższe pobiera wszystkie obrazy ze strony doodle Google.

Długość 45 fragmentu kodu

EdgeDetect@ExampleData@{"TestImage","Splash"}

Czas na przetwarzanie obrazu. Mathematica zawiera całą masę przykładowych danych, w tym obrazy (takie jak Lena), tekstury, modele 3D i fragmenty audio. Najpierw ładujemy jeden z tych:

Chcesz wykryć krawędzie? Jest to pojedyncze wywołanie funkcji:

Długość 44 fragmentu kodu

ArrayPlot@CellularAutomaton[110,{{1},0},100]

Wreszcie mam wystarczająco dużo znaków, aby użyć, CellularAutomatona także renderować wynik. :) O ile mi wiadomo, CellularAutomatonjest to jedyna funkcja w Mathematica związana z CA. Ale Stephen Wolfram wydaje się być facetem numer jeden, jeśli chodzi o automaty komórkowe, więc ta funkcja jest niezwykle potężna. Powyższe pokazuje prawie najprostsze użycie. To symuluje automat komórkowy 1D na 100 kroków - i faktycznie przywróci stan automatu na każdym z tych kroków, więc wynik jest dwuwymiarowy. Reguła jest pierwszym parametrem, który można albo szczegółowo określić za pomocą list, albo po prostu zakodować w jednym numerze. W tym przykładzie wybrałem dość znaną, pełną regułę Turinga, zasadę 110 . {{1},0}określa warunek początkowy: pojedynczy1przed tłem zer. Może pokażę więcej funkcji CellularAutomatonw przyszłości, gdy będę mieć więcej dostępnych postaci: może symulować CA w większych wymiarach, używając większych dzielnic i więcej niż dwóch stanów.

ArrayPlotto kolejne ładne narzędzie do drukowania, które po prostu drukuje listę 2D jako siatkę jednolitych kolorów wskazującą ich wartość. W najprostszym przypadku 0jest odwzorowany na biały i 1czarny. Wynik fragmentu jest następujący:

Długość 43 fragmentu kodu

HighlightGraph[graph,FindVertexCover@graph]

Minęło trochę czasu, odkąd wspomniałem o wykresach. Istnieje wiele typowych problemów teoretycznych związanych z grafem wbudowanych w Mathematica, a także ładne narzędzia do wizualizacji. Powyższe, dla danego graph, znajdzie minimalną osłonę wierzchołka wykresu, a następnie wyrenderuje wykres z tymi wierzchołkami o wysokim poziomie. Na przykład, jeśli graphjest PetersenGraph[7,2]się od fragmentu 18, otrzymujemy:

Długość fragmentu 42

Animate[Plot[Sin[t-x],{x,0,10}], {t,0,10}]

Animowanie rzeczy w Mathematica jest dość proste (i nawet nie muszą to być obrazy). Po prostu nadajesz mu wyrażenie do oceny dla każdej klatki i wiązkę parametrów, które powinny się różnić w poszczególnych klatkach. Powyższe po prostu animuje fabułę poruszającej się fali sinusoidalnej. Animacja będzie wyglądać podobnie do następującego GIF:

Długość 40 fragmentu kodu

SortBy[PlanetData[#, "EscapeVelocity"]&]

SortByrobi to, czego oczekujesz: sortuje listę na podstawie wartości uzyskanych przez mapowanie danej funkcji na każdy element listy. Ale czekaj, powyższe połączenie w ogóle nie zawiera listy. Od Mathematica 10 jest obsługiwane curry lub częściowe zastosowanie niektórych funkcji. To nie jest funkcja językowa, jak w bardziej purystycznych językach funkcjonalnych, ale jest po prostu implementowana ręcznie dla całej gamy funkcji, gdzie jest to często przydatne. Oznacza to, że powyższy fragment kodu zwraca nową funkcję, która pobiera tylko listę, a następnie sortuje według podanej funkcji. Może to być bardzo przydatne, jeśli ta kolejność sortowania będzie używana częściej w całym kodzie.

I tak, jest jeszcze jedna fajna *Datafunkcja - powyższe posortuje nazwy planet według prędkości ucieczki planet .

Długość 39 fragmentu kodu

f[1]=1
f[2]=1
f[n_]:=f[n]=f[n-1]+f[n-2]

Obiecałem usprawnić działanie Fibonacciego. Ten fragment pokazuje, jak prosta jest matematyka w zapamiętywaniu. Pamiętaj, że wszystko, co zostało zmienione, jest dodatkowym f[n]=w trzecim wierszu. Więc kiedy fzostanie wezwany do nowej wartości (powiedzmy f[3]), wtedy f[3]=f[3-1]+f[3-2]zostanie oceniony. To oblicza f[2]+f[1], a następnie przypisuje go do f[3](z =, nie z :=!) I ostatecznie zwraca wartość dla naszego pierwszego wywołania. Wywołanie tej funkcji dodaje nową definicję tej wartości, która jest oczywiście bardziej szczegółowa niż ogólna reguła - i dlatego będzie używana dla wszystkich przyszłych wywołań fz tą wartością.

Pamiętasz, że inna funkcja Fibonacciego zajęła 4 sekundy dla 30 wartości? Potrzeba 3 sekund na 300 000 wartości.

Długość 37 fragmentu kodu

l//.{a___,x_,b___,x_,c___}:>{a,x,b,c}

W ostatnim fragmencie wspomniałem o wzorach. Są one najczęściej używane w regułach , które (między innymi) mogą być używane do modyfikowania struktur pasujących do określonego wzorca. Spójrzmy więc na ten fragment kodu.

{a___,x_,b___,x_,c___}:>{a,x,b,c}jest regułą. x_z pojedynczym podkreśleniem jest wzorzec, który odnosi się do pojedynczej arbitralnej wartości (która sama może być listą lub podobną). a___to wzorzec sekwencji (patrz także fragment 15), który odnosi się do sekwencji 0 lub więcej wartości. Zauważ, że używam x_dwa razy, co oznacza, że ​​te dwie części listy muszą mieć tę samą wartość. Więc ten wzór pasuje do każdej listy, która zawiera wartość dwukrotnie, wywołuje ten element xi wywołuje trzy sekwencje wokół tych dwóch elementów a, bi c. To jest zastąpione przez {a,x,b,c}- to znaczy sekunda xjest upuszczana.

Teraz //.zastosuje regułę, dopóki wzór nie będzie już pasował. Tak więc powyższy fragment usuwa wszystkie duplikaty z listy l. Jest jednak nieco potężniejszy: //.stosuje regułę na wszystkich poziomach. Więc jeśli lsam zawiera listy (do dowolnej głębokości), duplikaty z tych list podrzędnych również zostaną usunięte.

Długość 36 fragmentu kodu

f[1]=1
f[2]=1
f[n_]:=f[n-1] + f[n-2]

Czas na nowe funkcje językowe! Mathematica ma kilka fajnych rzeczy na temat definiowania funkcji. Na początek możesz podać wiele definicji funkcji dla tej samej nazwy, dla różnych liczb lub typów argumentów. Za pomocą wzorców można opisać, jakiego rodzaju argumentów dotyczy definicja. Ponadto można nawet dodawać definicje pojedynczych wartości. Mathematica wybierze następnie najbardziej odpowiednią definicję dla dowolnego wywołania funkcji i pozostawi niezdefiniowane wywołania bez oceny. Pozwala to (między innymi) na pisanie funkcji rekurencyjnych w znacznie bardziej naturalny sposób niż przy użyciu Ifprzełącznika w przypadku podstawowym.

Kolejną rzeczą, na którą należy zwrócić uwagę w powyższym fragmencie, jest to, że używam zarówno =i :=. Różnica polega na tym, że prawa strona =jest oceniana tylko raz, w momencie definicji, natomiast :=jest ponownie oceniana za każdym razem, gdy odwołuje się do lewej strony. W rzeczywistości :=działa nawet podczas przypisywania zmiennych, które wówczas będą miały wartość dynamiczną.

Więc powyższe, oczywiście, jest tylko funkcją Fibonacciego. I w tym bardzo nieefektywny. Obliczenie pierwszych 30 liczb zajmuje około 4 sekund na moim komputerze. Wkrótce przekonamy się, jak możemy poprawić wydajność bez konieczności pozbycia się definicji rekurencyjnej.

Długość fragmentu 35

StreamPlot[{x^2,y},{x,0,3},{y,0,3}]

Bardzo schludny wykres, który generuje usprawnienia pola wektorowego 2D. Jest to podobne do normalnego wykresu wektorowego, ponieważ każda strzałka jest styczna do pola wektorowego. Jednak strzałki nie są umieszczane na stałej siatce, ale łączone w linie (linie usprawnienia). Znaczenie tych linii polega na tym, że wskazują one trajektorię cząstki (powiedzmy w płynie), jeśli pole wektorowe było polem prędkości. Powyższe dane wejściowe wyglądają następująco:

Długość 34 fragmentu kodu

Solve[a*x^4+b*x^3+c*x^2+d*x==0, x]

Mathematica może także rozwiązywać równania (lub układy równań, ale w tej chwili mamy tylko tyle znaków). Wynik, jak zwykle, będzie symboliczny.

{
  {x -> 0}, 
  {x -> -(b/(3 a)) - (2^(1/3) (-b^2 + 3 a c))/(3 a (-2 b^3 + 9 a b c - 27 a^2 d + Sqrt[4 (-b^2 + 3 a c)^3 + (-2 b^3 + 9 a b c - 27 a^2 d)^2])^(1/3)) + (-2 b^3 + 9 a b c - 27 a^2 d + Sqrt[4 (-b^2 + 3 a c)^3 + (-2 b^3 + 9 a b c - 27 a^2 d)^2])^(1/3)/(3 2^(1/3) a)}, 
  {x -> -(b/(3 a)) + ((1 + I Sqrt[3]) (-b^2 + 3 a c))/(3 2^(2/3) a (-2 b^3 + 9 a b c - 27 a^2 d + Sqrt[4 (-b^2 + 3 a c)^3 + (-2 b^3 + 9 a b c - 27 a^2 d)^2])^(1/3)) - ((1 - I Sqrt[3]) (-2 b^3 + 9 a b c - 27 a^2 d + Sqrt[4 (-b^2 + 3 a c)^3 + (-2 b^3 + 9 a b c - 27 a^2 d)^2])^(1/3))/(6 2^(1/3) a)}, 
  {x -> -(b/(3 a)) + ((1 - I Sqrt[3]) (-b^2 + 3 a c))/(3 2^(2/3) a (-2 b^3 + 9 a b c - 27 a^2 d + Sqrt[4 (-b^2 + 3 a c)^3 + (-2 b^3 + 9 a b c - 27 a^2 d)^2])^(1/3)) - ((1 + I Sqrt[3]) (-2 b^3 + 9 a b c - 27 a^2 d + Sqrt[4 (-b^2 + 3 a c)^3 + (-2 b^3 + 9 a b c - 27 a^2 d)^2])^(1/3))/( 6 2^(1/3) a)}
}

Pamiętaj, że rozwiązania podano jako reguły , które prawdopodobnie pokażę bardziej szczegółowo w przyszłym fragmencie.

Długość 33 fragmentu kodu

Dynamic@EdgeDetect@CurrentImage[]

Dzięki benwaffle za ten pomysł. CurrentImage[]ładuje bieżący obraz z kamery internetowej. EdgeDetectzamienia obraz w obraz czarno-biały, w którym krawędzie są białe, a reszta jest czarna (patrz przykładowy fragment 45). Pochodzi prawdziwa zabawa, dzięki Dynamicktórej samo wyrażenie jest aktualizowane. Rezultatem tego będzie faktycznie przesyłanie strumieniowe zdjęć z kamery internetowej i wykrywanie na nich krawędzi na żywo.

Długość 32 fragmentu kodu

NumberLinePlot[x^2<2^x,{x,-2,5}]

Raczej niezwykły rodzaj fabuły. Może wykreślić wiele różnych rzeczy wzdłuż linii liczbowej, takich jak punkty i interwały. Możesz również nadać mu warunek, który pokaże region, w którym warunek ten jest spełniony:

Strzałka wskazuje, że region kontynuuje do nieskończoności. Białe kółka wskazują, że są to otwarte interwały (punkty końcowe nie są częścią interwału). W przypadku zamkniętych końców koła zostaną wypełnione.

Długość 28 fragmentu kodu

Graphics3D@{Sphere[],Cone[]}

Czas na trochę grafiki 3D. Powyższe renderuje narzuconą kulę i stożek z domyślnymi parametrami, które wyglądają jak kryształowa kula:

W Mathematica możesz kliknąć i przeciągnąć ten mały widget, aby go obrócić.

Długość 27 fragmentu kodu

CountryData["ITA", "Shape"]

Więcej *Data! CountryDatajest dość szalony. Uzyskiwanie kształtu kraju nie jest nawet wierzchołkiem góry lodowej. Jest tyle danych o krajach, że prawdopodobnie możesz napisać całą książkę o tej funkcji. Jak ... jest FemaleLiteracyFraction. Możesz również wyszukiwać te dane dla różnych punktów w czasie. Pełna lista znajduje się w odnośniku.

Długość 26 fragmentu kodu

PolarPlot[Sin[5θ],{θ,0,π}]

Czas na ciekawszą fabułę. PolarPlotto po prostu wykres we współrzędnych biegunowych. Zamiast określać y dla danego x, podajesz promień r dla danego kąta θ:

Długość 25 fragmentu kodu

{{1,5},{2,3},{7,4}}.{8,9}

W końcu mamy wystarczającą liczbę postaci do niektórych matematyki wektorowej. Powyższe oblicza mnożenie macierzy macierzy 2x3 i wektora rzędu 2:

{53, 43, 92}

Długość 23 fragmentu kodu

Rotate[Rectangle, Pi/2]

Heh Hehe Myślisz, że wiesz, co to robi. Ale ty nie. Rectanglesama w sobie jest tylko nazwaną funkcją. Aby otrzymać obiekt reprezentujący prostokąt, musisz wywołać tę funkcję z pewnymi parametrami. Jak myślisz, co się stanie, gdy spróbujesz się obracać Rectangle? To:

Długość 22 fragmentu kodu

30~ElementData~"Color"

Kolejna z wbudowanych *Datafunkcji. Tak, w przypadku pierwiastków chemicznych nie otrzymuje się takich rzeczy, jak ich liczba atomowa, temperatura topnienia i nazwa ... w rzeczywistości można uzyskać ich kolor w temperaturze pokojowej. Powyżej daje kolor cynku:

SlateGray

Długość 21 fragmentu kodu

Integrate[E^(-x^2),x]

Jakiś czas temu mieliśmy różnicowanie. Czas na integrację. Matematyka obsługuje zarówno całki określone, jak i nieokreślone. W szczególności Integrateda ci dokładne rozwiązanie i może poradzić sobie z mnóstwem standardowych całek i technik integracji (dla wyników numerycznych, jest NIntegrate). Jeśli znasz swój rachunek różniczkowy, zauważysz, że powyższa całka Gaussa w rzeczywistości nie ma zamkniętej postaci całki nieoznaczonej ... chyba że weźmiesz pod uwagę funkcję błędu zamkniętą postać, to znaczy. Zwraca Mathematica:

1/2 Sqrt[π] Erf[x]

Długość 20 fragmentu kodu

"Sun"~StarData~"Age"

Powrót do wbudowanych danych . Muszą być co najmniej dwa tuziny *Datafunkcji dla wszystkiego, co możesz wymyślić. Każdy z nich pobiera identyfikator rzeczy, dla której chcesz dane, oraz właściwość (lub listę właściwości) do pobrania. Powyższe jest tylko jednym z najkrótszych, jakie można uzyskać Sun, Stari Agewszystko jest dość krótkie, ponieważ nie mogłem się doczekać, aby pokazać tę funkcję.

O tak, i czy wspominałem, że Mathematica (od 9) obsługuje ilości za pomocą jednostek? (Więcej na ten temat później.) Powyższe dotyczy:

Quantity[4.57*10^9, "Years"]

który jest wyświetlany jako

Długość 19 fragmentu kodu

MandelbrotSetPlot[]

Tak ... bardzo przydatna funkcja ... Używam jej cały czas. (Czasami ich chęć wspierania wszystkiego, co jest możliwe do obliczenia, może pójść trochę dalej ...)

W ich obronie funkcja jest nieco bardziej przydatna: możesz nadać jej określoną sekcję wykresu, którą chcesz narysować.

Długość 18 fragmentu kodu

PetersenGraph[7,2]

Od wersji Mathematica 8 rozumie, czym jest wykres, dlatego jest wyposażony w różnego rodzaju funkcje związane z teorią grafów. I to nie Mathematica, gdyby nie zawierała mnóstwa wbudowanych. Powyżej generuje dane wykresu dla uogólnionego wykresu Petersena . Tworzy rzeczywistą strukturę danych, którą można manipulować, ale Mathematica natychmiast wyświetla dane wykresu ... graficznie:

Długość 17 fragmentu kodu

Plot[x^x,{x,0,2}]

W końcu wystarczająca liczba postaci, aby wykonać spisek. Powyższe jest naprawdę najprostszym przykładem jednowymiarowej fabuły. Obiecuję później pokazać fajniejsze wątki

Długość 15 fragmentu kodu

{##4,#,#2,#3}&

To pokazuje dwie bardziej zaawansowane funkcje (a także przydatne podczas gry w golfa). Całość jest czystą, nienazwaną funkcją , porównywalną ze lambdas w Pythonie lub Procs w Ruby. Funkcja czysta jest po prostu zakończona przez &. Ten operator ma bardzo niski priorytet, dlatego zwykle zawiera prawie wszystko, co z niego zostało. Argumenty funkcji czystej są przywoływane #, czasem następują po nich inne rzeczy. Pierwszy argument to #lub #1, drugi to #2i tak dalej.

Inną funkcją jest Sequences. Zasadniczo są to ikony w innych językach. Sekwencja jest jak lista bez otaczającej ją listy - to dosłownie tylko sekwencja wartości, która może być używana w listach, argumentach funkcyjnych itp. ##W szczególności jest sekwencją wszystkich argumentów czysto funkcyjnych. ##2jest sekwencją wszystkich argumentów rozpoczynających się od drugiego. Więc jeśli nazwaliśmy powyższą funkcję fi nazwaliśmy ją tak

f[1,2,3,4,5]

Dostalibyśmy

{4,5,1,2,3}

więc funkcja obraca argumenty wejściowe o 3 elementy w lewo. Zauważ, że ##4o których mowa 4,5zostały spłaszczone na liście.

Długość 12 fragmentu kodu

D[x^y^x,x,y]

Częściowe zróżnicowanie. Drozróżni pierwsze wyrażenie sukcesywnie w stosunku do innych argumentów, dając wynik symboliczny. Tak więc powyższe to d² (x ^ y ^ x) / dxdy (gdzie d s są częściowe), co Mathematica podaje jako

x^y^x (y^(-1 + x) + y^(-1 + x) Log[x] + x y^(-1 + x) Log[x] Log[y]) + 
  x^(1 + y^x) y^(-1 + x) Log[x] (y^x/x + y^x Log[x] Log[y])

Długość 9 fragmentu kodu

Exp[I*Pi]

Nie wykonaliśmy jeszcze żadnej złożonej arytmetyki! Jak widać, w πrzeczywistości był to po prostu pseudonim Pi. W każdym razie powyższe faktycznie poprawnie zwróci liczbę całkowitą -1 .

Długość 8 fragmentu kodu

Sunset[]

Tak. Mów o zwariowanych wbudowaniach. Bez parametrów, które faktycznie dają Ci obiekt daty i godziny następnego zachodu słońca w Twojej bieżącej lokalizacji. Pobiera również parametry dla innych dat, innych lokalizacji itp. Oto, jak teraz wygląda dla mnie:

Długość 7 fragmentu kodu

9!/43!!

Ten fragment pokazuje kilka fajnych rzeczy.

Mathematica ma nie tylko wbudowany operator silni !, ale ma także podwójną silnię !!(która zwielokrotnia każdą inną liczbę od ndo do 1). Ponadto obsługuje liczby całkowite o dowolnej dokładności. 43!!Będą oceniane dokładnie, aż do ostatniej cyfry. Ponadto liczby wymierne również zostaną dokładnie ocenione. Ponieważ zarówno licznik, jak i mianownik są liczbami całkowitymi, Mathematica zredukuje ułamki tak dalece, jak to możliwe, a następnie przedstawi ci

128/198893132162463319205625

Oczywiście można używać liczb zmiennoprzecinkowych w dowolnym momencie, ale ogólnie, jeśli dane wejściowe nie zawierają liczb zmiennoprzecinkowych, wynik będzie dokładny.

Długość 4 fragmentu kodu

Here

Najwyższy czas zacząć od bogactwa szalonych wbudowań Mathematiki. Powyższe robi to, co mówi na puszce i (dla mnie) ocenia GeoPosition[{51.51, -0.09}].

Długość 3 fragmentu kodu

x-x

Aby tylko pokazać oryginalny Factoid : powyższe działa, nawet jeśli xnie zostało jeszcze zdefiniowane i faktycznie spowoduje 0w takim przypadku.

Długość 2 fragmentu kodu

3x

Mnożenie przez zestawienie! Jeśli jasne jest, że identyfikator się kończy, a zaczyna inny, nie potrzebujesz *ani nawet białych znaków, aby je pomnożyć. Działa to z prawie wszystkim, w tym ciągami i zmiennymi, które nie mają jeszcze wartości. Bardzo wygodny do gry w golfa. ;)

Długość 1 fragmentu

π

Zgadnij co, to Pi. I w rzeczywistości nie jest to przybliżona reprezentacja liczb zmiennoprzecinkowych, to jest dokładnie Pi - więc wszelkiego rodzaju złożone i trygonometryczne funkcje, w których są używane, dają dokładne wyniki, jeśli są znane.

Faktoid

Mathematica może wykonywać manipulacje symboliczne, więc zmienne nie potrzebują wartości, aby z nimi pracować.

Niesławny język programowania Szekspira

Shakespeare Programming Language został stworzony w 2001 roku przez dwóch szwedzkich studentów, Karla Hasselströma i Jona Åslunda i łączy, jak głoszą autorzy ,

wyrazistość języka BASIC z przyjaznym dla użytkownika językiem asemblera.

Odpowiedzi idą od góry do dołu. Często zdarza się, że odnoszę się do starszych lub wcześniejszych fragmentów.

( link dla mnie: edycja )

Faktoid:

Kod Szekspira przypomina, jak można się spodziewać, sztukę Szekspira, w której zmienne są znakami w grze, a ich wartość zmienia się, gdy są „obrażane” lub wychwalane.

Długość 1 fragmentu:

I

Kod Szekspira jest podzielony na Akty, a same akty są podzielone na Sceny, dla przyczynowych „przeskoków”. Zdefiniowanie aktu jako Act Ioznacza, że ​​będzie to na przykład pierwszy fragment kodu, który należy uruchomić - ale nie tylko.

Długość fragmentu 2:

as

Używany w porównaniu dwóch „znaków”.

Długość fragmentu 3:

day

Do tej pory możesz mieć wrażenie, że SPL jest bardzo gadatliwy. I dziwne. I jeszcze nic nie widziałeś. day, w SPL wynosi 1. Wszystkie rzeczowniki „pozytywne” i „neutralne” są uważane za 1, podobnie jak wszystkie „negatywne” -1.

Długość 4 fragmentu:

rich

Co to jest rich? Przymiotnik. W języku SPL przymiotniki określają wartość rzeczownika, do którego są przyłączone, mnożąc je przez dwa. Zobacz implementację we fragmencie 14.

Długość fragmentu 5:

Act I

Implementacja pierwszego fragmentu kodu. Wszystkie akty mogą otrzymać tytuł, np. Act I: Hamlet must die!Ponieważ wszystko po cyfrze rzymskiej jest ignorowane przez analizator składni.

Długość fragmentu 6:

better

Każdy język ma określone warunki, a SPL nie jest wyjątkiem. Tyle że, ponieważ jest to język o długiej składni (a czy wspominałem, że jest dziwny?), Jego instrukcje warunkowe będą długie. Zapytanie Ofelii o Juliet Am I better than you?jest jak if (Ophelia > Juliet)w większości „normalnych” języków. I oczywiście możesz zapytać na odwrót: Am I not better than you?jest odpowiednikiem if (Ophelia < Juliet). I już możesz zgadnąć, jak to =jest przetłumaczone na SPL: as good as- użycie fragmentu kodu 2.

Jednak good/betternie jest to jedyny sposób dokonywania porównań w tym języku shakesperian, możesz użyć dowolnego przymiotnika. Obowiązuje tu również ta sama zasada fragmentu 3, przy czym przymiotniki „pozytywne” mają wartość >, a „przeczące” - przymiotniki <.

Długość 7 fragmentu:

Juliet:

To jest wywołanie zmiennej; potem jego / jej instrukcje / deklaracje / cokolwiek nastąpi.

Ograniczeniem SPL jest to, że ma ograniczoną liczbę zmiennych: Romeo, Juliet, Hamlet, Ofelia, MacBeth i tak dalej to kilka przykładów „znaków”, które pojawią się w programie Shakesperian.

Długość 8 fragmentu:

[Exeunt]

[Exeunt]jest umieszczany, gdy wszystkie „postacie” opuszczają „scenę”. Mam nadzieję, że będę mógł później rozwinąć nieco więcej na temat interakcji między postaciami. Zasadniczo jest to ostatnia instrukcja dowolnego programu SPL, chociaż [Exeunt]nie jest to konkretnie „znak” terminala języka. Aby zobaczyć inny przykład, zobacz fragment 27.

Długość 9 fragmentu:

as bad as

Dziewięć znaków, które mają reprezentować zwykły =- za pomocą fragmentu 2. Czy wspomniałem, że SPL jest dziwny? Przykłady: patrz fragment 30. (i tak, istnieje więcej niż jeden sposób na wydruk)

Długość 10 fragmentu:

difference

Fantazyjny sposób przedstawiania -, odejmowanie. Możesz wykonywać operacje matematyczne na SPL, chociaż prawdopodobnie będziesz potrzebować całego dnia, aby wszystko było dobrze.

Faktoid (ponieważ udało mi się jakoś dotrzeć do dziesięciu fragmentów kodu, zróbmy sobie przerwę i zróbmy kolejny faktoid na temat SPL)

Jeśli chcesz uruchomić swój kod shakesperian w pełnej krasie, jest ta strona - wciąż go testuję, ponieważ odkryłem go jeszcze pięć minut temu. Istnieje również sposób na przetłumaczenie go do C przy użyciu translatora .

Inną witryną do uruchamiania kodu SPL jest ta, która działa poprzez wewnętrzne tłumaczenie kodu SPL na inny ezoteryczny język: Oracle PL / SQL.

Długość fragmentu 11:

[Exit Romeo]

Tak! Nareszcie mogę mówić o interakcji między postaciami! Aby zmienić jego wartość lub wejść w interakcję z innymi, „postać” musi być na scenie - wchodzić z nią [Enter Romeo]. Jeśli znak jest adresowany, ale nie jest obecny, występuje błąd czasu wykonywania i program zatrzymuje się. Ponieważ w SPL wartość zmiennych jest ustalana na podstawie nazw, którymi są chwaleni - lub obrażani - przez inne postacie na scenie. Wydaje mi się, że powinienem podać przykład, aby wyjaśnić pewne zamieszanie, które może powodować moje kiepskie wyjaśnienie, ale być może najlepiej jest opóźnić kilka krótkich fragmentów.

Długość 12 fragmentu:

Remember me.

SPL jest dość „podstawowy”, w porządku - ale ma stosy! Kiedy na przykład Romeo mówi Juliet, aby „go zapamiętała”, tak naprawdę mówi swojej ukochanej, aby zwiększyła wartość Romea na jej stosie. Podawanie wartości odbywa się za pomocą Recall your happy childhood!, lub Recall your love for me, w zasadzie, dowolnego zdania, które zaczyna się od Recall- reszta jest po prostu artystycznym motorem, jak fragment 22

Długość 13 fragmentu kodu

Let us return

Szekspirowski sposób posiadania goto. I tu przydają się Akty i Sceny. Jeśli Romeo powie Juliet we shall return to Act II(tak, znowu, istnieje wiele sposobów na napisanie tego), program przejdzie do tej konkretnej części kodu. Widać to również obok instrukcji warunkowych.

Długość 14 fragmentu kodu

my little pony

Tak, to była seria z lat 80. Tutaj jest 2*1. Dlaczego? Ponieważ a ponyjest (nieco) pozytywnym rzeczownikiem i littlejest przymiotnikiem. Pamiętając fragmenty 3 i 4, mamy little = "2 *"i pony = "1".

Długość 15 fragmentu kodu

Speak thy mind!

W programie SPL zobaczysz to (lub Speak your mind!to samo) bardzo często . Zasadniczo wyprowadza wartość każdego „znaku” w postaci cyfr, liter lub czegokolwiek innego, w zależności od zestawu znaków używanego przez komputer. Jest też to, Open your mind.co robi prawie to samo, aczkolwiek wypisywane jest tylko w postaci liczbowej.

Długość 16 fragmentu kodu

You are nothing!

Kiedy ktoś powie ci to w prawdziwym życiu, poczujesz się przygnębiony. Kiedy Ofelia mówi o tym Hamletowi w programowaniu szekspirowskim, Hamlet czuje się bezwartościowy. Co to znaczy? Że Hamlet = 0.

Długość 17 fragmentu kodu

Ophelia, a wench.

W scenariuszu, zanim rozpocznie się faktyczna gra, postacie muszą zostać przedstawione. W większości języków programowania zmienne należy również zadeklarować przed użyciem. Widząc, że SPL jest językiem programowania, który przypomina scenariusz, w ten sposób deklarujesz jego zmienne, stwierdzając, które z nich pojawiają się podczas programu.

Ale co znaczy „dziewka”? Czy to oznacza, że ​​jest to konkretna (i fajna) nazwa typu danych? Cóż ... Nienawidzę cię rozczarowywać, ale to nic nie znaczy: wszystko po przecinku jest ignorowane przez analizator składni, co oznacza, że ​​możesz umieścić tam najbardziej oburzający napęd, jaki możesz wymyślić.

Długość 18 fragmentu kodu

lying sorry coward

-4dla wszystkich ziemskich stworzeń. Dlaczego? Ponieważ 2*2*(-1) = -4.

Długość 19 fragmentu kodu

Romeo:
 Remember me.

W końcu!!! Mogę w końcu wypisać pełną poprawną instrukcję składni (choć krótką)! W ten sposób używasz fragmentu 12: najpierw deklarujesz, kto mówi, a następnie w następnym wierszu piszesz „dialog”. Zwykle tylko dwie „postacie” są na scenie, aby uniknąć parsera smutnego i zagubionego. Kiedy potrzebujesz innej „postaci”, bierzesz jedną ze sceny i zastępujesz ją nową.

Długość 20 fragmentu kodu

cube of thy codpiece

Chciałem rozwinąć nieco więcej na ten temat, ale, prawdę mówiąc, rzeczy, które wymyśliłem, są wciąż zbyt krótkie, aby zmieścić się w tym fragmencie. I tak, przynoszę wam to, co w końcu jest -1- ponieważ (-1) ³ = -1 (i codpiecejest rzeczownikiem „negatywnym”, ponieważ są niewygodne i tak dalej). SPL rozumie kilka bardziej skomplikowanych operacji arytmetycznych jako pewne potęgowanie i pierwiastki kwadratowe.

Faktoid (jeszcze jeden, ponieważ osiągnęliśmy kolejny kamień milowy)

„Hello World Program” w Shakesperian ma 89 linii i ponad 2400 znaków, jak pokazano tutaj .

Długość 21 fragmentu kodu

Listen to your heart.

We fragmencie 15 wydałeś coś; tutaj wprowadź liczbę do programu. Jeśli chcesz wprowadzić znak, użyjesz go Open your mind.zamiast tego. I, rzecz jasna, ta wartość zostanie zapisana w „postaci”, z którą się rozmawia.

Długość 22 fragmentu kodu

Recall your childhood!

Wyrzucanie liczby całkowitej ze stosu odbywa się w ten sposób, jak wyjaśniono we fragmencie 12. Kiedy, na przykład, Ofelia mówi Hamletowi wspomniane zdanie, powoduje, że Hamlet bierze liczbę całkowitą ze swojego stosu i przyjmuje tę wartość.

Oczywiście, dopóki słowo recallzaczyna się od zdania, możesz wypełnić resztę praktycznie wszystkim, czego pragnie twój twórczy, wstrząsający umysł.

Długość 23 fragmentu kodu

Are you better than me?

Implementacja fragmentu 6. Gdy „znak” zadaje takie pytanie drugiemu, to, co robi, jest równoważny z if (x > y)bardziej popularnymi językami programowania. Wykonanie tej instrukcji musi zostać opóźnione, dopóki nie będę mieć więcej dostępnych znaków.

Długość 24 fragmentu kodu

[Enter Romeo and Juliet]

Tak, „znaki” można wprowadzać parami. Nie jest wymagane, aby jedna „postać” wchodziła na scenę, a za nią następowała inna.

Długość 25 fragmentu kodu

remainder of the quotient

25 znaków tylko do napisania %. 25 znaków, aby pozostała część podziału. I z niego korzystać? To jest jeszcze większe - patrz fragment 75.

Długość 26 fragmentu kodu

Let us return to scene II.

Oto on, gotow SPL, który działa tak, jak można się spodziewać w języku programowania. Rzecz w tym: możesz przeskakiwać między scenami w tym samym akcie i między aktami; ale nie można przeskakiwać między scenami w różnych aktach.

Długość 27 fragmentu kodu

[Exeunt Ophelia and Hamlet]

Kiedy więcej niż jedna „postać” opuszcza scenę, zamiast pozostać Exitw tradycji teatralnej SPL, używa się łacińskiego słowa „Exeunt”. Czasami można go zastąpić tylko fragmentem 8.

Długość 28 fragmentu kodu

Scene I: Ophelia's flattery.

Deklaracja sceny. Jak możesz się już spodziewać, jeśli ze mną poradziłeś, ważne jest to Scene I, że reszta to artystyczny puch.

Powstało kilka kompilatorów (takich jak ten, który kompiluje od SPL do C, napisanych w Pythonie ), które zamiast tego odnoszą się do tekstu po numeracji aktu / sceny. Choć bardziej logiczne (w końcu podczas gry, gdy postacie mówiące w stylu „wracajmy do aktu I” mogą być uważane za głupie), trzymam się pierwotnego sposobu.

Długość 29 fragmentu kodu

You pretty little warm thing!

Tak, jeszcze jedna stała (ponieważ potrzebujemy znacznie więcej znaków, aby wykonywać operacje arytmetyczne). Ten jest równy 8, ponieważ 2*2*2*1 = 8.

Długość 30 fragmentu kodu

You are as cowardly as Hamlet!

Mówiąc to na przykład Romeo, oznacza to Romeo = Hamlet. Jak fragment 9.

Faktoid (tak, kolejny punkt orientacyjny osiągnięty!)

Ten język został stworzony do zadania na kursie analizy składni - dlatego autorzy nie utworzyli kompilatora SPL. Więcej: wydaje się, że autorzy SPL zerwali więzi z ich twórczością, ponieważ nic nie wydaje się być zmodyfikowane w języku od 2001 roku ...

Długość 31

Am I as horrid as a flirt-gill?

Tak, wiem, to trochę powtarzający się fragment 23, chociaż tutaj porównujemy „postać”, która mówi „flirtującą blaszką” (jeśli wolisz if (Ophelia == -1)). Rzecz w tym...

Długość 32 fragmentu kodu

If so, let us return to scene I.

... teraz mogę przedstawić thenSPL, warunkową metodę przeskakiwania oraz shakeperowski sposób implementacji pętli. Możesz na przykład zmusić Romeo do przyjęcia wartości 0, zwiększyć jego wartość podczas wykonywania innego zadania i zatrzymać się, gdy osiągnie 10, a następnie kontynuować program.

Długość 33 fragmentu kodu

If not, let us return to scene I.

Przypominamy, że zamiast tego możemy przejść do innej sceny, jeśli testowany przez nas warunek jest fałszywy .

Długość 34 fragmentu kodu

Open your mind! Remember yourself.

Dwie instrukcje z rzędu, yippie! Pierwszy odczytuje znak, drugi wpycha go do stosu pamięci drugiego znaku.

Długość fragmentu 35

Act I: Death!

Scene I: Oh, shit.

Właściwy sposób deklarowania aktu i sceny. Gustownie dodaj artystyczną papkę.

Długość 36 fragmentu kodu

Thou art as sweet as a summer's day!

Innym sposobem na powiedzenie, że „postać”, do której się mówi, nabierze wartości 1- ponieważ letnie dni są miłe i przyjemne.

Długość 37 fragmentu kodu

Art thou more cunning than the Ghost?

Ophelia tym pytaniem do środków wiosce, tłumacząc to do mniej czytelnym języku programowania if (Hamlet > the Ghost). Jest to fragment 23 od nowa, tak - ale pokazuje, że nie trzeba pytać „bohaterów”, czy są od siebie lepsi: każde inne pytanie też zadziała.

Długość 38 fragmentu kodu

[Enter the Ghost, Romeo and the Ghost]

Tak, dzwonię do „znaku” dwa razy - ponieważ chciałem, aby program dał mi błąd. Wywołanie „postaci”, która jest już na scenie lub nieobecności, aby wyjść, spowoduje wielki smutek dla parsera / kompilatora.

Długość 39 fragmentu kodu

the sum of a fat lazy pig and yourself!

Pełna instrukcja wygląda lepiej niż to, dam ci to, ale ... oto nasza pierwsza operacja arytmetyczna! Co to właściwie wszystko znaczy? Cóż, pigjest brudnym zwierzęciem (choć smacznym), więc jest równoważne -1, ma dwa przymiotniki, co oznacza fat lazy pigrówne 2*2*(-1) = -4. Ale co z yourself? To zaimek zwrotny, a nie nazwa ani przymiotnik. Pamiętaj, że SPL opiera się na dialogach między „postaciami”; w ten sposób yourselfodnosi się do innej „postaci” na scenie. Dochodzimy do końca i odkrywamy, że „suma tłustej leniwej świni i ciebie” to w rzeczywistości -4 + x.

Długość 40 fragmentu kodu

the sum of a squirrel and a white horse.

Tak, kolejna suma, ale ta jest prostsza niż fragment 39. To tylko 1 + 2- 3jeśli moja matematyka jest poprawna.

Faktoid (wciąż ze mną po tych czterdziestu fragmentach artystycznego puchu? Zasługujesz na nagrodę).

SPL w wersji 1.2.1 można pobrać tutaj .

Długość 41 fragmentu kodu

Juliet:
 Speak thy mind!

[Exit Romeo]

Czasami „postacie” są wzywane tylko na scenie, aby zmienić ich wartość - co w prawdziwej grze byłoby dziwne. W każdym razie Juliet sprawia, że ​​jej ukochany Romeo drukuje swoją przechowywaną wartość, po czym wychodzi ze sceny.

Długość fragmentu 42

Speak YOUR mind! You are as bad as Hamlet!

Znowu dwie instrukcje w jednym wierszu (możemy mieć wiele, ale długość fragmentu jeszcze na to nie pozwala); tutaj mamy „znak”, który mówi drugiemu, aby wypisał swoją wartość i przyjął dowolną wartość, jaką ma Hamlet. Mylące? Mayhap.

Długość 43 fragmentu kodu

Am I as horrid as a half-witted flirt-gill?

Pytanie Juliet nie oznacza, że ​​ma niski szacunek (choć może tak być w życiu); to po prostu kolejny if, jak fragmenty 23 i 37. Och, prawie zapomniałem: to się tłumaczy if (Juliet == -2).

Długość 44 fragmentu kodu

You are as evil as the square root of Romeo!

Tak, pierwiastki kwadratowe są złe, nie wiedziałeś? W każdym razie ta instrukcja jest wystarczająco prosta, aby zrozumieć, co robi: przypisuje „znak” wypowiedzianej wartości pierwiastkowi kwadratowemu wartości przechowywanej w Romeo.

Długość 45 fragmentu kodu

Hamlet:
 Art thou more cunning than the Ghost?

Snippet 37 poprawnie napisany z postacią, która mówi wiersz.

Długość 46 fragmentu kodu

the product of a rural town and my rich purse.

Dobra ... zresztą SPL może być jedynym językiem na świecie, który pozwala pomnożyć miasta za pomocą torebek. Oznacza to (2*1)*(2*1), że jeśli się nie mylę, jest to równe 4.

Długość 47 fragmentu kodu

Romeo:
 Speak your mind.

Juliet:
 Speak YOUR mind!

Dam ci to: może to być jeden z najdziwniejszych dialogów w historii. Ale to właśnie dostajesz, gdy wybierasz dziwny język do zaprezentowania. W skrócie Romeo i Julia mówią sobie nawzajem, aby przedstawili swoje wartości.

Długość 48 fragmentu kodu

You lying fatherless useless half-witted coward!

Tłumaczenia go bezpośrednio 2*2*2*2*(-1). -16, dobrze?

Długość 49 fragmentu kodu

Scene V: Closure.

Hamlet:
 Speak your mind!

[Exeunt]

Przykład zakończenia programu w SPL. Możesz zadeklarować scenę specjalnie dla niego (chociaż nie jest to wymagane), następnie Hamlet prosi inną „postać” o podanie swojej wartości, a następnie wszyscy opuszczają scenę. I tak, wszyscy muszą zejść ze sceny.

Długość 50 fragmentu kodu

Othello, a young squire.
Lady Macbeth, an old fart.

Więcej prezentacji „postaci”, przed prawidłowymi instrukcjami. Jak zawsze, jedyną rzeczą, która ma znaczenie dla kompilatora to Othelloi Lady Macbethtak reszta linii jest do wzięcia ...

Jeszcze jedno: „postacie” nie muszą być ze sobą powiązane, aby pojawić się w programie SPL - dzięki temu możesz mieć Romeo, Othello i Hamleta w tej samej grze.

Factoid (pół wieku tych rzeczy? Uff! Po tym, myślę, że nienawidzę Williama Szekspira ...)

Tłumacz SPL na C, wspomniany przed chwilą i opracowany przez twórców SPL, był oparty na Flex i Bison .

Długość 51 fragmentu kodu

Othello:
 Recall your great dreams. Speak your mind!

(Mam dość Romea, Julii i Hamleta ... przynieśmy Othello, dla odmiany!)

Recall, jak można się domyślić, jest tutaj kluczem. „Postać”, do której zwraca się Othello, pobierze wartość ze swojego stosu, przyjmie tę wartość, a następnie ją wyśle.

Długość 52 fragmentu kodu

Thou art as pretty as the sum of thyself and my dog!

Kolejna suma. Ziewać. Zakładając, że ten adresowany jest do Hamleta, oznacza to Hamlet = Hamlet + 1. Lub Hamlet += 1. Lub Hamlet++.

Długość fragmentu 53

Romeo:
 You are as vile as the sum of me and yourself!

Ach, tak, coś, o czym wcześniej zapomniałem: mówiące „postacie” mogą się wymieniać na własnych liniach.

Długość 54 fragmentu kodu

Juliet:
 Is the sum of Romeo and me as good as nothing?

Kolejny przykład poprzedniego fragmentu kodu, dołączony do warunku. Więc mamy tutaj if (Romeo + Juliet == 0).

Długość 55 fragmentu kodu

Juliet:
 You are as lovely as the sweetest reddest rose.

Tutaj Julia chwali „bohatera”, z którym rozmawia (załóżmy, że to Romeo, ze względu na Szekspira), oświadczając, że ma 4 lata. Tak, kolejne przypisanie wartości.

Długość 56 fragmentu kodu

Othello:
 You lying fatherless useless half-witted coward!

Snippet 48 poprawnie wykonany, z „postacią”. Jeśli jesteś zbyt leniwy, aby przewijać w górę (tak jak ja), oznacza to, że obrażany otrzymuje wartość -16.

Długość 57 fragmentu kodu

Romeo:
 If not, let us return to Act I. Recall thy riches!

Wyjaśniłem już, w jaki sposób warunki działają na SPL ogólnie; potrzebna jest jednak bardziej szczegółowa analiza. Nie mamy elsetutaj: na przykład, w tym przykładzie, jeśli warunek się nie powiedzie, program powróci do aktu I; ale gdyby to była prawda, kontynuowałaby do następnej instrukcji, czyli Recallpop-upu ze stosu, to znaczy.

Długość 58 fragmentu kodu

Romeo:
 You are as disgusting as the square root of Juliet!

Chwytanie fragmentu 44 i prezentowanie sposobu prezentacji instrukcji. Gdyby to był dialog między Romeo i Othello, moglibyśmy przetłumaczyć to na Javę jako Othello = Math.sqrt(Juliet).

Długość 59 fragmentu kodu

Othello:
 You are as vile as the sum of yourself and a toad!

OK, jeśli Othello rozmawia z Romeo, byłoby to równoważne z Romeo+(-1); Romeo--w skrócie. Całkiem proste, prawda? To SPL dla ciebie.

Długość 60 fragmentu kodu

Is the quotient between the Ghost and me as good as nothing?

W skrócie, if (The Ghost/Hamlet == 0)zakładając, że „ja” należy do Hamleta.

Długość 61 fragmentu kodu

Thou art as handsome as the sum of yourself and my chihuahua!

Kiedy oderwasz warstwy i warstwy słów i obelg, zauważysz, że SPL jest prawie podstawową rzeczą, bez fajnych funkcji i innych rzeczy. Mamy więc mnóstwo funkcji arytmetycznych na ciele programu. Więc jeśli ten adresowany byłby do Julii, byłby to odpowiednik Juliet++.

Długość fragmentu 62

twice the difference between a mistletoe and a oozing blister!

Tak, tak, więcej operacji arytmetycznych. Z grubsza te 62 bajty SPL można przetłumaczyć 2*(1-2*(-1)). To byłby niesamowity język golfowy, prawda? Dobrze.

Długość 63 fragmentu kodu

You lying stupid fatherless rotten stinking half-witted coward!

Fragment 48 wyprowadzane -16, ten jest równa -64: 2*2*2*2*2*2*(-1).

Długość 64 fragmentu kodu

your coward sorry little stuffed misused dusty oozing rotten sky

Z tego, co rozumiem na temat SPL, jest to całkowicie uzasadnione. Masz wiele obraźliwych przymiotników, które stanowią rzeczownik „pozytywny”. Ponieważ przymiotniki nie mają specjalnego rozróżnienia, czy są ujemne, czy nie (ich jedyną wartością jest pomnożenie liczby po ich prawej stronie przez dwa), możemy mieć całkowicie głupie zdania takie jak ten. Co odpowiada 256. Ponieważ 2*2*2*2*2*2*2*2*1=256.

Długość 65 fragmentu kodu

You are nothing! You are as vile as the sum of thyself and a pig.

Hmm, tyle nienawiści, prawda? To, co mamy tutaj, jest równoważne y=0; y=y+(-1);Prawdopodobnie mógł zostać „zagrany w golfa” You are a pig!, ale heh.

Długość fragmentu 66

You are as beautiful as the difference between Juliet and thyself.

Więc odejmij Juliet od siebie, heh? Ten jest dość prosty do odkodowania: Romeo=Juliet-Romeo;zakładając, że rozmawia się z Romeo.

Długość 67 fragmentu kodu

Juliet:
 Am I better than you?

Romeo:
 If so, let us proceed to Act V.

Jak większość warunków działa na SPL. Testujesz wyrażenie i, jeśli jest to prawda (lub nie: patrz fragment 33), przeskakujesz do innej części programu; w przeciwnym razie przejdziesz do następnego zdania.

Długość 68 fragmentu kodu

The Ghost:
 You are as small as the sum of yourself and a stone wall!

Tak, tak, robię się trochę monotonna. Ale SPL jest taki. Jak powiedziałem nieco wcześniej, jego wyrażenia są mieszanką operacji arytmetycznych. Jest to zatem kolejna inkrementacja - ponieważ stone walljest neutralnym „rzeczownikiem”.

Długość 69 fragmentu kodu

Thou art as disgusting as the difference between Othello and thyself!

Zamiast sumy mamy odejmowanie między dwiema postaciami, Othello i tym, z kim się rozmawia.

Długość 70 fragmentu kodu

You are as handsome as the sum of Romeo and his black lazy squirrel!

Wracamy do dodatków, tak - zadzwoń do mnie formalnie, heh. Tłumaczymy to na Romeo + 2*2*1.

Długość 71 fragmentu kodu

Scene I: Dialogues.

[Enter Juliet]

Othello:
 Speak your mind!

[Exit Juliet]

Scena może być tak mała jak ta. Julietwchodzi na scenę, Othello mówi jej, aby przekazała zapisaną wartość, a następnie ponownie schodzi ze sceny.

Długość 72 fragmentu kodu

twice the difference between a mistletoe and an oozing infected blister!

Jeszcze jedna operacja arytmetyczna - ponieważ SPL jest na nich zagadką. Możemy to przetłumaczyć na 2*(1-2*2*(-1)).

Długość 73 fragmentu kodu

You are nothing! Remember me. Recall your unhappy story! Speak your mind!

Cztery instrukcje z rzędu ?! Właściwie jestem z siebie dumny. W każdym razie, załóżmy, że jest to dialog między Romeo i Julią (a on mówi): oznacza to, że wartość Julii zaczyna się od 0; następnie Juliet wepchnie wartość Romea do stosu pamięci, wrzuci go i wyśle ​​we wprowadzonej formie. Proste, prawda?

Długość 74 fragment

You are as sweet as the sum of the sum of Romeo and his horse and his cat!

Tak, tak, nudny przykład, wiem. Ale to jest X = (Romeo + 1) + 1.

Długość 75 fragmentu kodu

Is the remainder of the quotient between Othello and me as good as nothing?

Cóż, jest to całkiem proste. Jeśli twoje umiejętności dekodowania są nieprawidłowe, przekłada się to na if (Othello % X == 0).

Długość 76 fragmentu kodu

Thou art as rich as the sum of thyself and my dog! Let us return to scene I.

Skok z fragmentu 26 z wyrażeniem przed nim. A gotona SPL nie zawsze znajduje się w pobliżu warunku, może tak być - i, oczywiście, tego typu gotozawsze będzie można znaleźć na końcu aktu lub sceny, ponieważ instrukcje po nim nigdy nie zostaną skompilowane / wykonane. Pierwsza instrukcja jest dość prosta: x=x+1.

Długość 77 fragmentu kodu

[Exit Hamlet]

[Enter Romeo]

Juliet:
 Open your heart.

[Exit Juliet]

[Enter Hamlet]

Mamy na scenie Juliet i Hamleta; ale potrzebujemy wartości z Romeo. Tak więc, aby oszczędzić kompilatorowi przed bardzo nieprzyjemnym bólem głowy, najpierw usuwamy Hamleta ze sceny (chociaż to mogła być Juliet), mówimy Romeo, aby wszedł na scenę, Juliet daje mu instrukcję, aby wyprowadził numer (patrz objaśnienie fragmentu 21), a następnie Romeo schodzi ze sceny i Hamlet wraca. Całkiem proste i proste.

Długość 78 fragmentu kodu

The Ghost:
 Speak thy mind.

Lady Macbeth:
 Listen to thy heart! Remember thyself.

Tak więc Duch (zmarły ojciec Hamleta) mówi Lady Makbet, aby przekazała swoją wartość, podczas gdy rozkazuje Duchowi odczytać liczbę i wcisnąć ją na stos.

Piet

Faktoid

Piet to język programowania, w którym kod źródłowy składa się z obrazów. Przebieg programu rozpoczyna się od lewego górnego piksela i porusza się po obrazie między pikselami i grupami pikseli, aż się kończy.

Dla czytelności programy Piet są zwykle wyświetlane w powiększonej wersji. W takim przypadku termin codeljest używany do opisania grupy pikseli o tym samym kolorze, które odpowiadają pojedynczemu pikselowi na obrazie źródłowym.

W przypadku tego wyzwania, ponieważ Piet nie używa znaków, jeden przykładowy kod na głos zostanie użyty dla przykładowych programów.

1 Kod

To jest poprawny program, nic nie robi i kończy się. Przepływ sterowania rozpoczyna się w lewym górnym (tylko) pikselu i nie ma wyjścia, co kończy program.

Piksel może w tym przypadku mieć dowolny kolor, aby uzyskać dokładnie ten sam efekt.

2 kody

Spowoduje to ciągłe odczytywanie znaków ze standardowego wejścia i zachowanie bieżącej sumy ich wartości Unicode (chociaż nic nie jest zrobione z tą sumą i nie jest wyświetlane).

Przepływ progamu przesuwa się do przodu i do tyłu między dwoma kodami, ponieważ jedyne wyjście z każdego z nich jest do drugiego. Polecenia w piecie są wykonywane przez ruch z jednego kodu lub regionu do drugiego, w zależności od różnicy odcienia i jasności 2 regionów. Jest inputto polecenie poruszające się od lewej do prawej, a następnie od addprawej do lewej. Przy pierwszym addpoleceniu nic się nie stanie, ponieważ na stosie jest tylko jedna wartość, a specyfikacja mówi, że polecenia bez wystarczającej liczby dostępnych wartości są ignorowane.

Ten program jest pętlą, która nigdy się nie kończy, ponieważ większość programów pietowych ma bardzo małe rozmiary, ponieważ potrzeba co najmniej kilku koderów, aby poprawnie „zatrzymać” przepływ programu i go zakończyć.

3 kody

Jest to podstawowy program typu echo, odczytuje znak ze standardowego wejścia i drukuje go na standardowe wyjście.

Ponownie jest to nieskończona pętla. Program rozpoczyna się od podróży od lewej do prawej, co robi inputwtedy output. Program będzie kontynuował przepływ w tym samym kierunku, gdy tylko będzie to możliwe. W jasnozielonym kodzie jedynym wyjściem jest przejście w drugą stronę. Wracając od prawej do lewej, próbuje wykonać polecenia subtracti addpolecenia, ale stos jest pusty, więc nie można ich przerwać.

4 kody

Drukuje 2 na standardowe wyjście w nieskończoność.

Nie jest to szczególnie interesujący program funkcjonalnie, ale teraz, gdy w końcu mamy złożoną liczbę koderów, możemy pochwalić się nieco bardziej zaawansowanym przepływem niż od lewej do prawej. Kiedy program próbuje wyjść z kodera, najpierw próbuje sprawdzić bieżący kierunek. Jeśli nie jest to możliwe (w tym przypadku z powodu krawędzi obrazu), obraca się o 90 stopni w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara i próbuje ponownie wyjść. W takim przypadku program obchodzi 1 kodek naraz zgodnie z ruchem wskazówek zegara, umieszczając push1 na stosie dwa razy, addłącząc te razem, a następnie outputzapisując wynik.

5 kodów

Wielokrotnie odczytuje znak ze standardowego wejścia i śledzi sumę ich wartości Unicode.

Jest to zasadniczo ta sama funkcjonalność, co wersja 2-kodelowa, ale to wyzwanie polega na prezentacji języka, a jedną z fajnych rzeczy w piecie jest to, że możesz mieć różne zdjęcia, które robią to samo.

Tutaj widzimy biały kod po raz pierwszy, który pozwala na przesuwanie się programu po nim bez wykonywania instrukcji. Kodery purpurowy i niebieski wykonują tu całą pracę. Podróż z niebieskiego na czerwony nic nie robi, ponieważ przecina biały kodel pośrodku. Dwa czerwone są tylko pushnumerem 1 na stosie i popwycofują się, gdy przemieszczają się od lewej do prawej, a następnie od prawej do lewej, a następnie przez biały kod, więc żadna instrukcja nie jest wykonywana.

6 kodów

Ponownie, powtarzając wcześniejszą funkcjonalność z innym wyglądem. Jest to kolejny program echa, który odczytuje znak jednocześnie ze standardowego wejścia na standardowe wyjście.

Tutaj widzimy nasz pierwszy czarny kod. Przepływ programu nie może wejść do czarnego kodu, więc z jasnopurpurowego kodu w prawym górnym rogu program nie wyjdzie w prawo ze względu na krawędź obrazu, nie wyjdzie w dół z powodu czarnego kodu i odbije się z powrotem w lewo w czerwonym kodzie . Niebieskie i zielone kody są czysto dekoracyjne, program nigdy ich nie wprowadzi.

7 kodów

Kolejny program echa o innym wyglądzie.

Widzimy tutaj nasze pierwsze bloki kodowania większe niż rozmiar 1. W piecie, każdy ciągły blok kodów tego samego koloru jest traktowany jako pojedynczy blok. Rozmiar bloku nie ma znaczenia, z wyjątkiem wykonywania pushinstrukcji, więc program ten jest traktowany dokładnie tak, jak wersja 3-kodowa, z wyjątkiem różnych kolorów.

8 kodeków

Odczytuje liczbę ze standardowego wejścia i wielokrotnie wysyła kwadrat do standardowego wyjścia.

Przepływ sterowania jest podstawowym wzorcem zgodnym z ruchem wskazówek zegara, tak jak w programie 4-kodelowym. Zaczynając od lewego górnego, operacje w kolejności są input, duplicate(popycha dodatkową kopię górnej wartości stosie na stosie) multiply, output. Następnie pushokreśla wartość 1 na stosie, przesuwa się po białym, aby żadne polecenie nie zostało wykonane, a następnie popodsuwa 1 od stosu podczas przechodzenia z lewego dolnego do górnego lewego kodu. Powoduje to powrót do początku programu z pustym stosem i powtarza się.

9 kodów

Dodaje 1 + 2 = 3, a następnie kończy.

Teraz, gdy mamy program z więcej niż 2 kodami w obu wymiarach, możemy w końcu ustawić region, który zatrzyma program i zakończy go zamiast zapętlać na zawsze. Pierwsza operacja przejścia z czerwonego kodu do ciemnoczerwonego obszaru to push1, następnie program obraca się i przepływa w dół do jasnoczerwonego kodu w środku i przyjmuje pushwartość 2. Przepływ z jasnoczerwonego do jasnożółtego jest wykonywany addoperacja. Dolny jasnożółty pasek powoduje zakończenie programu, ponieważ nie ma możliwości wypłynięcia, ponieważ wszystkie rogi są zablokowane.

Programy 1- i 2-wysokie szybko stają się brzydkie i nieciekawe, więc od tego momentu skupię się na liczbach, które pozwalają na co najmniej kilka koderów w każdym kierunku.

12 kodów

Wreszcie program, który robi coś, co można by uznać za użyteczne (choć nadal jest to trochę skomplikowane). Odczytuje kolejno 2 liczby ze standardowego wejścia, a następnie wyświetla ich sumę i robi to wielokrotnie.

Program przepływa od lewej do prawej przez 4 kolorowe paski perfoming 2, inputspo których następuje addpolecenie. Następnie przechodzi do prawego dolnego kodu i wykonuje an output, a następnie przesuwa się w lewo przez biały region z powrotem do początku.

Można to zrobić w 8 kodach, ale ponieważ mamy dodatkową przestrzeń, możemy stworzyć coś, co nieco zainspiruje stary, pozbawiony sygnału wyświetlacz telewizyjny.

15 kodeków

Odczytuje liczbę ze standardowego wejścia i wyświetla jej „kwadrat”.

Wykorzystuje kilka sztuczek, aby uzyskać nieco symetryczny wygląd programu, który faktycznie coś robi. Najbardziej wysunięty na lewo czerwony pasek ma inny kolor na dolnym kodzie niż reszta, wykorzystując fakt, że (przynajmniej dla mnie) te 2 odcienie czerwieni wyglądają bardzo podobnie. program przejdzie od jaśniejszego czerwonego obszaru do jasnoniebieskiego kodu, a następnie prosto przez środek programu do jasnozielonego po prawej stronie, gdzie jest uwięziony. Wykonuje input, duplicate, multiplyoraz outputoperacje.

Ciemniejszy czerwony kod, wraz ze średnimi zielonymi kodami na górze i na dole środkowej kolumny, są ozdobne i program nigdy ich nie osiągnie.

20 kodeków

Odczytuje liczby od standardowego do odczytu 0, w którym to momencie wyświetla sumę wszystkich wprowadzonych liczb i kończy działanie.

W końcu mamy wystarczająco dużo miejsca, aby wykonać kontrolę przepływu w formie pointeroperacji. W 4 codels wzdłuż górnej wykonania input, duplicatei noteksploatacji, a następnie kolejna notoperacja przenoszenia z magenta w prawym górnym rogu, do 2-CODEL żółtego poniżej. notDziałanie pojawia górną wartość ze stosu i umieszcza na 1, gdy górna wartość wynosiła 0, i 1 w przeciwnym razie. Dlatego dwukrotne notzastąpienie dowolnej niezerowej wartości wartością 1. Przejście z żółtego paska w dół do ciemnoniebieskiego wykonuje pointeroperację, która zrywa najwyższą wartość ze stosu i przesuwa wskaźnik kierunku zgodnie z ruchem wskazówek zegara tyle razy.

Jeśli najwyższą wartością jest 1 (tzn. Nie wprowadziliśmy zera), wskaźnik kierunku będzie wskazywał w lewo, przechodząc do koderów magenta dla addoperacji (która zostanie zignorowana po raz pierwszy z powodu tylko jednej wartości na stosie) i następnie przez biały powrót do początku programu.

Jeśli najwyższą wartością stosu jest zero przy operacji wskaźnika, wskaźnik kierunku nie zmieni się, a program będzie kontynuował w dół. Przejście do jaśniejszego niebieskiego paska spowoduje pop0, które zostało wpisane ze stosu, pozostawiając tylko sumę zgromadzonych liczb. Przejście do niebieskiego paska na dole będzie outputsumą, a następnie zakończy się, ponieważ przepływ programu jest uwięziony.

25 kodeków

Odliczanie! Odczytuje liczbę ze standardowego wejścia, a następnie drukuje odliczanie do 1, aby ustawić stałą liczbę na raz. Na przykład, jeśli 5 zostanie odczytane, wydrukuje 54321.

Pierwszą operacją od cyjan do żółtej jest input. Następnie żółty zaczyna się od „pętli” programu. Żółty> Magenta> Niebieski to duplicatewtedy an output, więc drukuje najwyższą wartość na stosie, ale zachowuje kopię. Przesuwanie w dół po prawej stronie, to pushwartość 1 na stosie następnie wykonać subtraction, zmniejszając naszą wprowadzoną wartość o 1. Dalej jest duplicate, noti inny notprzejście od jasnopurpurowy w prawym dolnym rogu, aby ciemny żółty obok niego. Jest to to samo sprawdzenie zerowe / niezerowe jak w poprzednim programie. Przesunięcie w lewo do jasnoniebieskiego kodu wykonuje pointeroperację, która albo przesunie się w lewo do ciemnobłękitnego, aby zakończyć program, jeśli skończymy, lub w górę do żółtego, aby ponownie uruchomić naszą pętlę bez początkowego wejścia, ale pierwotna wartość spadła o 1.

Wszystkie 3 czerwone kody są dekoracyjne i mogą mieć dowolny kolor.

30 kodeków

Generator Fibonacciego. Drukuje warunki sekwencji Fibonacciego na standardowe wyjście i nie zatrzymuje się.

Jest to pierwsze wprowadzenie rolloperatora, a także pierwszy raz, gdy pushoperator używa rozmiaru regionu większego niż 1 , aby uzyskać określoną wartość na stosie.

Jak zawsze zaczyna się w lewym górnym rogu w prawo. Pierwsze 2 operacje push1 na stosie, a następnie outputod momentu, gdy sekwencja Fibonacciego zaczyna się od dwóch 1, ale główna pętla programu wydrukuje 1 tylko raz. Następnie pushna stosie pojawiają się jeszcze 2 1s, aby znaleźć się w ciemnej magenty w prawym górnym rogu i uruchomić główną pętlę programu.

Przechodząc w dół po prawej stronie my duplicatei outputwydrukujemy następny termin sekwencji, a następnie duplicateponownie, aby uzyskać kopię bieżącej wartości sekwencji. Przesunięcie w lewo na dole wykonuje 2 pushoperacje. Ponieważ jasnoczerwony obszar w prawym dolnym rogu ma rozmiar 3 koderów, pierwszy pushzepchnie 3 na stos zamiast 1.

Przejście do jasnoniebieskiego jest rolloperacją. Spowoduje to zerwanie 2 najwyższych wartości ze stosu i wykonanie liczby rzutów równej pierwszej podanej wartości na głębokość równą drugiej podanej wartości. W takim przypadku wykona 1 rzut na głębokość 3. Rzut na głębokość nprzyjmuje najwyższą wartość stosu (naszą zduplikowaną bieżącą wartość) i zakopuje go ngłęboko. Nasz stos ma teraz tylko 3 głębokości, więc pochowa najwyższą wartość na dole.

Ponowne przejście w górę wykonuje addoperację sumującą bieżącą wartość sekwencji z poprzednią wartością sekwencji. Nasz stos ma teraz następną (nową bieżącą) wartość sekwencji na górze, a ostatnią wartość poniżej. Program przesuwa się teraz w poprzek bieli do ciemnej magenty, aby ponownie rozpocząć pętlę.

Żółty wzór na środku nigdy nie jest używany.

54 Kody

Drukuje „cześć!” na standardowe wyjście

Niezbyt długa wiadomość, ale drukowanie w trybie pieta zajmuje zaskakująco dużo miejsca. Drukowanie odbywa się przy użyciu wartości Unicode, a liczby całkowite są wypychane na stos przy użyciu rozmiaru opuszczanego regionu. Ponieważ mamy bardzo ograniczoną liczbę kodów do tego wyzwania, używamy matematyki, aby uzyskać pożądany zakres wydruku.

Program zaczyna się pushod 5 z niebieskozielonego regionu po lewej stronie. Odtąd płynie wzdłuż szczytu z 6 duplicateoperacjami, aby zalać stos za pomocą paczki 5. Dalej jest push1, subtractaby umieścić 4 na stosie, a następnie 2 multiplyoperacje, aby umieścić 4 * 5 * 5 = 100 na stosie. Potem a duplicateprzez 2 100s.

Teraz program odbija się od czerni i zaczyna pracować w lewo wzdłuż dna. Pushoperacje 3 i 2, a następnie a, rollaby zakopać 2 100s poniżej 5. Następnie push1, odejmij i dodaj, aby uzyskać 100 + 5-1 = 104 na szczycie stosu, który jest unicode „h”. Następne 2 operacje to push1, pointeraby przejść za róg i zacząć przesuwać się wzdłuż środka, a następnie outputwydrukować „h”.

Dalej jest add100 + 5 = 105 na górze stosu i outputwydrukować „i”. Stos zawiera teraz dwie 5. Push1 add, multiplydaje (1 + 5) * 5 = 30. Wreszcie push3 i add33 oraz outputkońcowe „!”. Następnie program przechodzi przez pozostałą białą spację i kończy się na zielono po prawej stronie.

> <> (Ryby)

(Uwaga: niektóre fragmenty bazują na poprzednich fragmentach, więc w przeciwieństwie do większości odpowiedzi postanowiłem je umieścić od najwcześniejszego do najnowszego).

Faktoid:

Podobnie jak Befunge,> <> jest językiem 2D opartym na stosie. Oznacza to, że instrukcje nie są wykonywane liniowo, jak większość tradycyjnych języków - przepływ programu może być w górę, w dół, w lewo lub w prawo!

Długość 1 fragmentu:

X

Xjest niepoprawnym poleceniem w> <>, więc komunikat o błędzie something smells fishy...jest drukowany. W rzeczywistości jest to jedyny komunikat o błędzie w> <>, niezależnie od tego, czy przyczyną jest dzielenie przez zero, czy próba zniszczenia pustego stosu.

Długość fragmentu 2:

1n

Przebieg programu w> <> rozpoczyna się od lewego górnego rogu i początkowo jest prawy. 1wypycha 1 na stos, a następnie ndrukuje go jako liczbę (w przeciwieństwie do znaku ASCII). Ale programy> <> są toroidalne, co oznacza, że ​​wskaźnik instrukcji zawija się, gdy osiąga koniec linii. Więc po nzawinięciu do początku, wciśnij 1, wydrukuj, zawiń do początku, wciśnij 1, wydrukuj ... i skończymy drukować na 1zawsze!

Długość fragmentu 3:

"o;

Oto "parsowanie ciągów, owyjście jako znak ASCII i ;zakończenie programu. Ale co tak naprawdę program robi jako całość?

Najpierw zaczynamy parsowanie łańcuchów, wypychając każdy znak, który widzimy na stos, aż znajdziemy zakończenie ". Naciskamy o, a następnie ;... i zawijamy wskaźnik instrukcji z powrotem do początku. Ale teraz jesteśmy na "tyle, więc przestajemy parsować łańcuchy i wreszcie wykonujemy oi ;jak zwykle, aby wydrukować górę stosu (the ;) i zakończyć.

Tak, właśnie użyliśmy tego samego znaku cytatu, aby rozpocząć i zakończyć ciąg znaków!

Długość 4 fragmentu:

42n;

Na podstawie tego, co widzieliśmy do tej pory, możesz spodziewać się, że spowoduje to wypchnięcie 42, wyjście jako liczba, a następnie zakończenie. Ale wszystkie instrukcje w> <> są pojedynczymi znakami, więc w rzeczywistości wypycha 4 i 2 , a następnie wysyła górę stosu jako liczbę (tylko 2) i kończy.

Długość fragmentu 5:

<v
;>

Pamiętaj, że> <> to język 2D. Oznacza to, że muszą istnieć sposoby zmiany kierunku przebiegu programu!

Podobnie jak Befunge, możesz to zrobić za pomocą strzałek >^v<. Aby zilustrować ich działanie, spójrzmy na powyższy program:

• Przebieg programu jest początkowo prawy
• < sprawia, że ​​program płynie w lewo - idziemy w lewo i zawijamy się do v
• v sprawia, że ​​program płynie w dół - schodzimy do >
• > sprawia, że ​​program płynie w prawo - idziemy w prawo i owijamy się w stronę ;
• Wreszcie kończymy.

Długość fragmentu 6:

";"00p

Kolejną fajną cechą> <> jest to, że jest zwrotna - program może modyfikować swój własny kod źródłowy w locie!

Tutaj wciskamy a ;, po której następują dwa zera. pNastępnie zdejmuje trzy główne elementy y, x, v( ybędące górną stosu) i miejsca vw położeniu x,y. Innymi słowy, pw tym programie umieszcza średnik na pozycji 0,0, zamieniając kod na ;;"00p. Pozwala to na zakończenie programu, ponieważ wskaźnik instrukcji otacza się i wykonuje nowo umieszczony ;.

Długość 7 fragmentu:

\7*n;
6

W przeciwieństwie do Befunge,> <> ma także mirrors ( \/|_#), które odzwierciedlają kierunek przebiegu programu. Więc tutaj:

• Zacznij od prawej, ale \odzwierciedla nas w dół
• Naciśnij 6 i zawiń
• Uderz w tył \i odbij w prawo
• Naciśnij 7
• Pomnóż dwie górne części stosu
• Wyjście i zakończenie

Poruszanie się w poziomie przez _lustro lub pionowo przez |lustro nie jest możliwe.

Długość 8 fragmentu:

"r00g>o<

Prawdopodobnie najprostszy> <> quine, jeśli dopuszczalny jest błąd. Dwie nowe instrukcje tutaj to:

• r: Odwróć stos
• g: Get - pop y, xi naciskać na znak x,yna stosie (odpowiednik p)

Korzystając z wcześniejszej sztuczki owijania łańcuchów, program początkowo wypycha, r00g>o<a następnie ponownie uderza pierwszy cytat. Stos jest następnie odwracany, dając <o>g00r. Po tym możemy naciskać na char 0,0, ", aby dać <o>g00r". Na koniec łapiemy pułapkę omiędzy dwiema strzałkami, wyprowadzając górę stosu, dopóki nic nie pozostanie i otrzymamy błąd.

Długość 9 fragmentu:

x0\>
\1n>

x(małe litery) przesuwa wskaźnik instrukcji w losowym kierunku, a program pokazuje tę funkcję, drukując losowe bity na zawsze. Spróbuj śledzić strzałki i lustra, aby dowiedzieć się, jak to działa! (Nie zapomnij sprawdzić wszystkich czterech kierunków, w tym w górę i w lewo)

Długość 10 fragmentu:

;a comment

W> <> nie ma składni komentarza - nie jest potrzebny. Po prostu napisz co chcesz gdziekolwiek i upewnij się, że nie zostanie wykonane jako kod!

Długość fragmentu 11:

1!X2!X+!Xn;

!to trampolina, która omija instrukcje. Jest to szczególnie przydatne w przypadku korzystania z ?, o warunkowym trampolinie, które się pojawi na szczyt stosu i wykonuje następną instrukcję jeżeli pojawiło elementem jest niezerowe. Zobaczymy, jak to działa później.

Powyższy kod drukuje 3, pomijając Xs, tylko wykonując 1! 2! +! n;.

Długość 12 fragmentu:

01v
ao>:@+:n

Drukuje liczby Fibonacciego na zawsze, zaczynając od drugiego 1, po jednym w każdej linii. Nowe polecenia to:

• a: Wciśnij 10, czego potrzebujemy do nowej linii. a-fNaciśnij odpowiednio 10 do 15.
• :: Duplikat góry stosu
• @: Obróć górne trzy elementy stosu, np [5 4 3 2 1] -> [5 4 1 3 2].

Śledzenie pierwszych kilku iteracji:

Długość 13 fragmentu:

i:d=?v
l?!;o>

Program „tac”, który wczytuje wiersz wejściowy i wysyła go w odwrotnej kolejności. Dzięki @tomsmeding dla fragmentu.

=wysuwa dwa górne elementy i przesuwa 1, jeśli są równe, 0 w przeciwnym razie. Pierwszy wiersz odczytuje dane wejściowe, dopóki nie zostanie znaleziony znak ASCII 13 (powrót karetki), w którym to momencie przechodzi do drugiego wiersza.

l?!;oPętli jest ważnym konstrukt> <>, który wysyła cały stos. W przeciwieństwie do >o<tego nie powoduje żadnych błędów. Tak to działa:

• l przesuwa długość stosu
• Sprawdzamy długość za pomocą ?:
  • Jeśli długość była różna od zera, !wykonywana jest następna instrukcja , pomijając;
  • Jeśli długość wynosiła zero, nie wykonujemy !i nie kończymy z powodu;

Zauważ, że nic się nie dzieje, dopóki nie naciśniesz powrotu karetki.

Długość 14 fragmentu:

32.

   X67*n;

Oprócz zmiany kierunku przebiegu programu, możesz faktycznie przesunąć wskaźnik instrukcji w dowolne miejsce!

.pops y, xi teleportuje wskaźnik dyspozycję x,y, utrzymując kierunek. Pamiętaj jednak, że musisz przejść do jednego kwadratu przed miejscem, do którego chcesz się udać - wskaźnik instrukcji jest aktualizowany przed wykonaniem następnej instrukcji. Więc tutaj wskaźnik instrukcji wyląduje na niepoprawnym X, ale wszystko jest w porządku, ponieważ wskaźnik przesuwa się do 6przed kontynuowaniem wykonywania.

.umożliwia konwertowanie większości programów> <> na jednowierszowe, ale dlaczego chcesz stracić przyjemność z 2D? :)

Długość 15 fragmentu:

01+:aa*=?;:nao!

Drukuje liczby 0na 99, po jednym w każdym wierszu. Ten program demonstruje staranne użycie !trampoliny - aby upewnić się, że początkowe 0 jest wciśnięte tylko raz.

Długość 16 fragmentu:

"r00g!;oooooooo|

Odpowiedni quine, który nie rzuca błędów, zainspirowany quine na stronie esolang .

Jeśli zastanawiałeś się, jak zmodyfikować poprzedni quine (fragment nr 8), aby nie spowodował on błędu, i pomyślałeś „dlaczego nie dodam po prostu mnóstwa oinstrukcji?”, Możesz zauważyć, że przy każdym ododaniu , musisz wydać inny o! Quine starannie rozwiązuje problem, umieszczając |na końcu lustro, które umożliwia dwukrotne użycie każdego oz nich .

Jeśli przejdziemy do pojedynczych cudzysłowów (które również służą do analizowania ciągów), wówczas alternatywnym quine, który nie gjest używany, jest

'r3d*!;oooooooo|

Długość 17 fragmentu:

b2,63,.

   17,n;

Mamy add ( +), odejmowanie ( -), mnożenie ( *), modulo ( %) ... ale co z dzieleniem? Jest tam, ale ponieważ /jest już lustrem, podziałowi został przypisany ,symbol. Co ciekawe, podział jest dzieleniem zmiennoprzecinkowym , a nie dzieleniem całkowitym!

Powyższy program bada niektóre niezdefiniowane zachowania, próbując do nich przejść 11/2, 6/3. Python intepreter wydaje się w porządku, jeśli pierwsza współrzędna nie jest liczbą całkowitą (choć skacze do złym miejscu), ale dławiki jeśli drugi nie jest.

Długość 18 fragmentu:

123456${{$}nnnnnn;

Widzieliśmy, rktóry odwraca stos i @który obraca trzy górne elementy. Oto kilka innych poleceń, które przenoszą elementy na stosie:

• $: Zamień dwa górne elementy
• {: Przesuń cały stos w lewo
• }: Przesuń cały stos w prawo

Aby pokazać, jak to działa, oto ślad programu:

123456 ------> 123465 ------> 234651 ------> 346512 ------> 346521 ------> 134652
       $ Swap        { L shift      { L shift       $ Swap        } R shift

Następnie produkujemy, dając 256431.

Długość fragmentu 19:

"reward"4[roooo]oo;

Do tej pory mówiłem „stos”, „stos” ...

Chociaż większość programów używa tylko jednego stosu,> <> może faktycznie mieć wiele stosów! Oto odpowiednie instrukcje:

• [: Wyskakuje xi przenosi górne xelementy na nowy stos
• ]: Usuwa bieżący stos i przenosi jego wartości do stosu leżącego poniżej.

Oto ślad dla powyższego programu:

       [r e w a r d]       Push "reward"
4[     [r e] [w a r d]     Move four elements to a new stack
r      [r e] [d r a w]     Reverse the current stack
oooo   [r e] []            Output "ward"
]      [r e]               Remove the current stack, no values to move
oo     []                  Output "er", giving "warder" altogether

Zwróć uwagę, że po prostu naciśnięcie, rewarda następnie ponowne wysłanie go za pomocą oooooospowoduje wydrukowanie drawer, ze względu na charakter stosów „pierwsze weszło, ostatnie wyszło”.

Długość 20 fragmentu:

aa*5+\
7a*2+\
oo;  \

Mało znaną cechą> <> jest to, że podobnie jak Python, odwrotne ukośniki mogą być używane w wielu przypadkach do kontynuacji linii. *

Powyższy kod jest funkcjonalnie taki sam jak

aa*5+7a*2+oo;

^{* Oświadczenie: Powodem, dla którego to działa, może być lub nie być z zupełnie innego powodu}

Długość fragmentu 22:

1&fv ;n&<
&1->:0=?^:&*

Oprócz stosów,> <> ma również rejestry (po jednym dla każdego stosu), których można użyć do przechowywania wartości. Wywołanie &po raz pierwszy przenosi najwyższą wartość stosu do rejestru, a &ponowne wykonanie powoduje cofnięcie wartości. Może to być bardzo przydatne przy kumulowaniu wartości, na przykład sum i silni.

Powyższy program oblicza silnię f(15), drukując 1307674368000. Oto ślad dla fzastąpionego przez 4:

Długość 24 fragmentu:

"Hello, World!"rl?!;of0.

Mamy wystarczająco dużo znaków dla każdego ulubionego programu! Tutaj używamy .teleportera do pętli wyjściowej.

Długość 25 fragmentu:

0i:0(?v$a*$"0"-+!
   ;n~<

Niestety> <> pozwala na odczyt ze STDIN tylko jednego znaku na raz, co sprawia, że ​​czytanie liczb jest nieco trudne. W przypadku danych wejściowych składających się z cyfr 0–9 program ten jest zasadniczo atoi, konwertując ciąg cyfr ze STDIN na liczbę na stosie (która jest następnie drukowana).

Inna uwaga jest taka, że ​​na EOF iwypycha -1 na stos. To sprawia, że ​​sprawdzanie EOF jest łatwe przez porównanie do 0 za pomocą (lub „mniej niż”.

Ten fragment kodu również używa ~, który wyskakuje i odrzuca górny element stosu.

Długość fragmentu 33:

i>:nao:1=?;\
 ^  ,2v?%2:/
 ^+1*3<

Do tej pory większość urywków była względnie liniowa lub była prostym przykładem demonstrującym funkcjonalność> <>. Teraz mogę podać przykład, który pokazuje, jak łatwo jest wizualizować przebieg programu w> <> za pomocą dobrze zorganizowanego programu.

Program wczytuje pojedynczy znak ASCII i uruchamia 3x+1algorytm w punkcie kodowym (w> <> znaki są w zasadzie liczbami całkowitymi). Każdy krok algorytmu jest drukowany, dopóki nie osiągniemy 1.

Oto ślad dla pierwszych kilku iteracji z danymi wejściowymi a(punkt kodowy 97):

Długość fragmentu 44:

a&>i:0(?v"+"$\
/&^?=0l< "a*"/
\:1+&2p/\0
n
;

Nie wydaje mi się, że wykonałem ppolecenie sprawiedliwości, ponieważ użyłem go tylko raz w skrypcie nr 6, więc oto inna funkcja atoi. Co jest w tym fajnego? Program zapisuje wyrażenie potrzebne do obliczenia liczby podczas odczytu danych wejściowych!

Tak więc dla danych wejściowych 573, po odczytaniu wszystkich znaków, będzie wyglądać koniec trzeciego wiersza \0a*5+a*7+a*3+, który daje wynik 573!

Po raz kolejny oczekuje się, że wprowadzane będą tylko cyfry. Śledź GIF tutaj .

Długość 74 fragment:

>i:'A'(?v:'N'(?v:'['(?v\
  :'a'(?v:'n'(?v:'{'(?v\
^      o<    +d<  -d-d<o

Jeśli udało ci się do tego dojść, możesz się ze mną zgodzić, gdy powiem, że jest to jeden z bardzo czytelnych programów ROT13. Biorąc pod uwagę znak c1, znajdujemy pierwszy znak c2w AN[an{, więc c1 < c2następnie zastosuj odpowiednie przesunięcie przez dodanie / odjęcie d(13). Zauważ, że [i {są znakami bezpośrednio po Zi zodpowiednio.

Wypróbuj w konsoli i obserwuj, jak litery zmieniają się podczas pisania!

^{(Możesz również wprowadzić dane wejściowe, ale ponieważ brakuje mi sprawdzenia EOF :0(?;, zatrzyma się z błędem, gdy spróbuje wydrukować -1 jako znak)}

C - edycja

Dzięki za głosy! W porównaniu do innych języków i tego, co potrafią robić w ograniczonej liczbie bajtów, C wygląda na przestarzałą, wybredną i zbyt zależną od programisty. Na wiele sposobów: języki skryptowe i wyższe z automatycznym zarządzaniem pamięcią są o wiele bardziej ekspresyjne i szybsze w produkcji niż kiedykolwiek będzie C.

Dlaczego więc funkcja C?

Ukryty sekret wszystkich tych języków skryptowych polega na tym, że tłumacze są prawdopodobnie napisani w C (lub ostatnio w C ++ lub Java). Pierwsze kompilatory C ++ faktycznie skompilowane do kodu C. W rzeczywistości, dopóki nie będzie rynku dla bezpośredniego kompilatora, zwykle bardziej opłacalne jest napisanie kompilatora do wygenerowania C, a następnie skompilowanie go.

Jeśli pracujesz na bardzo małych platformach, może nawet bez dostępnego systemu operacyjnego, prawdopodobnie pracujesz w C. W dzisiejszych czasach prawie każde urządzenie ma wbudowany mikrokontroler, bez wątpienia zaprogramowany w C. Kiedy tego potrzebują mały i szybki, C jest właściwą drogą. (Również POZA, dla masochistów.)

Znajomość C zabiera cię tak blisko metalu, jak tylko możesz, bez wchodzenia w asembler i pomaga w innych językach. Masz dobry pomysł, jak prawdopodobnie działa funkcja wirtualna C ++. Wiesz, kiedy piszesz te funkcje rekursywne typu pass-by-value w PHP, że wewnętrznie robi dużo alokacji pamięci i kopiowania, więc instynktownie wypróbowujesz pass-by-referencję. Callbacki i referencje nie przerażają programistów C, może jednak Haskell tak.

Jak wspomnieli Kernighan i Ritchie we wstępie do klasycznego języka programowania C , druga edycja, C nie jest dużym językiem i nie jest dobrze obsługiwana przez dużą książkę. Staram się postępować zgodnie z tą radą: przykłady wykonują podwójny, potrójny lub większy obowiązek, jeśli to możliwe.

Wszystkie fragmenty można przynajmniej kompilować samodzielnie. Te, które można połączyć i są oznaczone jako takie. Wiem, że nie jest to wymóg, ale upraszcza to niż próba wyjaśnienia struktury wymaganej do działania dowolnego fragmentu kodu.

Próbowałem również upewnić się, że każdy fragment kodu jest tak krótki, jak to możliwe, aby nie wprowadzać dodatkowych spacji tylko po to, aby padać na określoną długość. W przypadkach, gdy kod jest wcięty, wcięcia nie są uwzględniane w długości, tylko jeden znak dla każdej nowej linii.

Faktoid

C skały.

Długość fragmentu 0

Najkrótszy na świecie program do samoreprodukcji http://www.ioccc.org/1994/smr.hint

Długość 1 fragmentu

;

C rozróżnia kompilowanie i łączenie. Wiele jednostek w C jest po prostu kompilowanych i łączonych później - przykładem są wszystkie biblioteki statyczne i dynamiczne.

Inne jednostki są po prostu uwzględnione i same nie generują kodu.

Powyższy średnik z pewnością wkompiluje się w kod obiektowy i nic nie zrobi!

Długość 2 fragmentu kodu

x;

C, jako starszy język programowania, przeszedł kilka iteracji. Najwcześniejsze w powszechnym użyciu zostały opracowane przez Kernighan i Ritchie i skrócone K&R. K&R C wyróżnia się przyjmowaniem wielu założeń dotyczących twojego kodu, jeśli nie podasz ich wprost.

W szczególności w K&R C zakłada się, że powyższy kod jest globalną liczbą całkowitą xzainicjowaną na 0. Kompilacja go w trybie K&R spowoduje utworzenie pliku obiektowego, który udostępni dowolny program łączący się z tą zmienną w celu jego wykorzystania.

Długość 3 fragmentu kodu

??/

C jest tak rozpowszechniony, że musi zapewniać funkcje kompatybilności dla systemów, które nie mają wszystkich używanych znaków. Powyżej jest trójkąt dla odwrotnego ukośnika, który jest używany w C jako znak kontynuacji linii. Powyższe zostanie skompilowane, prawdopodobnie z ostrzeżeniem, że nie ma linii po nim.

Powszechną kulturą w C jest ignorowanie ostrzeżeń kompilacyjnych, a wiele dużych baz kodu niezmiennie ma kilka lub więcej ostrzeżeń podczas ich tworzenia.

Długość 4 fragmentu kodu

f();

Ponownie w K&R powyższe jest „wypełnione”, co oznacza po kompilacji, że „Istnieje, z globalnym łączeniem, funkcję f, która zostanie zapewniona później, która pobiera stałą, ale nieokreśloną liczbę argumentów i zwraca liczbę całkowitą”.

Zwróć uwagę na podstawowe różnice między tym a f;.

Długość 5 fragmentu kodu

s="";

K&R C wyróżnia się tym, że naprawdę wybacza. Po kompilacji kod ten zapewni liczbę całkowitą sdla globalnego powiązania, która jest inicjowana na adres początkowy pustego ciągu (myślę). K&R po cichu obsługuje wszystkie koercje, w tym obcinanie, jeśli liczba całkowita nie jest wystarczająco duża, aby pomieścić adres.

Takie konstrukcje wygenerowały wiele trudnych do znalezienia błędów i dały wiele inspiracji w konkursach IOCCC.

Długość 6 fragmentu kodu

o=042;

Gotcha nawet starych timerów, wiodące 0 w literalnej liczbie oznacza, że ​​następujące cyfry są w bazie ósemkowej. Powyższy kod, po kompilacji, zapewni liczbę całkowitą odla globalnego powiązania zainicjowanego do liczby dziesiętnej 34.

Ta funkcja języka C pogryzła wielu programistów, którzy starają się uzupełnić swoje liczby, aby ich szeregi były ładne i równe!

Długość 7 fragmentu kodu

f(){f;}

Powyższy kod jest funkcją z ciałem. Ale co to robi? Pobiera adres funkcji i nic z tym nie robi! Zwykle to, co funkcja zwróci, jest niezdefiniowane. Taki nienazwalny kod często może się kompilować bez ostrzeżenia.

Długość 8 fragmentu kodu

main(){}

Reprezentuje to najkrótszy kompilowalny i możliwy do połączenia kod w C. Podczas gdy we współczesnych wersjach C funkcje zwykle nie mogą być zdefiniowane domyślnie, z powodów historycznych ograniczenie to jest złagodzone main.

Ten cud programu, który nic nie robi, ale zwraca 0, skompiluje się do nie mniej znaczącego rozmiaru i połączy w różnych procedurach środowiska wykonawczego C. Możesz skompilować i połączyć z gadatliwością ustawioną na pełną, aby zobaczyć, co się dzieje pod maską.

Długość 9 fragmentu kodu

#define Z

Podstawą plików nagłówkowych C jest #definedyrektywa preprocesora. Programy C kompilują się na różnych etapach, a na jednym z tych etapów definicje te są zastępowane ich rzeczywistymi wartościami.

Gdy brakuje argumentu, C implikuje 1, więc powyższe zastąpi 1gdziekolwiek Zjest używany w kodzie źródłowym.

Powyższe zazwyczaj umieszcza się w pliku nagłówkowym #includeid zgodnie z wymaganiami.

Długość 10 fragmentu kodu

enum{P,Q};

Słowo enumkluczowe zapewnia czasem bezpieczny sposób definiowania szeregu stałych. Podobnie jak definicje, są często używane w plikach nagłówkowych. Powyższy kod, jeśli zostanie uwzględniony, zdefiniowałby Pjako liczbę całkowitą 0 i Q1.

Długość 11 fragmentu kodu

volatile v;

Słowo volatilekluczowe ma poinformować kompilator o tym, że zmienna może zostać zmieniona przez innych agentów, a nie zakładać, że pozostanie stała między dostępami.

Długość 12 fragmentu kodu

#pragma once

#pragma once to niestandardowa, ale szeroko obsługiwana dyrektywa preprocesorowa wskazująca, że ​​bieżący plik źródłowy zostanie dołączony tylko raz w jednej kompilacji.

Tradycyjną i w pełni obsługiwaną techniką jest używanie #includeosłon z wadami dodanego kodu i możliwych konfliktów nazw.

Długość 13 fragmentu kodu

w(){for(;;);}

W C istnieje wiele konwencji, a jedną z nich jest reprezentowanie nieskończonych pętli. W tym przypadku for(;;)wskazuje brak inicjalizacji, brak kontroli wyjścia, która domyślnie wynosi 1, co oznacza prawdę - tzn. Nie przerywaj i nie ma kodu pętli.

Czasami można zrobić wszystko wewnątrz ()pętli, a sama pętla nie potrzebuje ciała. W tym przypadku na końcu dodawany jest atrapa średnika.

W powyższym kodzie, po skompilowaniu, zapewni funkcję, która wejdzie w ciasną pętlę zajętości - jedną z nie-nie w projektowaniu oprogramowania - i nigdy nie powróci.

Długość 14 fragmentu kodu

int a[]={1,2};

Tablice w C nie wymagają podanych długości. Puste nawiasy kwadratowe []informują kompilator, aby „sam się zorientował”. Jednak w C, w przeciwieństwie do innych języków, nie ma wbudowanego sposobu zapobiegania dostępowi do tablicy poza tymi granicami, co prowadzi do metafory „strzelaj sobie w nogę”, z której znany jest C.

Powyższy kod po skompilowaniu dostarczy globalną zmienną tablicę adwóch liczb całkowitych zainicjowanych 1 i 2.

Długość 15 fragmentu kodu

const long k=7;

constSpecifer jest późniejszym dodatkiem do C zapożyczona z C ++. Często zadawane pytanie brzmi: „Czy sensowne jest definiowanie zmiennej jako volatile const?”. constwraz z enumi inlinemają na celu ograniczenie polegania na #defineproblemach z bezpieczeństwem typu.

Długość 16 fragmentu kodu

extern void **q;

externsłuży do wskazania, że ​​zmienna jest zadeklarowana w innym miejscu. void *Typ jest standardowy typ rodzajowy w C, co oznacza, że nie muszą być wyraźnie oddane lub odlewane z w instrukcji przypisania. **Sekwencję operatora oznacza wskaźnik na wskaźnik, co często wdmuchuje zmysły początkujących użytkowników, ale jest w pełni uzasadniona i często stosowane C.

Długość 17 fragmentu kodu

double d=4/3-1/3;

Gdybyś wydrukował powyższe, wynik byłby jeden, i pomyślałbyś, super! Zmień się double d=4/3-2/3;i jaka jest odpowiedź? To wciąż jeden! C używa arytmetyki liczb całkowitych do obliczenia 4/3 → 1 i 2/3 → 0 oraz 1 - 0 → 1!

Długość 18 fragmentu kodu

main(){puts("!");}

Wreszcie dochodzimy do kodu, który faktycznie coś robi! putsjest ulubieńcem golfistów C, ponieważ nie wymaga użycia pliku nagłówka.

putsdoda również wyjście do wiersza. I odwrotnie, jego odpowiednik getsusunie kreski. Nigdy nie należy używać, getsz wyjątkiem ściśle kontrolowanych okoliczności - nie ma ochrony przed przepełnieniem bufora i jest główną przyczyną wielu exploitów.

Długość 19 fragmentu kodu

#include <stdlib.h>

Dołączanie plików nagłówkowych jest często osobistym podpisem programistów. Wiele obejmuje libi ioniezależnie od tego, czy są one potrzebne. Niektóre porządkują pliki nagłówkowe, więc ich długość rośnie lub maleje. Najczęściej stawiane <>wcześniej "". Osobiście korzystałem z tego podpisu w dniach TA, aby sprawdzić, czy oszukałem studentów: ten sam podpis nagłówka? przyjrzyj się bliżej!

Długość 20 fragmentu kodu

char*p=(char*)0x300;

C jest przeznaczony do stosowania na bardzo podstawowych platformach podstawowych. W niektórych przypadkach może być konieczne uzyskanie bezpośredniego dostępu do specjalnych portów zmapowanych w pamięci.

W powyższym kodzie adres portu jest zdefiniowany jako szesnastkowy 300. Dostęp do wartości portu można uzyskać za pomocą *p, jak w *p=0xff;celu włączenia wszystkich bitów lub v=*p;pobrania bieżącej wartości.

Długość 21 fragmentu kodu

int w=sizeof(double);

sizeofOperator dostarcza rozmiar bajtów typu. W nazwach zmiennych nawiasy nie są wymagane, np double d;int w=sizeof d;.

Długość 22 fragmentu kodu

asm("xorl %ecx,%ecx");

Sposób asmużycia określa kompilator. Powyżej jest przykładem kodu wbudowanego gcc dla Linuksa na platformie Intel.

Oryginalny Uniks miał małą, ale nie bez znaczenia ułamek swojego kodu w asemblerze. Nawet dzisiaj, jeśli szybkość jest najważniejsza, a przenośność absolutnie nie jest, zobaczysz, że jest używana.

W kompatybilnych systemach powyższy kod zostanie skompilowany i będzie dosłownie izolowaną instrukcją montażu bez konwencjonalnych środków dostępu do niego! BTW xor R,Rjest popularnym idiomem języka asemblera do szybkiego czyszczenia rejestru.

Długość 23 fragmentu kodu

union u{char c;int i;};

A unionzapewni przynajmniej wystarczającą ilość miejsca dla największego elementu. Możesz zobaczyć, że jest używany w połączeniu z, void *aby zapewnić wspólny typ „nieprzezroczysty” w niektórych bibliotekach. W takim przypadku połączenie będzie zwykle częścią większej struktury, przy czym struktura będzie miała pole identyfikujące typ połączenia.

Długość 24 fragmentu kodu

/*INTS*/int i,j,k;//INTS

Oryginalny komentarz C został rozdzielony jako /* comment */i pożyczył // comment to end of lineformat od C ++.

Długość 25 fragmentu kodu

int main(void){return 1;}

To jest bardziej zgodna wersja powyższego fragmentu o długości 8. Typ zwracanego typu i typy funkcji są określone i ma jawnie zwróconą wartość.

Konwencja w C polega na użyciu wartości zwracanej 0dla sukcesu i 1niepowodzenia, lub jeśli chcesz być ściśle zgodny EXIT_SUCCESSi EXIT_FAILUREjak zdefiniowano w stdlib.h.

Długość 26 fragmentu kodu

typedef struct{int x,y;}P;

typedefjest szczególnie przydatne, w szczególności typedef struct. Współczesnymi terminami można to nazwać „światłem obiektowym”.

Po uwzględnieniu powyższego kod może być używany Pjako zwykły typ w deklaracjach i funkcjach, z pełną kontrolą typu. Jednak w przeciwieństwie do C ++, nie można zdefiniować operatorów takich jak +, * lub <<, stąd „obiekt-orientacja-światło”.

Długość 27 fragmentu kodu

#define C(x,y)(((x)+1)*(y))

C ma wygodną #defineskładnię makr .

Częstym błędem początkującego jest pomijanie nawiasów wewnętrznych i / lub zewnętrznych, co powoduje trudne do znalezienia błędy pierwszeństwa operatora.

Długość 28 fragmentu kodu

struct f{int s:1,e:8,m:23;};

C może jawnie definiować pola bitowe, które można przypisywać, odczytywać i manipulować jak dowolną liczbą całkowitą.

Powyższe jest przybliżeniem struktury danych zmiennoprzecinkowych o pojedynczej szerokości IEEE.

Długość 36 fragmentu kodu

f(unsigned x){return!!x&!(x&(x-1));}

W wielu językach nie musisz przejmować się reprezentacją liczb. W C musisz dokładnie wiedzieć o ich wewnętrznej reprezentacji.

Najlepszym przykładem tego, jaki mogę wymyślić, jest ustalenie, czy liczba całkowita jest potęgą dwóch {1, 2, 4, 8, ...}. Ci, którzy nie znają C, będą wykonywać pętle i przesunięcia oraz wszelkiego rodzaju rzeczy dla czasu wykonania O (log (n)), nieźle, ale powyżej jest funkcja, która zrobi to samo w czasie wykonywania O (1). Zostawię to jako ćwiczenie dla czytelnika, aby potwierdzić, że działa, ale naprawdę działa ...

!!Konwencja jest często używany w celu zmuszenia liczbę całkowitą od zera i nie zera do 1 i 0 odpowiednio. Wielu programistów C lubi takie sztuczki (często wbrew tym, którzy cenią sobie przejrzystość kodu).

Super zapaleni programiści C mogą potwierdzić, że powyższe będzie działać na skompresowanym i podpisanym sprzęcie. Dla tych, którzy zastanawiają się, prawie na pewno pracujesz teraz nad sprzętem z dwoma komplementami. Tylko prawdziwie szczęśliwi (lub pechowi, zależnie od twojej perspektywy) muszą się o to martwić!

Długość 48 fragmentu kodu

#include<complex.h>
double complex c=3.0+I*4.0;

C99 obejmuje obsługę liczb zespolonych. Jak widać z kodu, ma on postać modyfikatora dla prawdziwego typu. Można również użyć, int complex c=3+I*4;ale wewnętrznie wymusza to typ zmiennoprzecinkowy. Powyższy kod zostanie skompilowany w gcc przy użyciu gcc -std=c99 -c length-48.c.

Jeśli chcesz zobaczyć więcej elementów wewnętrznych, spróbuj skompilować za pomocą przełącznika -E. W mojej wersji gcc powyższa deklaracja staje się double _Complex c=3.0+(__extension__ 1.0iF)*4.0;. Zauważ, że typ złożony jest znaczącym dodatkiem do języka, a nie tylko kilkoma tanimi makrami.

To tylko zwiastun, gdy dojdziemy do ponad 125 znaków, możemy zacząć dobrą zabawę ze złożonymi liczbami!

Długość 51 fragmentu kodu

#include <math.h>
main(){double d=sqrt(sin(3.2));}

Z różnych powodów C nie łączy się automatycznie ze standardowymi funkcjami matematycznymi, takimi jak sin, cos, tan, sqrt itp. Więc jeśli są używane, ale nie połączone, programista zostanie wyświetlony z błędem linkera niezdefiniowanym odniesieniem do „sqrt” lub inny błąd.

W gcc powyższy kod zostanie skompilowany i użyje linku gcc length-51.c -lm.

Uwaga sin(3.2)zwróci liczbę ujemną, której pierwiastek kwadratowy nie jest dozwolony w prawdziwej domenie. W C zwracana NaNjest specjalna wartość wskazująca ten błąd, który program może zignorować!

W C99 dostępnych jest wiele nowych funkcji obsługi wyjątków, które zapewniają bardzo bezpieczną i precyzyjną kontrolę tego rodzaju błędów matematycznych, z których prawie nikt nie korzysta!

Długość 63 fragmentu kodu

static int w;static int X(int x){static int s=0;s^=x;return s;}

Lub sformatowane bardziej rozsądnie:

static int w;
static int X(int x)
{
    static int s=7;
    s^=x;
    return s;
}

Jak można się domyślić, chodzi tu o słowo kluczowe, staticktóre ma więcej niż jedno znaczenie w C.

W pierwszych dwóch przypadkach staticinformuje kompilator, że liczba całkowita wi funkcja Xnie są widoczne poza tym plikiem lub jednostką kompilacji, tj. Są one wewnętrzne.

Funkcje te nie mają być wywoływane zewnętrznie, więc mogą nie sprawdzać poprawności argumentów i przecinać inne rogi. Ponieważ mają one zakres wewnętrzny, można przedefiniować wi Xw innych plikach, i zwykle będą one osobne.

W ostatnim przypadku staticwskazuje, że liczba całkowita szachowuje swoją wartość między wywołaniami funkcji. Przy pierwszym Xwywołaniu, sbędzie to jego wartość początkowa 7, gdy zostanie wyłączna z ORed x, nowa wartość zostanie zachowana.

Wewnętrznie, chociaż jest zależne od implementacji, zwykła organizacja pamięci znajduje ssię na stercie, a konkretnie pamięć zainicjowana, podczas gdy argument xznajduje się na stosie. Miejsce, w którym znajdują się zmienne, jest ważne, jeśli chcesz na przykład zaimplementować algorytmy rekurencyjne.

Gotcha w C to zderzenia ze zmiennymi globalnymi. Do wi Xsą zdefiniowane jako static, jeśli są gdzieś zdefiniowane globalnie, wtedy wi Xbędą odnosić się do jednostek globalnych.

Tutaj qi wnie mogą być inicjowane na tej samej wartości, ponieważ globalny wjest używany do ustawiania q:

static int q = w;
static int w;

Jeśli globalny wnie istnieje, kompilacja powinna zakończyć się niepowodzeniem.

Tutaj qi wzostanie zainicjowany na tę samą wartość:

static int w;
static int q = w;

Zazwyczaj projektanci ograniczają konflikty nazw, dodając charakterystyczny prefiks lub sufiks do swoich globalnych zmiennych i funkcji.

W C99 staticzyskał inne zastosowanie, np. int Y(int a[static 10]);Co oznacza, że ​​istnieje funkcja, Yktóra przyjmuje tablicę co najmniej 10 liczb całkowitych.

Długość 74 fragment

void f(register int*p,register int*q,register int l){while(l--)*p++=*q++;}

Lub ładnie ułożone:

void f(register int *p, register int *q, register int l)
{
    while (l--)
        *p++ = *q++;
}

Słowo kluczowe registerdaje kompilatorowi wskazówkę, że skorzystanie z rejestrów sprzętowych byłoby tutaj korzystne. Powyższa funkcja skopiuje lliczby całkowite z qdo p, używając rejestrów sprzętowych, jeśli to możliwe.

Czasami przyspieszenia mogą być znaczące. Na przykład, w rodzinie mikroprocesorów 68K, linia *p++ = *q++może zostać przetłumaczona na jedną instrukcję w MOVE.W (Ap)+,(Aq)+porównaniu do sześciu lub ośmiu, jeśli nie użyjesz register. 68K mikroprocesor miał wyraźny postinkrementacji i tryby pre-Decrement, więc doświadczonych dewelopera, gdyby wiedział platformę, by dostosować za pomocą kodu x++i --yvs. ++xi y--.

Obecnie kompilatory przeważnie ignorują register, poza tym, że nie pozwalają na pobranie adresów (np. Powyższe &lspowodowałoby błąd kompilatora).

Długość fragmentu kodu 88

#include<stdio.h>
int f(int x){return(x>1)?x*f(x-1):1;}int main(){printf("%d\n",f(12));}

Lub z bardziej rozsądnym układem:

#include <stdio.h>

int f(int x)
{
    return (x > 1)? x * f(x - 1): 1;
}

int main()
{
    printf("%d\n", f(12));
}

Ach, rekurencja! Snippet to kompletny program do kompilacji, łączenia i uruchamiania. Funkcja foblicza silnię swojego argumentu xza pomocą rekurencyjnej formuły f (x) = x * f (x - 1). Czynniki stają się duże naprawdę szybko, więc na przykład f(12)jest to największa wartość, jaką można uzyskać w 32-bitowej liczbie całkowitej ze znakiem.

Aby zobaczyć przykład naprawdę rekurencyjnego kodu, spójrz na naiwne implementacje funkcji Ackermann .

Inteligentne kompilatory mogą zoptymalizować funkcję, używając podpowiedzi inlinei „rozwijając” funkcję, gdy stałe są podawane jako argumenty, dzięki czemu:

f(12)

Staje się:

12 * 11 * 10 * 9 * 8 * 7 * 6 * 5 * 4 * 3 * 2 * 1

Bez żadnych wywołań funkcji!

Inne kompilatory mogą reorganizować funkcję:

int f(int x)
{
    return (x < 2)? 1: f(x - 1);
}

I zaimplementuj coś, co nazywa się rekurencją ogona. To w efekcie zastępuje ostatnie wywołanie funkcji prostym goto i pozwala tej funkcji zająć się zwrotem. Korzyścią jest mniejsze nakładanie stosu, szybszy i mniejszy kod.

W języku asemblera tego rodzaju możliwości optymalizacji są naprawdę łatwe do wykrycia i można je wdrożyć za pomocą czegoś zwanego „optymalizatorem dziurki od klucza”, który zasadniczo szuka małych wzorów i zamienia je na coś szybszego i / lub mniejszego.

Długość 117 fragmentu kodu

#include<stdio.h>
int main(int c,char**v){int a,b;sscanf(v[1],"%d%*[\t ,]%d",&a,&b);printf("%d\t%d\n",a,b);return 0;}

Lub:

#include <stdio.h>

int main(int c, char **v)
{
    int a, b;

    sscanf(v[1], "%d%*[\t ,]%d", &a, &b);
    printf("%d\t%d\n", a, b);

    return 0;
}

C zapożyczony z ówczesnych języków, koncepcja uniwersalnego I / O, który może być konsekwentnie stosowany do dowolnego urządzenia, czy to konsoli, karty dziurkacza, taśmy, dysku lub drukarki, ale w prawdziwej formie C, pozwolił twórcy stworzyć bardzo zwięzłe, ale potężne stwierdzenia.

W powyższym fragmencie pobierze dane z wiersza poleceń, przeanalizuje dwie liczby całkowite oddzielone spacjami, tabulatorami lub przecinkami i wyświetli je. Wykorzystuje nowszy scanfspecyfikator, %*[\t ,]który: [\t ,]wyciągnie wszystkie tabulatory, spacje i przecinki oraz: *zignoruje je.

Pamiętam, jak zmieniłem kod C ++, w którym programista robił wszystko „czysto” w C ++ <<i arsenał metod takich jak findi substr. Miał co najmniej tuzin linii i nadal nie mógł obsługiwać przecinków jako ograniczników. Cały ten nieporęczny kod zastąpiłem pojedynczą sscanflinią jak wyżej!

Długość fragmentu 132

#include<stdio.h>
int main(int c,char**v){while(--c){++v;printf("|%s|\n|%5s|\n|%-5s|\n|%.5s|\n|%5.5s|\n",*v,*v,*v,*v,*v);}return 0;}

Lub:

#include <stdio.h>

int main(int c, char **v)
{
    while (--c)
    {
        ++v;
        printf("|%s|\n|%5s|\n|%-5s|\n|%.5s|\n|%5.5s|\n", *v, *v, *v, *v, *v);
    }

    return 0;
}

Funkcje printf, sprintf, fprintfitd. Format Użyj Specyfikatory aby określić szerokość i wyściółkę wyjścia.

Skompiluj i uruchom powyższe, używając argumentów wiersza poleceń, aby zobaczyć różne dane wyjściowe:

> main xyz 123456
|xyz|                                                                                                                                                
|  xyz|                                                                                                                                              
|xyz  |                                                                                                                                              
|xyz|                                                                                                                                                
|  xyz|                                                                                                                                 
|123456|                                                                                                                                             
|123456|                                                                                                                                             
|123456|                                                                                                                                             
|12345|                                                                                                                                              
|12345| 

Zanotuj .5ogranicza wyjście specyfikatorem do w większości pięciu znaków, natomiast wiodącym 5zapewnia wyjście jest na co najmniej pięć znaków, z -oznaczający lewy wyrównanie. Połączenie ich ustawia wynik na dokładnie pięć znaków.

Kod maszynowy x86

Faktoid:

Kod maszynowy x86 to zmontowana wersja zestawu x86, który procesor faktycznie uruchamia. Został on opracowany, gdy pamięć i miejsce do przechowywania były drogie, i został zaprojektowany tak, aby był nieco kompatybilny wstecz aż do Intel 8008. Utrzymanie małego kodu wykonywalnego było jednym z celów i wykorzystuje instrukcje o zmiennej długości oraz architekturę CISC, aby pomóc Osiągnij to (co miało tę wadę, że utrudniło poprawę wydajności nowoczesnych procesorów). To, wraz z samą zasadą asemblera i ogólnie kodem maszynowym, daje programom x86 możliwość bycia wyjątkowo kompaktowym.

Długość 1:

Teraz pierwszy program:

0xC3

Otwórz edytor szesnastkowy, wprowadź ten bajt i zapisz go jako test.com.

Masz teraz prawidłowy program MS-DOS, który natychmiast wraca bez robienia czegokolwiek, ponieważ 0xC3 jest instrukcją „RET”. Pokazuje to jednak inny interesujący aspekt gry w golfa z x86: format pliku .com. Ten format wykonywalny absolutnie nie ma nagłówka - plik jest po prostu ładowany do pamięci, poczynając od adresu 0x100, a następnie wykonywanie rozpoczyna się od 0x100. Oznacza to brak bajtów zmarnowanych na metadane!

Długość 2:

Nasz następny program:

0x4D 0x5A

lub „MZ” w ASCII.

Ok, oszukałem trochę, to naprawdę nie jest przydatny program, ponieważ odpowiada instrukcjom

DEC     BP
POP     DX

Które w rzeczywistości nie są przydatne do uruchomienia programu .com. W rzeczywistości to jest sedno tych dwóch wartości - żaden rozsądny plik .com nie powinien zaczynać się od nich! Pliki .com miały rozmiar do 65280 bajtów (64 KB - 0x100), więc kiedy zaczęły być potrzebne większe programy, trzeba było opracować nowy format. To był format pliku .exe, który ma nagłówek. Jednak MS-DOS musiał zachować rozszerzenie .com na niektórych komponentach w celu zachowania kompatybilności wstecznej, więc potrzebował sposobu na wykrycie, czy plik .com był naprawdę .exe. Wybrano żądło „MZ” jako tę magiczną liczbę i do dziś, jeśli otworzysz plik .exe (lub .dll) systemu Windows w edytorze szesnastkowym, zobaczysz, że zaczynają się od tych dwóch bajtów. Bawi mnie, że nawet najnowocześniejszy program Windows zaczyna się od ograniczenia kompatybilności z lat 70-tych.

Długość 3:

Teraz nieskończona pętla:

41 E2 FD

Co przekłada się na

start:
inc cx
loop start 

Ten program zwiększa wartość CX (która na początku będzie wynosić> 0), a następnie wykonuje instrukcję pętli. Pętla jest doskonałym przykładem instrukcji CISC, ponieważ łączy 3 proste operacje w jedną operację specjalnego przeznaczenia: zmniejsza wartość CX, sprawdza, czy wynosi 0, i przeskakuje do etykiety docelowej, jeśli nie. Istnieją również formy pętli, które sprawdzają inne flagi oprócz kończenia, gdy CX wynosi 0. Mogliśmy zrobić „skok startowy” dla 2-bajtowej nieskończonej pętli, ale było to bardziej interesujące.

Długość 4:

Program, który jest minimalnie przydatny:

40 CD 10 C3

Przetłumaczone na montaż:

inc ax    ; 1 byte
int 10h   ; 2 bytes
ret       ; 1 byte

Ten program ustawia konsolę na 40x25 znaków, czyści ekran, a następnie wraca do wiersza poleceń. AX jest ustawiony na żądany tryb wideo (1), następnie wywoływane jest przerwanie systemu BIOS 10h, aby faktycznie ustawić tryb wideo i wyczyścić okno, przed powrotem. Spodziewaj się, że w przyszłości pojawi się więcej takich przerwań BIOS.

Długość 5:

Możemy teraz wdrożyć program pauzy:

B4 01 CD 21 C3

Przetłumaczone na montaż:

mov ah,1  ; 2 bytes
int 21h   ; 2 bytes
ret       ; 1 byte

Ten program informuje system BIOS, aby czekał na naciśnięcie klawisza, i wyświetla go na ekranie przed powrotem. Pokazuje to również, jak na x86 niektóre rejestry można częściowo odczytać lub zapisać. W takim przypadku ustawiamy górny bajt AX (AH) na 1. W procesorach 32-bitowych można także operować na niskich 16 bitach bez wpływu na górne 16 bitów. Ta możliwość modyfikowania rejestrów częściowych może być przydatna dla programistów asemblacyjnych, ale ma wady dla współczesnych procesorów próbujących wykonać wykonanie poza kolejnością , ponieważ mogą one wprowadzać fałszywe zależności danych.

Długość 9:

Teraz, aby faktycznie wyświetlić dane wyjściowe:

68 00 B7 07 AB 40 79 FC C3

Przetłumaczone na montaż:

; These two instructions set up ES, the 'extra segment'
push 0xb700 ; 3 bytes
pop  es     ; 1 byte
label:
stosw       ; 1 byte, Store Word - Copy AX to [ES:DI] then add 2 to DI
inc  ax     ; 1 byte
jns  label  ; 2 bytes, Jump Not Signed - Jump unless the sign flag is set (when inc AX yields 0x8000
ret         ; 1 byte

Dane wyjściowe to domyślny zestaw znaków powtarzany w różnych kolorach. Niższy bajt AX to kod znaku, a wysoki bajt określa kolory, które mają być użyte.

Programy 16-bitowe mogą adresować bezpośrednio tylko do 64 KB. Aby obejść ten problem, x86 użył „segmentów” - specjalnych rejestrów, które zostaną pomnożone przez 16 i dodane do wszystkich dostępów do pamięci, aby uzyskać 20 bitów pamięci adresowalnej. Program może zmienić wartości tych rejestrów segmentów w celu uzyskania dostępu do większej ilości pamięci - lub specjalnych obszarów pamięci: ten program modyfikuje dodatkowy segment w celu zapisu do pamięci wideo. Różne typy dostępu do pamięci wykorzystywały różne rejestry segmentów, umożliwiając dostęp do kodu, danych i stosu jednocześnie w różnych częściach pamięci. Domyślny segment można również zastąpić w przypadku wielu instrukcji.

Długość 20:

Zróbmy coś rozpoznawalnego - użyjemy „Reguły 90” do narysowania trójkątów Sierpińskiego.

B0 13 CD 10 68 0F A0 1F AC 31 C2 88 94 3E 01 87 D3 93 EB F4

W montażu:

mov al,13h      ; 2b
int 10h         ; 2b - Set the video mode to 13h

push    0xA00F  ; 3b
pop     ds      ; 1b - Set the data segment to video memory

start:          ; This loop runs 'Rule 90' to draw Sierpinski triangles
lodsb           ; 1b - load al with [ds:si] then increment si

xor     dx,ax   ; 2b - xor the left and right values of the previous row of pixels
mov     [si+318],dl ;4b - store result to memory

xchg    dx,bx   ; 2b - swap register values
xchg    ax,bx   ; 1b - swapping with ax is 1 byte shorter

jmp     start   ; 2b - infinite loop

Przykładowe dane wyjściowe:

W tym programie używamy nieco znanego „Trybu 13” - trybu graficznego o rozdzielczości 320 x 200 z 256 kolorami. Był używany przez wiele popularnych gier DOS , takich jak Doom.

Długość 21

Zobaczmy, kto wyprodukował procesor, na którym działamy.

0F A2 66 60 BB EE FF B9 0C 00 8A 17 43 B4 02 CD 21 E2 F7 FF E1

Przetłumaczone na montaż:

cpuid         ; 2b  CPU ID - retrieve processor information based on the value in AX. For AX=0,
              ;     the 12 bytes in EBX, ECX, and EDX are loaded with a vendor identification string
pushad        ; 2b  Push all registers on the stack (32 bit version)
mov  bx,0xffee; 3b  Start of the vendor identification string on the stack
mov  cx,12    ; 3b  12 characters to print
print:    
mov  dl,[bx]  ; 2b  Character to print
inc  bx       ; 1b  Advance string position
mov  ah,2     ; 2b  Set AH to the 'Print character to STDOUT' value
int  21h      ; 2b  Call the bios interrupt to print
loop print    ; 2b  Decrement CX and jump if it is not zero
jmp  cx       ; 2b  Instead of restoring the stack, just jump right to the exit point

Przykładowe dane wyjściowe:

c:\misc>cpuid.com
GenuineIntel

Ten program używa instrukcji CPUID, aby uzyskać informacje o procesorze, na którym jest uruchomiony, w szczególności ciąg identyfikacyjny dostawcy. Większość ludzi zobaczy „GenuineIntel” lub „AuthenticAMD”, chyba że ma nietypowego producenta procesora lub działa na niektórych maszynach wirtualnych.

Długość 26

Możemy teraz tworzyć ciekawe animacje

B0 13 CD 10 C4 07 BB 40 01 59 99 89 F8 F7 F3 31 D0 AA E2 F6 26 FE 05 47 EB FA

W Zgromadzeniu

mov al,13h     ;2b
int 10h        ;2b Enter Video Mode 13h

les ax,[bx]    ;2b Set ES to (roughtly) video memory
mov     bx,320 ;3b Set up  BX asdivisor
pop     cx     ;1b Zeroize CX

start:
cwd            ;1b Sign extend AX to DX, AX will never have the sign bit set so this zeroizes DX in 1 byte
mov     ax,di  ;2b Copy video memory pointer
div     bx     ;2b Divide by width to get AX = Y pos, DX = X pos
xor     ax,dx  ;2b X pos ^ Y pos
stosb          ;1b Store and increment video pointer
loop    start  ;2b CX starts at 0, so this will loop until it wraps around

cycle:
inc     byte [es:di];3b Increment value in video memory to animate
inc     di     ;1b Increment video memory pointer
jmp     cycle  ;2b Infinite loop 

Wyjście będzie wyglądać następująco:

Funkcja X pos ^ Y pos tworzy interesujący fraktal, zwłaszcza gdy jest animowany

Długość 27

Nie tylko możesz generować tekst i grafikę w małym programie x86 .com, ale także generować dźwięk i muzykę:

BA 31 03 B0 3F EE BA 30 03 B0 93 EE B4 01 CD 21 3C 1B EE 3C 1B B0 7F EE 75 EC C3

W montażu:

    mov dx,0x331            ; value for the midi control port
    mov al,0x3F             ; command value to set midi mode to UART
    out dx,al               ; output the command to the midi control port
play_loop:
    mov dx,0x330            ; value for the midi data port
    mov al,0x93             ; midi instrument value (piano)
    out dx,al               ; output to midi data port
    mov ah,1
    int 0x21                ; read character from stdin, with echo
    cmp al,27               ; test if it is escape
    out dx,al               ; output the ascii value as the midi note to play
    mov al,0x7F             ; note duration
    out dx,al               ; output note duration
    jne play_loop           ; loop if escape was not pressed
    ret  

Ten program używa karty midi do zmiany klawiatury w fortepian. Aby to zrobić, karta midi jest ustawiona na tryb UART, który odtwarza nuty midi, gdy tylko zostaną odebrane. Następnie program czeka na naciśnięcie znaku i wysyła wartość ASCII jako notatkę do karty midi. Program działa do momentu naciśnięcia klawisza Escape.

Długość 29

Użyjmy iterowanego systemu funkcji, aby wygenerować fraktal Dragon Curve:

B0 13 CD 10 89 D0 01 CA 29 C1 D1 FA D1 F9 73 03 83 E9 7A B4 01 CD 16 B8 02 0C 74 E6 C3

Przetłumaczone na montaż:

mov  al,13h
start:
int  0x10    ; This does double duty, setting the video mode to 13h at program start,
             ; and calling the 'draw pixel at coordinates' interrupt when looping
mov  ax,dx   ; The next couple instructions are our IFS, the algorithm is aproximately
add  dx,cx   ; f(y) = 0.5x + 0.5y
sub  cx,ax   ; f(x) = 0.5x - 0.5y OR f(x) = 0.5x - 0.5y - 1
sar  dx,1    ;
sar  cx,1    ;
jnc  skip    ; This jump handles pseudo-randomly switching between the two functions for x,
             ; based on if the previous value of x was odd or not.
sub  cx,122  ; Magic number, chosen since it provides sufficent 'randomness' for a filled in
             ; fractal and a good scale to the fractal. 102 and 130 also work.
skip:
mov  ah,1
int  0x16    ; Get keyboard state, zero flag will be set if no key has been pressed
mov  ax,0xC02; Set up AH for the draw pixel function when int 0x10 is executed,
             ; AL = color, CX = column, DX = row
jz   start   ; Loop if a key hasn't been pressed
ret  

Wynik:

Naciśnięcie klawisza niekontrolowanego spowoduje zamknięcie programu. Jest to oparte na Fire Coral by Desire na Pouet.net.

Długość 52

Ten program jest trochę podwójną funkcją, pokazuje trochę koprocesora zmiennoprzecinkowego x87 i samodomodyfikującego się kodu.

B3 07 D9 E8 B1 11 DE 0E 32 01 E2 FA BE 0A 24 56 B1 09 DF 34 AC D4 10 
86 E0 05 30 30 50 E2 F5 44 B4 2E 50 89 E2 B4 09 CD 21 FE 06 03 01 4B
75 D2 CD 20 0A 00

Po uruchomieniu program wyświetli kilka stałych matematycznych:

1.00000000000000000
3.32192809488736235
1.44269504088896341
3.14159265358979324
0.30102999566398120
0.69314718055994531
0.00000000000000000

Są to One, Log2 (10), Log2 (e), Pi, Log10 (2), Log e (2) i Zero.

W montażu:

org 100h

mov     bl,7         ;Counter for the total number of constants to print
start:
fld1                 ;Floating point constant to load on the FP stack,
                     ;start with 1 since it's op-code is the lowest

mov     cl,17        ;Multiply the constant by 10, 17 times to get the
mult:                ;printing part as an integer
fimul   word[ten]
loop    mult

mov     si,10+'$'*256;ASCII new line (10) and the end-of-string ($)
                     ;characters. These are used both as
push    si           ;a constant memory location, and stored to the
                     ;stack to format and printing

mov     cl,9         ;print 18 digits (9 pairs)
fbstp   [si]         ;store the integer part of the floating point
                     ;number on top of the FP stack as a packed
                     ;binary-coded decimal number (1 digit/nibble),
                     ;and then pop the number off the FP stack

convert:
lodsb                ;load a pair of packed digits

db 0xd4,16 ; AAM 16  ;ASCII Adjust For Multiply instruction using
                     ;non-standard base 16. This puts AL/16 in AH,
                     ;and AL%16 in AL, unpacking the digit pair.

xchg    ah,al        ;Swap the digit order
add     ax,'00'      ;Convert the digits to ASCII values
push    ax           ;Store digits on the stack
loop    convert

inc     sp           ;AX now holds the 1st 2 digits to print,
mov     ah,'.'       ;so to insert a decimal point, the 2nd digit
push    ax           ;is replaced with a '.', the stack pointer
                     ;is adjusted to overwrite 1 byte, and then
                     ;AX is pushed on the stack

mov     dx,sp        ;Load DX with the start of the print string
mov     ah,9         ;Load AH with the 'Print String' constant
int     21h          ;Call the 'Print String' interrupt to display
                     ;the constant

inc     byte[start+1];Self-modifying code - increment the load
                     ;floating point constant op-code to iterate
                     ;through all of them

dec     bx
jnz     start        ;Exit when all 7 constants have been printed
int     20h


ten: dw  10

Matematyka zmiennoprzecinkowa w systemach x86 była pierwotnie obsługiwana przez opcjonalny koprocesor x87, dopiero 486 został przeniesiony na ten sam układ. X87 miał również inną architekturę, był oparty na stosie, z 8 dostępnymi rejestrami 80-bitowymi. Miał także różne tryby zaokrąglania, precyzję i możliwe do maskowania wyjątki, które można ustawić.

Ten program wypisuje wartości dla siedmiu stałych upieczonych w procesorach. Może wydawać się dziwne, że przestrzeń instrukcji byłaby marnowana na proste stałe, takie jak 0 i 1, ale należy pamiętać, że zestaw instrukcji został utworzony, gdy pamięć była mała, a instrukcje te są zwykle o 2 bajty mniejsze niż równoważne operacje. Program wykorzystuje również niejasną instrukcję, FBSTP -'Store BCD Integer and Pop '. Kiedy opracowywano x86, operacje na numerach BCD były bardziej powszechne, a x86 / x87 ma kilka instrukcji specjalnie w celu uproszczenia matematyki BCD, takich jak instrukcja AAM „ASCII Adjust for Multiple” również używana w programie.

W niechronionym modelu pamięci stosowanym we wczesnych programach x86 nie ma rozróżnienia między danymi a kodem. Z tego powodu łatwo jest iterować sekwencyjnie zakodowane instrukcje „Stała obciążenia”, po prostu zwiększając odpowiednią wartość.

Długość 64

Przesyłając mój wpis do Mandelbrot Challenge , można napisać program, który wyświetla kolorowy fraktal Mandelbrot 320 x 200 w zaledwie 64 bajtach.

B0 13 CD 10 C4 07 99 89 F8 B9 40 01 F7 F1 83 E8 64 FE CE 31 DB 31 F6 
89 F5 0F AF F3 01 F6 0F AF DB 70 19 0F AF ED 70 14 01 EB 70 10 29 EB
29 EB C1 FB 06 01 D3 C1 FE 06 01 C6 E2 DB 91 AA EB C6

W montażu:

mov al,13h ; set up graphics mode 13
int 10h

les ax,[bx]; trick to set video memory

FillLoop:
cwd
mov ax,di  ; di is the current position on screen
mov cx,320 ; convert di int x,y screen coordinates
div cx     ; CX is the iteration counter, exit the loop if it hits
           ; zero before the value escapes.
sub ax,100 ; center the fractal vertically
dec dh     ; center the fractal horizontally

xor bx,bx
xor si,si

MandelLoop: ; Fairly standard Mandelbrot routine,
mov bp,si   ; exits if the values overflow
imul si,bx
add si,si
imul bx,bx
jo MandelBreak
imul bp,bp
jo MandelBreak
add bx,bp
jo MandelBreak
sub bx,bp
sub bx,bp

sar bx,6   ; We use fixed point math with the lowest 6
add bx,dx  ; bits being the fractional portion, so this
sar si,6   ; rescales the values after multiplication
add si,ax

loop MandelLoop

MandelBreak:
xchg ax,cx ; Write the escape itteraction as the color
stosb
jmp FillLoop

Efektem końcowym jest ten obraz:

Ten program używa matematyki stałoprzecinkowej do generowania fraktala, ponieważ zajmuje mniej bajtów. Najniższe 6 bitów z 16-bitowych rejestrów uważa się za ułamkową część liczby, a wartości są ponownie skalowane po pomnożeniu.

Haskell

Możesz przeczytać od podstaw. Czasami odnoszę się do niższych fragmentów, ale nigdy do wyższych, więc może to pomóc w zrozumieniu.

Czytelnicy, którzy nie znają Haskell: czy jestem czysty? Kiedy nie jestem jasny? Nie umiem powiedzieć

Długość fragmentu 86

Składana instancja naszej struktury danych drzewa (fragment 23). Foldable to klasa typów - jak w klasie (/ group) typów. Są one równoległe do interfejsów w Javie. Zasadniczo uogólniają na typy, jednocząc typy, które mają wspólne cechy; na przykład można je dodawać razem ( Monoid), pojemniki ( Functor), mogą być drukowane jako tekst ( Show, który już poznaliśmy, w showfunkcji) i tak dalej. Ten ujednolica typy danych, które są podobne do list, dzięki czemu można je iterować lub spłaszczać na liście.

W tym fragmencie definiujemy instancję poprzez zdefiniowanie foldr, które zasadniczo iteruje typ danych od prawej do lewej. Teraz możemy użyć wielu ogólnych gotowych kodów. Po pierwsze, możemy zdefiniować funkcję pomocnika, aby uzyskać singleton drzewa, aby uniknąć bałaganu: s a = N E a E. Teraz:

sum (N (s 3) 7 (N E 5 (s 8))     === 23
product (N (s 3) 7 (N E 5 (s 8)) === 840
toList (N (s 3) 7 (N E 5 (s 8))  === [3,7,5,8]

i tak dalej.

Oto zdjęcie naszego drzewa:

7
| \
3  5
    \
     8

Długość 70 fragmentu kodu

primes=sieve[2..] where
 sieve(p:xs)=p:sieve(filter(\x->x`mod`p/=0)xs)

To główne sito!

(uwaga: /=jest to, co !=jest w innych językach)

Działa to poprzez zdefiniowanie funkcji, sievektóra filtruje listę i zachowuje tylko liczby, które nie są podzielne przez żadną poprzednią liczbę pierwszą. Jest definiowany rekurencyjnie - sievedefiniowany jest jako podział listy na pierwszy element pi ogon, filtrowanie z ogona dowolnej liczby podzielnej przez p, sievepozostały bit, dołączanie pdo początku tego i powrót.

Ponownie pracujemy tutaj z nieskończonymi listami - ale obliczenia zostaną zatrzymane w czasie, o ile nie będziesz musiał obliczać nieskończonej liczby liczb pierwszych.

take 4 primes === [2,3,5,7]

Długość 68 fragmentu kodu

Wreszcie quine!

main=do putStr s;print s where s="main=do putStr s;print s where s="

Po raz pierwszy czytając ten tekst, możesz pomyśleć, że w wynikach tego quinu brakuje znaków cudzysłowu i dlaczego miałbyś pisać putStrraz, a raz print? Brzmi tak samo.

W Haskell putStrjest funkcją, która po prostu drukuje zawartość ciągu, który dostaje na standardowe wyjście; printdrukuje jednak rzeczy na standardowe wyjście. Jest więc print 4równoważne putStr "4\n", ale putStr 4bezsensowne - 4nie jest łańcuchem! Kiedy więc printpobiera wartość, najpierw konwertuje ją na ciąg, a następnie drukuje ten ciąg. Ogólnie rzecz biorąc, sposobem konwersji rzeczy na ciągi znaków jest znalezienie sposobu zapisania ich w kodzie. Więc sposób, w jaki napisałbyś ciąg abcw ciągu w kodzie Haskell, jest "abc"taki, że tak print "abc"naprawdę drukuje "abc", a nie abc.

_{Całe szczęście, że mam teraz wystarczającą liczbę głosów, nie będę musiał grać w golfa}

Długość fragmentu 33:

main=go 0
go n=do print n;go(n+1)

Należy zauważyć, że nie korzystaliśmy z pętli. Haskell nie zapętla się. Haskell powraca. Haskell nie ma pętli. To jest głębsze: Haskell nie ma nawet kontroli . Jak możesz zapytać? Cóż, nie potrzebuje żadnych.

Dalej ze szczegółami. Ten program wypisuje nieskończenie rosnącą sekwencję liczb całkowitych, zaczynając od 0. gowypisuje je zaczynając od swojego wejścia, a następnie mainwywołuje 0.

dojest specjalną mocą syntaktyczną Haskell. W tym scenariuszu po prostu łączy on operacje we / wy, tak jak to >>robi (patrz fragment 22).

Długość fragmentu 26:

map f=foldr(\x y->f x:y)[]

To definiuje mapfunkcję, prawdopodobnie znaną wszystkim, używającą foldr. Zauważ, że chociaż nie zadeklarowaliśmy maptypu, komputer w jakiś sposób wie, że jest to typ (a -> b) -> [a] -> [b], tzn. Biorąc pod uwagę funkcję od ado bi listę as, zwraca listę bs.

Skąd to wiedział? ;-)

Długość 25 fragmentu:

main=putStr"Hello World"

Standardowy Hello World. Zwróć uwagę na typy: mainma typ IO ()i putStrma typ String -> IO ()(funkcja od ciągów znaków po działania we / wy, które nic nie zwracają).

Długość fragmentu 23:

data T a=E|N(T a)a(T a)

To jest standardowa definicja drzewa. O ile łatwiejsze niż wszystkie te wiersze wymagane do zdefiniowania drzewa w Javie, C lub cokolwiek innego.

(patrz fragment 10)

Rozbijmy to:

data- ta deklaracja deklaruje typ danych. T a- drzewo zawierające elementy typu a. To jest typ, który definiujemy. =- każda wartość T abędzie dowolną z poniższych, oddzieloną potokiem |. E- jedna z możliwych wartości T s- pustego drzewa. N (T a) a (T a)- inna możliwa wartość drzewa - węzeł. Każdy węzeł składa się z lewego (T a)elementu potomnego ( ), elementu ( a) i prawego elementu potomnego ( (T a)).

Długość fragmentu 22:

main=putStrLn"y">>main

Funkcja Haskella yes. >>jest operatorem, który łączy i sekwencjonuje dwie akcje We / Wy. Ma rodzaj >> :: IO a -> IO b -> IO b.

maindefiniuje się rekurencyjnie jako działanie I / O, które najpierw drukuje, "y"a następnie robi wszystko main, co robi.

Długość 18 fragmentu:

fix f=r where r=f r

Lepsza definicja fix. (Zobacz fragment 14.) Problem z pierwszej definicji, fix f = f(fix f)jest to, że za każdym razem nazywamy fix f fixprzywołania fix f, która przypomina fix f, tworząc niekończące się kopie tego samego obliczenia. Ta wersja naprawia to, definiując r(wynik) jako wynik; jako taki f r = r,. Zdefiniujmy r = f r. Teraz wracamy r.

Długość 17 fragmentu:

f n=product[1..n]

Jest to funkcjonalny sposób definiowania silni.

Długość 16 fragmentu:

f n=(\x->x+x+x)n

(\x -> x + x + x)jest lambda (ktoś pomyślał, że \przypomina literę).

(\x -> x + x + x) nto zastosowana lambda n(jest dokładnie taka sama jak n + n + n).

fjest funkcją mnożenia przez trzy (też f = (*3))

Długość 15 fragmentu:

sum=foldl (+) 0

Definiuje to sumfunkcję za pomocą złożenia. Fold jest w zasadzie pętlą nad elementami listy z jednym akumulatorem.
foldlprzyjmuje jako argumenty pewną funkcję fi pewną wartość początkową xdla akumulatora i listy xs. Funkcja fpowinna otrzymać jako wejście poprzednią wartość akumulatora i bieżącą wartość listy, i zwraca następny akumulator.
Następnie fałd przechodzi do wartości listy, odnosząc fsię do poprzedniego akumulatora, a następnie zwraca ostatni akumulator.

Innym sposobem myślenia o fałdach jest to, że fałd „wstawia” fwartości z listy i z początkowym akumulatorem po jednej stronie. Na przykład foldl (*) 1 [4,2,5]ocenia na 1 * 4 * 2 * 5.

Długość 14 fragmentu:

fix f=f(fix f)

ySyntezatora. Zwykle nazywa się fixgo, ponieważ znajduje punkt stały równania f x = x. Zauważ, że x = infinite loopczasem może to być rozwiązanie, więc fix (\x -> x^2 + 5*x + 7)nie rozwiąże równania, x^2 + 4*x + 7 = 0ale zwróci nieskończoną pętlę.

Możesz również zauważyć, że nie zawsze x = infinite loopjest to rozwiązanie ze względu na lenistwo Haskella.

Ta wersja to wyciek czasu i przestrzeni; przedefiniujemy go w dłuższym fragmencie.

Długość 13 fragmentu:

f=sum.map(^2)

Definiuje funkcję, f która podana liście zwraca sumę jej kwadratów. Jest to funkcja skład funkcji sum i funkcjimap(^2) , która z kolei jest funkcją map stosowane do funkcji (^2) (The kwadratowy funkcji ), który jest z kolei odcinek funkcji ^ (sekcje wprowadzono na fragmencie 2 i Skład w fragmencie 3 ).

Jak widać, funkcje są bardzo ważne w funkcjonalnym języku, takim jak Haskell. W rzeczywistości powiedziano, że Haskell jest językiem z najbardziej standardowymi funkcjami bibliotecznymi, które otrzymują funkcje jako dane wejściowe lub zwracają funkcje jako dane wyjściowe (jest to powszechnie znane jako funkcja wyższego rzędu .

Nawiasem mówiąc, technicznie każda funkcja dwóch lub więcej argumentów jest funkcją, która zwraca funkcje jako dane wyjściowe (nazywa się to curry).

Długość 10 fragmentu:

data B=T|F

To jest definicja boolejczyków Haskell o różnych nazwach. Nazwa typu boolean ma nazwę B.
Ta definicja wprowadza dwa konstruktory: true ( T) i false ( F).
Ten fragment kodu zasadzie informuje kompilator, że każda logiczna ( B) jest albo prawdziwe ( T) lub false ( F), czyli innymi słowy B=T|F.

W rzeczywistości wszystkie typy danych mogą być kiedykolwiek zdefiniowane w Haskell, gdy w innych językach liczba, referencje i typy danych tablicowych wymagają specjalnego wsparcia ze strony kompilatora. W praktyce Haskell ma specjalne wsparcie, ponieważ w przeciwnym razie byłoby bardzo niewygodne, ale na przykład Booltyp danych jest zdefiniowany całkowicie w języku.

Długość 9 fragmentu:

main=main

Ten bezsensowny program określi mainjako główny. Ponieważ Haskell jest leniwy, wartości, które do oceny wymagałyby nieskończonej pętli, można swobodnie wykorzystywać, jeśli nie użyjemy ich rzeczywistej wartości. Takie wartości, które zawierają nieskończone pętle, takie jak nasze main, nazywane są „dnem”.

Zabawnym faktem jest to, że kompilator GHC Haskell może wykrywać tego rodzaju nieskończone pętle i rzucać wyjątkowy (!) Wyjątek po uruchomieniu.

Długość 8 fragmentu:

f(x:_)=x

Definiuje to funkcję, fktóra przy niepustej liście zwróci głowę.

Wzory w Haskell są jak rozpakowywanie sekwencji Pythona, ale uogólnione dla wszystkich typów. Wzory mogą odrzucać lub dopasowywać wartość, a jeśli pasuje, mogą wiązać zmienne z wartościami.

Wzory w tym fragmencie to:

• _: wzorzec, który pasuje do czegokolwiek i nie wiąże żadnej zmiennej.
• x: wzorzec, który wiąże cokolwiek i wiąże go ze zmienną x.
• :: ten wzór dotyczy wzorów potomnych, to znaczy jednego dla głowy i jednego dla ogona. Jeśli lista nie jest pusta, dopasowuje je do głowy i ogona.

Dopasowywanie wzorców jest bardzo ogólne. W rzeczywistości samo zdefiniowanie nowych typów danych automatycznie wprowadzi wzorce do pracy z nimi.

Długość fragmentu 5:

x=2:x

Whoa, jest tyle do wyjaśnienia na ten temat.

Po pierwsze, Haskell jest leniwy. Oznacza to, że podwyrażenia będą oceniane tylko wtedy, gdy będzie to absolutnie konieczne.

Uwaga: ten fragment kodu nie pokazuje przypisania, ale definicję. Haskell nie ma przydziału.

Ten fragment kodu zdefiniowany x, nieskończona lista złożona w całości 2. Zwykle w innych językach xnależy oceniać, zanim będzie 2:xmożna je kiedykolwiek ocenić, ale w Haskell możemy to zrobić.

Listy nieskończone Haskell są swego rodzaju mieszanką iteratorów i zwykłych list połączonych: działają one jak oba (na przykład iteracja w zakresie będzie wymagać stałej pamięci).

Długość 4 fragmentu:

2:[]

Ten fragment kodu po prostu koduje listę singletonów [2]. :jest operatorem Cons w Haskell. W rzeczywistości regularna składnia listy to po prostu cukier składniowy dla operatora minusów i literał pustej listy. Jest to ściśle powiązane ze sposobem, w jaki Haskell radzi sobie z dopasowywaniem wzorców i typami danych (szczególnie pojęcie konstruktora).

Długość fragmentu 3:

f.g

W Haskell .oznacza kompozycję funkcji. Haskell może być napisany w stylu „bez punktów”, który charakteryzuje się tym, że nie nazywa argumentów funkcji i zamiast tego używa .operatora do manipulowania przepływem danych.

Długość fragmentu 2:

1-

Kiedy ten kod jest owinięty w nawiasy (z powodów składniowych), nazywa się go „sekcją”. Jest to funkcja, która podała pewną liczbę, „wypełnia” puste miejsce i zwraca jeden minus tę liczbę. To pojęcie jest czasem przydatne w funkcjonalnym języku, takim jak Haskell, w przeciwnym razie potrzebna byłaby lambda.

Długość 1 fragmentu:

1

W Haskell, 1może być zarówno Int, Float, Double, Wordi tak dalej. W rzeczywistości możesz napisać kod, aby zdefiniować wersję 1dowolnego typu i używać go swobodnie.
dzieje się tak również w JavaScript, Python i tak dalej, ale w przeciwieństwie do tych, odbywa się to z pełnym bezpieczeństwem typu.

factoid:

Początkowo komitet Haskell zamierzał nazwać język „Curry” po nazwisku Haskell B. Curry, ale postanowił zmienić nazwę na Haskell, ponieważ mogą pojawić się pewne kalambury. Dopiero później zauważyli podobieństwo Haskella do „Pascal” i „Hassle”!

DO#

C # to zabawna, szalona mieszanka funkcji Java, C, Haskell, SQL i mnóstwa innych języków, i oferuje wiele naprawdę fajnych funkcji i interfejsów API. Tutaj jest również znany z tego, że jest dość gadatliwy, ale zobaczymy, co możemy zrobić!

Zignoruję zwykły wymagany bojler:

class Program { public static void Main(string[] args) { ... } }

Długość 1:

;

Polecenia są zakończone średnikami w języku C #! Pusta linia to idealnie poprawna składnia.

Długość 5:

x=5f;

Gdy określisz liczby literalne w języku C #, kompilator przyjmie, że są to liczby całkowite lub podwójne (na podstawie tego, czy mają przecinek dziesiętny). Jeśli chcesz użyć dosłownego zmiennoprzecinkowego, powinieneś to określić, dodając „f” do liczby, w przeciwnym razie będzie rzutowany w czasie wykonywania, co pociągnie za sobą niewielki koszt.

Długość 7 (bajty):

s=@"
";

Jeśli literał ciąg znaków poprzedzony jest znakiem @, staje się on dosłownym ciągiem literału. Normalne literały łańcuchowe analizują sekwencje specjalne, takie jak „\ n”, na znaki specjalne, ale literały dosłowne nie, pozwalając na użycie znaku ukośnika odwrotnego bez ucieczki. Mogą również zawierać znaki powrotu linii, jak pokazano. To może zaoszczędzić kilka bajtów w golfie lub sprawić, że twoje wieloliniowe literały łańcuchowe będą bardziej czytelne. Uważaj tylko na wcięcie w łańcuch.

Długość 8:

()=>x=y;

To wyrażenie jest funkcją anonimową. Zwraca obiekt typu, Actionktóry można przekazać, a także wywołać jak funkcję. Funkcje anonimowe dziedziczą zakres, w którym zostały zadeklarowane, i pobierają ze sobą dowolne zmienne lokalne w tym zakresie, gdziekolwiek się znajdują.

Długość 9:

(a)=>a.p;

Oto kolejna anonimowa funkcja wykorzystująca parametr i zwracaną wartość. Wyrażenie zwraca obiekt typu Func(sam Func zwraca typ a.p. Będziesz dużo używał Funcdo interfejsu z Linq.

Długość 10:

enm.Any();

To jest nasze pierwsze wprowadzenie do Linq! Linq to zestaw metod rozszerzenia, które można wywołać dla dowolnego obiektu, który jest wyliczalny (implementując interfejs IEnumerable) - jak Arrayi List. IEnumerable stosuje leniwą ocenę: przegląda kolekcję po jednym elemencie, nie wiedząc o kolekcji jako całości - może być nawet nieskończona!

Tam właśnie Anyprzychodzi - zwraca, truejeśli Enumerable zawiera co najmniej 1 przedmiot. Znacznie lepiej niż obliczanie całej długości.

Długość 11:

var a=1.5f;

Słowo varkluczowe instruuje kompilator, aby automatycznie określał typ a. aw takim przypadku zostanie wpisany jako Single. Bardzo przydatny do gry w golfa kodowego, ponieważ jest krótszy niż prawie jakakolwiek nazwa typu, choć wielu nie lubi używać go w kodzie produkcyjnym.

Długość 15:

yield return 0;

Oto szalone stwierdzenie, z którym możesz być mniej zaznajomiony. Wiesz, że obiekty mogą być policzalne przez dziedziczenie IEnumerable, ale czy wiesz, że funkcje mogą być policzalne? Zadeklaruj funkcję z typem zwracanym IEnumerablei miej ją yield returntyle razy, ile chcesz. Kiedy dostaniesz Enumerator do funkcji, każde wywołanie do GetNextspowoduje, że program wykona cały kod do następnego yield return, zwróci tę wartość, a następnie zatrzyma się, aż ponownie ją przejdziesz. Służysz yield breakdo zakończenia iteracji.

Długość 16:

[Obsolete]int a;

Ten fragment pokazuje atrybut. Atrybut to rodzaj znacznika, który można przykleić do dowolnej deklaracji w kodzie. Niektórzy instruują kompilator, aby zrobił pewne rzeczy, na przykład ten, który emituje przestarzałe ostrzeżenie, jeśli zadzwonisz a. Możesz stworzyć swój własny, rozszerzając Attribute, i możesz wyszukiwać je za pomocą Reflection (więcej na ten temat później). Możesz przejść do meta i ograniczyć rodzaj deklaracji, których można użyć w AttributeUsageatrybucie.

Długość 17

c.Count(t=>t==3);

Oto przydatna metoda golfa. Biorąc pod uwagę Func, że mapuje elementem przeliczalny cna boolto zwraca liczbę elementów w codniesieniu do których dana Funcpowraca true. O wiele ładniejsze niż pisanie pętli.

Długość 18:

foreach(T t in c);

To jest pętla dla każdego. Przy tych wszystkich rozmowach na temat wielu rzeczy jest to bardzo potrzebna struktura. foreachto cukier składniowy, który utworzy moduł wyliczający dla c(który musi być wyliczalny) i będzie iterował po nim jeden element tna raz. Możesz zmieniać lub badać każdy pojedynczy element, ale zmiana samej kolekcji spowoduje unieważnienie modułu wyliczającego.

Długość 19

c.Select(t=>t.a/2);

To jest twoja funkcja „mapy” dla fanów programowania funkcyjnego. Select to przyjemny, zwięzły sposób na wykonanie dowolnej arbitralnej konwersji (zdefiniowanej przez Funcprzekazany) na każdym elemencie wyliczenia. Zwraca IEnumerable, który wypluje „przekonwertowane” elementy podczas iteracji.

Długość 21

Console.Write("Hi!");

Ta linia wypisuje tekst na standardowe wyjście i jest prawdopodobnie jednym z głównych powodów, dla których C # nie jest często używany do gry w golfa!

Długość 23

typeof(T).GetMethods();

C # obsługuje bardzo potężną funkcję o nazwie Reflection. Refleksja pozwala zbadać strukturę kodu w czasie wykonywania. Na przykład to wywołanie zwróci tablicę wszystkich metod określonego typu. Możesz zbadać te metody, wywołać je, a nawet zmodyfikować wartości pól i właściwości. Atrybuty (patrz Długość 16) to dobry sposób na oznaczenie części kodu do użycia z Reflection.

Długość 25

from t in c select t.a/2;

Czy to SQL? W kodzie C #? Całkiem blisko. To wyrażenie robi to samo, co w Długość 19.

Długość 27

for(var l;;l=new object());

C # to język śmieci, co oznacza, że ​​każda pamięć, którą przydzielisz (za pomocą newsłowa kluczowego), może zostać zwolniona automatycznie, o ile nie istnieją żadne odniesienia do niej. Ten kod będzie działał długo i szczęśliwie, chociaż nigdy nie zwalniam jawnie utworzonej pamięci. Śmieci mają jednak swoje koszty - przeszukaj internet, aby dowiedzieć się więcej.

Długość 29

var e=Enumerable.Range(0,99);

Enumerable.Rangejest potencjalnie przydatną funkcją golfa. Zwraca strukturę, którą można wyliczyć i da każdą liczbę w określonym zakresie, w kolejności. Drugi parametr to liczba, a nie indeks.

Długość 31

public int pr{get;private set;}

Tutaj możemy pokazać prostą „właściwość”, funkcję OOP i kolejną cechę C #. Jeśli kiedykolwiek korzystałeś z Javy, prawdopodobnie stworzyłeś metody „get” i „set” dla pola, aby oddzielić ich dostępność lub uruchomić kod, gdy zostanie zmieniony. C # pozwala ci zadeklarować ten kod tuż nad polem, a także ustawić osobne modyfikatory dostępu do pobierania i ustawiania. Ten konkretny fragment automatycznie tworzy domyślny moduł pobierający i ustawiający, ale ustawia go jako prywatny.

Długość 32

public static void m(this T o){}

Ten fragment pokazuje funkcję C #, która jest przyjemna w projektowaniu API. Przez zastosowanie thismodyfikatora do pierwszego parametru metody statycznej metoda ta staje się metodą „rozszerzającą”. Po zadeklarowaniu T.mmożna teraz wywołać dowolny obiekt typu T, tak jakby to była metoda T. Można go użyć do dodania nowej funkcjonalności do dowolnej istniejącej klasy, bez modyfikowania, a nawet dostępu do jej kodu źródłowego.

Długość 38

int f(int a,ref int b,out int c){c=0;}

Ta metoda pokazuje różne typy przekazywania parametrów, które możesz mieć w C #. Niezmodyfikowane parametry są przekazywane przez wartość . Parametry poprzedzone znakiem refsą przekazywane przez odwołanie: możesz przypisać do nich zupełnie nowy obiekt, który przeniesie go z powrotem z metody. Parametry poprzedzone znakiem outsą jak dodatkowe zwracane wartości: wymagane jest przypisanie im wartości w metodzie i są one przeprowadzane podobnie jak parametry ref.

Długość 42

Console.Write("It is \{DateTime.Now()}.");

Nowy standard C # 6 pozwala zaoszczędzić niektóre znaki, gdy trzeba wyprowadzać złożone ciągi, używając interpolacji ciągów. Ta funkcja umożliwia pisanie dowolnego wyrażenia w nawiasach klamrowych wewnątrz literału ciągu, a ciąg zostanie automatycznie złożony z wartościami tych wyrażeń w czasie wykonywania.

Długość 48

IEnumerable f(){for(int a=0;;)yield return a++;}

Wystarczająca liczba postaci, aby zrobić coś z rzeczywistym celem! Ta metoda wykorzystuje niektóre z pomysłów, które zbadaliśmy powyżej, aby stworzyć nieskończony Enumerable, który po prostu zwróci liczby całkowite, jeden po drugim, zaczynając od 0. Pamiętaj, że C # stosuje leniwą ocenę z Enumerables, więc nieskończona sekwencja jest całkowicie poprawna - możesz powtarzaj tyle sekwencji, ile chcesz, i wybuchaj w dowolnym momencie.

Długość 56

int p{get{return mP;}set{mP=Math.Max(value,0);}};int mP;

Oto kolejny przykład „właściwości” (patrz fragment 31). Tutaj faktycznie zdefiniowałem różne fragmenty kodu dla geti setzamiast używać tych automatycznych jak poprzednio. W tym przykładzie pokazano, jak można użyć właściwości do sprawdzania poprawności wartości przypisanej do zmiennej - tutaj wartość nie może być mniejsza niż 0. Inne dobre zastosowania właściwości obejmują powiadamianie o zdarzeniu, gdy wartość zostanie zmieniona, lub przebudowywanie buforowanych wartości który może być oparty na tym.

Długość 65

int v;public static implicit operator int(Program o){return o.v;}

Ta funkcja nazywa się niejawną obsadą. Jest to coś w rodzaju metody rozszerzającej, ponieważ jest to kod statyczny, który działa na określonej klasie (patrz fragment 32). Jednak rzutowanie niejawne nie jest używane przez wywoływanie go - jest używane po prostu przez traktowanie Programobiektu jako liczby całkowitej (np int i=new Program().). Gdy to zrobisz, obiekt zostanie po cichu przekonwertowany na typ, którego używasz, na podstawie kodu w niejawnej rzutowaniu. Najlepsza praktyka mówi, aby robić to tylko wtedy, gdy w wyniku konwersji nie zostaną utracone żadne informacje.

Jawa

Długość 44 fragmentu kodu

Object a=System.out.append("Hello, World!");

Drukuje Hello, World!do STDOUT.

Długość 43 fragmentu kodu

float[][][][][]a=new float[5][3][7][2][10];

azawiera 10 tablic, z których każda zawiera 2 tablice, z których każda zawiera 7 tablic, z których każda zawiera 3 tablice, z których każda zawiera 5 floats.

Długość fragmentu 42

interface A{static void main(String[]a){}}

Kompletny program. Ponieważ wszystko w interfacejest z natury public, możemy pominąć słowo publicw głównej metodzie.

Długość 36 fragmentu kodu

class A{class B extends A{B.B.B b;}}

Ama klasę wewnętrzną B. Oznacza to, że możemy zadeklarować zmienną typu A.B.

Ale Bjest podklasą A, co oznacza, że ma wszystkie metody, pola i wewnętrznych klas z A. W związku z tym możemy również odnosić się do tego typu B.B.

W tym kodzie idziemy o krok dalej i podajemy Bzmienną instancji typu B.B.B.

Morał: zadawanie gorących pytań na temat SO może nauczyć cię wielu interesujących, choć bezcelowych, technik.

Długość fragmentu 35

l.stream().map("a"::equals).count()

Jeśli ljest to lista ciągów, mówi nam to, ile z nich jest równych "a".

Długość 34 fragmentu kodu

public static void main(String[]a)

Podpis metody głównej metody programu. Jeszcze tylko 11 znaków i możemy stworzyć kompletny program!

Długość 33 fragmentu kodu

enum D {NORTH, EAST, SOUTH, WEST}

NORTH, EAST, SOUTH, I WESTsą stałymi typu D.

Długość 32 fragmentu kodu

Files.readAllBytes("hello.txt");

Odczytuje cały plik, zwracając a byte[]zawartość.

Długość 31

new String(new char[]{'h','i'})

Odpowiednik "hi". Przydatne, jeśli "klucz jest uszkodzony.

Długość 30 fragmentu kodu

new JFrame().setVisible(true);

Tworzy nową widoczną ramkę, w której można umieścić inne komponenty.

Długość 29 fragmentu kodu

throws ClassNotFoundException

Zmusza każdą metodę, która to wywołuje, do użycia bloku try- catchlub przekazania błędu do stosu. Sprawdzone wyjątki są jedną z najbardziej kontrowersyjnych decyzji projektantów Java.

Długość 28 fragmentu kodu

int f(int x){return f(x-1);}

Ta funkcja nie działa wiecznie; w rzeczywistości na typowym komputerze zajmuje to mniej niż sekundę. Dzięki, przepełnienie stosu.

Długość 27 fragmentu kodu

Object a=new String[]{"a"};

Tworzy nową tablicę ciągów.

Długość 26 fragmentu kodu

Object.class.newInstance()

Tworzy nowy Object.

Długość 25 fragmentu kodu

((Supplier)()->-~0).get()

Najlepiej unikać stałych kodujących. Jest to zorientowany obiektowo sposób uzyskiwania wartości 1bez użycia stałych innych niż 0.

Długość 24 fragmentu kodu

(Function<Long,?>)x->x+1

Funkcja następcy.

Długość 23 fragmentu kodu

l.removeIf(x->x%10==0);

Jeśli ljest listą liczb całkowitych, to usuwa wszystkie wartości podzielne przez 10.

Długość 22 fragmentu kodu

int i=(new int[7])[5];

Tworzy nową tablicę siedmiu liczb całkowitych i otrzymuje piąty element.

Długość 21 fragmentu kodu

Arrays.asList(2L,"a")

Tworzy ArrayList z tymi elementami.

Długość 20 fragmentu kodu

System.out.print(s);

Wydruki s.

Długość 19 fragmentu kodu

import java.util.*;

Pozwala zwięzłą wykorzystanie klas takich jak List, Map, Scanner, Timer, i Random.

Długość 18 fragmentu kodu

Math.addExact(x,y)

Dodaje dwie liczby całkowite xi y. Jeśli nastąpi przepełnienie, metoda zgłasza wyjątek, zamiast podawać niepoprawną odpowiedź.

Długość 17 fragmentu kodu

Double.MIN_NORMAL

Najmniejsza dodatnia wartość typu double, w której bit wiodący znaczenia jest równy 0.

Długość 16 fragmentu kodu

System.in.read()

Odczytuje pojedynczy znak z konsoli.

Długość 15 fragmentu kodu

Long.reverse(x)

Odwraca bity w reprezentacji binarnej x.

Długość 14 fragmentu kodu

int x=050+120;

xwynosi teraz 160, ponieważ wszystko, co zaczyna się od, 0jest traktowane jako ósemkowe.

Długość 13 fragmentu kodu

private C(){}

Prywatny konstruktor zapobiega tworzeniu go przez inne klasy. Ten wzorzec jest używany między innymi przez klasy Systemi Math. Prywatny konstruktor może także służyć do egzekwowania Wzorca Singletona.

Długość 12 fragmentu kodu

static class

Umożliwia tworzenie klas wewnętrznych bez zamykającej klasy zewnętrznej - rozwiązanie problemu, przed którym stoi wielu programistów .

Długość 11 fragmentu kodu

throw null;

Często trzeba rzucić NullPointerException, ale jest to również dość trudne. To jest znacznie prostsza alternatywa.

Długość 10 fragmentu kodu

int[]a,b[]

Definiuje dwie zmienne: ai b. ajest typu int[]i bjest typu int[][].

Długość 9 fragmentu kodu

switch(x)

Idzie do miejsca, w zależności od wartości x.

Długość 8 fragmentu kodu

break a;

Wyłamuje się z bloku oznaczonego a.

Długość 7 fragmentu kodu

goto x;

Słowo gotokluczowe jest zastrzeżone w C, C ++ i Java. Jeśli xjest to etykieta, ten kod wysyła program do odpowiedniej etykiety - w C i C ++. Ale to Java, wyzwala tajemniczy RuntimeException. W rzeczywistości nie ma możliwości użycia gotosłowa kluczowego w Javie.

Długość 6 fragmentu kodu

\u003b

Kończy wypowiedź. Java jest dziwna .

Długość 5 fragmentu kodu

a-=-a

Podwaja asię, odejmując jego negację.

Długość 4 fragmentu kodu

a&=b

Ustawia wartość abitową oraz of ai b.

Długość 3 fragmentu kodu

...

Dowolna liczba argumentów skonsolidowana w tablicę.

Długość 2 fragmentu kodu

<>

Pozwala kompilatorowi dowiedzieć się, jaki typ ogólny prawdopodobnie masz na myśli. Bardzo nie przypomina Java.

Długość 1 fragmentu

@

Wskazuje adnotację, która umożliwia wyświetlanie dodatkowych informacji o metodach i klasach.

Faktoid

W Javie nieskończone pętle czasami powodują błędy kompilatora. Na przykład pętla while(true);nie może zostać zakończona bez wyjścia z metody, więc każdy kod po tym spowoduje błąd „nieosiągalnej instrukcji”. Jak wskazał @Optimizer, tylko niektóre nieskończone pętle zostaną przechwycone w ten sposób.

Pyton

Teraz zaczynamy od najnowszej dla Twojej wygody! Aby przeczytać długość 30, zaczynając od najwcześniejszej, przejdź do historii wersji.

Jeśli ktoś ma sugestie, prosimy o komentarz.

Długość 52:

i=0
while s[i-n:]:print(' '*n+s)[i:n+i];i+=1;i**7**7

Zaczerpnięte z mojego wpisu w konkursie Fake Marquee Text . si nnależy wcześniej ustawić ciąg i liczbę całkowitą. W rzeczywistości nie działa dobrze w darmowym interpreterze Python 2, którego używałem, więc dodałem nawiasy(' '*n+s)[i:n+i] i możesz zobaczyć, jak działa w interpreterie Python 3 tutaj .

Długość 43:

#-*-coding:rot13-*-
cevag h"Una fubg svefg"

W Pythonie możesz zakodować źródło za pomocą określonego kodeka. To pokazuje, jak można zapisać źródło w Rot13. Ogólna składnia jest następująca: # -*- coding: <codec-name-goes-here> -*-.

Oto tłumaczenie:

#-*-coding:rot13-*-
print u"Han shot first"

W uOkreśla, że następujący ciąg dosłowny jest ciąg Unicode. Jest to konieczne, jeśli chcesz, aby twoje ciągi również znajdowały się w Rot13, w przeciwnym razie każdy ciąg w źródle będzie czytelny pomimo szyfrowania. Alternatywnie możesz użyć .encode("Rot13")po każdym ciągu (nie zapomnij również użyć Rot13 na tym.) Zgodnie z tym artykułem niektóre alternatywne kodowania to „base64 ″,„ uuencode ”,„ zlib ”lub„ bz2 ″.

Długość 33:

import cmath
print cmath.sqrt(-1)

To jest moduł Pythona dla liczb zespolonych (urojonych) . Drukuje 1j, ponieważ Python jest zgodny ze standardami inżynierii i wykorzystuje jjako jednostkę urojoną, choć wolę i, która jest powszechnie stosowana w matematyce, a przy użyciu ji kdodatkowo idla kwaterniony , ale błądzić. Przeczytaj zamówienie na błąd / zmianę tutaj (nie będzie zmieniana).

Długość 30:

f=lambda n:n*f(n-1)if n else 1

Teraz definiujemy naszą własną funkcję czynnikową za pomocą rekurencji i potrójnego if-else! O ile mi wiadomo, jest tak golfa, jak to możliwe w Pythonie. Można to również napisać w ten sposób f=lambda n:n and f(n-1)*n or 1:, pokazując kilka operatorów boolowskich Pythona (i również wykonanych w 30 znakach). Aby uzyskać informacje na temat fragmentu o długości 15lambda składni można .

Długość 29:

import math
math.factorial(7)

Znajduje silnię z 7, powracającą 5040.

Długość 25:

import math
print math.pi

Moduł matematyczny Pythona zapewnia wiele przydatnych funkcji i stałych. Oto PI. Powraca 3.14159265359. (W powyższym kodzie policzyłem znak nowej linii jako znak).

Długość 24:

f=lambda y:lambda x:x**y

To jest przykład zamknięcia. Wywołanie cube = f(3)spowoduje utworzenie funkcji sześciennej, którą można następnie wywołać za pomocą print cube(24)drukowania 13824.

Długość 19:

print"Hello World!"

Wreszcie wystarczająco dużo miejsca na wydrukowanie podstawowych danych wyjściowych! Spacja nie jest tutaj wymagana, ponieważ cudzysłowy i nawiasy są również ogranicznikami. printDziała to tylko w Pythonie 2, ponieważ Python 3 zmienił funkcję, aby była wywoływana jak każda inna funkcja. W Pythonie 3 użyj print("Hello World!"). Aby uzyskać więcej informacji na temat funkcji drukowania i różnic między Python 2 i 3, zobacz Co nowego w Python 3.0 .

Długość 16:

[x*3 for x in l]

Ponownie załóżmy, że ljest to lista lub dowolny inny iterowalny obiekt, taki jak ciąg znaków lub generator. To stwierdzenie jest znane jako zrozumienie listy . Jest znacznie krótszy niż użycie standardowej struktury pętli. Zwraca tutaj listę ze wszystkimi liczbami pomnożonymi przez 3. RÓWNIEŻ, ciągi znaków można pomnożyć! Tak więc dowolny ciąg na liście zostanie dodany (połączony z sobą) tyle razy.

Długość 15:

import this #:)

Właściwie jest to długość 11 urywek, ale zdałem sobie sprawę, że zapomniał do zaprezentowania Pythona (niesamowite) jajko ! Importowanie tego modułu powoduje wydrukowanie Zen of Python (patrz fakt). Ciekawostka: moduł this.pyzostał zakodowany w pliku rot13, który, mam nadzieję, zaprezentuję później.

Długość 14:

lambda x:x**.5

Definiuje funkcję pierwiastka kwadratowego przy użyciu lambdaskładni Pythona dla literału funkcji. Literały funkcyjne w Pythonie mogą zawierać tylko wyrażenia, a nie instrukcje. Ta lambda może być przypisana do zmiennej, przekazana do funkcji lub wykonana w linii z (lambda x:x**.5)(9), która zwraca 3.0. Stosowanie wykładników do pierwiastka kwadratowego jest alternatywą dla importowania sqrtfunkcji w mathmodule.

Długość 13:

1 if x else 0

To jest przykład trójskładnikowego operatora if Pythona. Zostało to dodane w Pythonie 2.5, aby zniechęcić programistów do ręcznego wdrażania go za pomocą operacji logicznych. Zwraca tutaj, 1jeśli xewaluuje True, w przeciwnym razie 0jest zwracany.

Długość 12:

s=input(">")

Spowoduje to wydrukowanie >tekstu zachęty i pozwoli użytkownikowi wprowadzić wartość. Python 2 interpretuje dowolną wprowadzoną wartość, więc każdy ciąg potrzebuje cudzysłowów. Python 3 zmienił to, więc wprowadzone dane wejściowe nie są automatycznie interpretowane. Aby wprowadzić dane wejściowe bez interpretowania ich w Pythonie 2, użyj raw_input(). W Python 2input() jest równoważne z eval(raw_input()).

Długość 11:

eval("2e3")

2e3jest notacją naukową dla pływaka 2 x 10³. evalFunkcja interpretuje i ocenia dowolny ciąg znaków jako wyrażenie. W tym przypadku ma ten sam wynik, co użycie literału 2e3lub float("2e3"). Powraca2000.0 .

Długość 10:

range(013)

Ta funkcja zwraca listę liczb całkowitych od 0do wartości ósemkowej 013, która jest 11(wyłączna), co oznacza, że ​​lista będzie [0, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10]. Funkcja przyjmuje do trzech parametrów podobnych doslice funkcji, którą sprawdziliśmy wcześniej:range(start, stop[, step]) . Różnica polega na tym, że przy tylko jednym parametrze parametr reprezentuje wartość zatrzymania.

Zauważ, że Python 3.x nie ma odpowiednika. Jest rangepodobny, ale w rzeczywistości jest taki sam jak Python 2xrange , zwracając obiekt generatora zamiast listy.

Długość 9:

a,b = b,a

Wiele zadań. Jest to prosta, ale elegancka funkcja, pozwalająca na przypisanie wielu wartości jednocześnie. W dostarczonym fragmencie zamienia się aib . A co z kolejnością oceny, pytasz? Wszystkie wyrażenia po prawej stronie operatora przypisania są oceniane przed wykonaniem dowolnego przypisania. To pokonuje wiele języków, które wymagają pośredniego przypisania do zmiennej tymczasowej.

Długość 8:

#comment

Wiesz co to jest ... Czekaj, nie wiesz? Wiesz, te rzeczy, które pozwalają ci wpisać dowolny tekst w celu opisania linii kodu, co ułatwia zrozumienie? Nie? No dobrze ...

Długość 7:

l[::-1]

Ponownie zakładając l jest to lista, spowoduje to zwrócenie listy w odwrotnej kolejności. Trzeci argument wskazuje rozmiar kroku. Ponieważ wszystkie trzy argumenty mogą być wartościami ujemnymi, ujemny rozmiar kroku oznacza iterację w odwrotnej kolejności. Puste argumenty pierwszy i drugi wskazują, że iterujemy całą listę.

Dochodzimy do miejsca, w którym możemy zacząć używać bardziej interesujących konstrukcji!

Długość 6:

l[-6:]

Nazywa się to operacją wycinania . Jeśli ljest to lista, zwróci nową listę zawierającą sześć ostatnich elementów ljako listę. -6reprezentuje indeks początkowy (6 od końca), a dwukropek oznacza kontynuowanie aż do końcowego indeksu po nim (który pozostawiliśmy puste, więc do końca). Gdyby nasza lista zawierała liczby od 1 do 10, to by to zwróciło [5, 6, 7, 8, 9, 10].

Długość 5:

1<x<5

Jedną z niesamowitych funkcji Pythona jest łączenie operatorów porównania. W wielu innych językach byłoby to oznaczone jako 1 < x && x < 5. Jeszcze lepiej, gdy weźmiesz pod uwagę wiele porównań: 1 < x < y < 5jest całkowicie poprawny!

Długość 4:

0256

Liczba całkowita z wiodącym zerem to dosłowna wartość ósemkowa. To także niezła sztuczka w zaciemnianiu kodu. Zwraca wartość dziesiętną 174. W Pythonie 3.x wartość ósemkowa byłaby zapisana jako 0o256.

Długość 3:

`3`

Otaczanie wyrażenia w backticks jest takie samo, jak using repr(), który zwraca ciąg reprezentujący obiekt. Funkcja próbuje zwrócić ciąg w taki sposób, że gdy zostanie przekazany jako argument do evalfunkcji, zwróci oryginalny obiekt. Nie jest to to samo, co używanie str(), chociaż czasami wyniki są takie same. Dla tego wejścia '3'zwracane jest w obu przypadkach. To mój ulubiony golf kod!

Działa tylko w Python 2!

Długość 2:

[]

Pusta lista.

Długość 1:

_

Znak podkreślenia jest często używaną nazwą zmiennej wyrzucanej. Jeśli jednak używasz powłoki Pythona (interpretera interaktywnego), przechowuje on wynik ostatniej wykonanej instrukcji (i zwróciłby ją ponownie). Ponadto, zgodnie z tym wątkiem , jest również używany do wyszukiwania tłumaczeń w i18n.

Fakt : Python jest językiem podobnym do Java i C. Został zbudowany zgodnie ze specyficzną filozofią projektowania (zaczerpniętą z „ PEP 20 - Zen of Python ”:

• Piękne jest lepsze niż brzydkie
• Jawne jest lepsze niż niejawne
• Prosty jest lepszy niż złożony
• Kompleks jest lepszy niż skomplikowany
• Liczy się czytelność

Z tego powodu, chociaż średniki są dozwolone jako ograniczniki instrukcji, zwykle są one pomijane na korzyść używania wielu wierszy dla zapewnienia czytelności. Również wcięcie linii jest bardzo ważne!

JavaScript

Od najnowszego do najstarszego. Link do siebie: [ edytuj ]

Długość 51 fragmentu:

console.log(require('fs').readFileSync(__filename))

Quine Node.JS tym razem, choć nie spełniłoby żadnych wymagań „ścisłej quine” z powodu odczytu własnego kodu źródłowego.

Długość 50 fragmentu:

a=new XMLHttpRequest;a.open('GET','file');a.send()

Wreszcie! Żądanie AJAX (przy użyciu Vanilla.JS ). Inicjujemy, otwieramy i wysyłamy żądanie, ale zabrakło mi miejsca, aby dodać programy obsługi i faktycznie zrobić wszystko z wynikiem.

Długość fragmentu 49:

msg=new SpeechSynthesisUtterance('Hello World!');

Przygotuj wokal „Hello World!”. Właściwie to będzie trochę więcej pracy. Możemy również dostosować głośność, wysokość, tempo i akcent. Zobacz API syntezy mowy na HTML5Rocks . Nie jest jeszcze obsługiwany przez Firefox, z pewnością nie IE .

Długość fragmentu 48:

function repeat(){setTimeout(repeat,48)}repeat()

Symuluj setIntervalprzez rekurencyjne setTimeouting.

Długość 47 fragmentu:

module.exports=function MyModule(a) {this.a=a};

Znowu NodeJS, ale zasada jest taka sama wszędzie w JS. Jest to bardzo podstawowa funkcja konstruktora, która tworzy obiekt z jedną właściwością ( a). Ustawienie module.exportseksportuje funkcję do użycia przez require()jej naciśnięcie.

Długość fragmentu 46:

canvas.getContext('2d').fillRect(46,46,46,46);

To wymaga <canvas id="canvas"></canvas>elementu. Wykorzystuje fakt, że elementy o identyfikatorach są zapełniane jako zmienne globalne, więc element jest dostępny canvasod JS. Następnie wypełniamy go kwadratem 46 x 46 o wartości x = 46, y = 46.

Długość fragmentu 45:

JSON.parse(require('fs').readFileSync('jsn'))

Powrót do węzła. W tym miejscu analizujemy plik JSON o nazwie jsnz bieżącego katalogu.

Długość fragmentu 44:

(a=document.createElement('a')).href="/url";

Opierając się na # 39. Teraz tworzymy element i przypisujemy atrybut. Jednak nadal nie ma go w DOM.

Długość fragmentu 43:

sq=[1,2,3,4,5].map(function(n){return n*n})

Tworzy tablicę pierwszych 5 kwadratów, używając map().

Długość fragmentu 42:

six="1+5",nine="8+1";eval(six+' * '+nine);

Działa to na tej samej zasadzie co ta , ale JS brakuje, #definea więc jest brzydszy. Zwraca oczywiście odpowiedź na życie, wszechświat i wszystko .

Długość 41 fragmentu:

c=function(){var i;return function(){}}()

Początek zamknięcia. cjest teraz funkcją (wewnętrzną) z dostępem do zmiennej wewnętrznej i, ale nic nie robi.

Długość 40 fragmentu:

$('p').click(function(){$(this).hide()})

Całkowicie usuwamy te akapity i używamy jQuery.

Długość 39 fragment:

script=document.createElement('script')

To jest początek dodawania nowego skryptu zewnętrznego. Utwórz pusty <script>element i zachowaj odniesienie do niego.

Długość fragmentu 38:

document.getElementsByClassName('abc')

Znajdź wszystkie .abcelementy w dokumencie. Oczywiście w jQuery jest to tylko $('.abc')...

Długość fragmentu 37:

b=JSON.parse(JSON.stringify(a={3:7}))

Tworzy dwa identyczne, ale oddzielone obiekty a, oraz b. Jeśli byś zrobił

a={a:1};
b=a;
b.a=3;

skończyłbyś z a=={a:3}, ponieważ ai bwskaż ten sam obiekt. Używamy JSON, aby je oddzielić.

Długość fragmentu 36:

(function f(){return "("+f+")()"})()

Quine . Drukuje własny kod źródłowy.

Długość fragmentu 35:

document.body.style.display="none";

Zobacz # 32. Ten po prostu ukrywa dokument bez nadpisywania zawartości.

Długość fragmentu 34:

Object.prototype.toString.call(34)

Wywołanie Object.prototype.toStringto dobry sposób na określenie typu obiektu. Chociaż 34..toString()jest "34", fragment jest [object Number].

Długość fragmentu 33: (uznanie dla tego dotyczy anonimowego użytkownika )

+0%-0.&(v\u0061r=~void[{}<<!(0)])

Myślisz, że to nie jest prawidłowy JavaScript? Lepiej wypróbuj ... (użyj Chrome);)

Długość fragmentu 32:

document.body.innerHTML="hacked"

Halp! Hazxxors! Jedenaście !! 11!

Długość fragmentu 31:

a=[];for(i=0;i<31;i++)a.push(i)

Bez żartów, tak długo czekałem na możliwość użycia forpętli! Ten tworzy tablicę od 0-30.

Długość fragmentu 30:

new Date().getDay()==1?"S":"E"

Pierwszy raz przy użyciu operatora trójskładnikowego. Nie mogłem zmieścić więcej niż to w 30 postaciach, więc wiemy tylko, czy dzisiaj jest niedziela, czy coś jeszcze. : P

Długość fragmentu 29:

Object.keys(window).push('i')

Object.keys(window)otrzyma tablicę zmiennych globalnych (właściwości window). .push()doda element do tej tablicy. Myślisz, że to odpowiednik window.i=undefined? Nie!

Długość fragmentu 28:

setTimeout("a=confirm()",28)

Oczekiwanie 28 milisekund nie jest tak przydatne, z wyjątkiem tworzenia nowego wątku.

Długość 27 fragmentu:

document.querySelector('a')

Szkoda, że ​​nazwy DOM są tak długie. Mogłem uzyskać tylko jeden link tutaj.

Długość fragmentu 26:

JSON.stringify({twenty:6})

Zobacz # 16. Teraz otrzymujemy rzeczywisty JSON - ciąg znaków.

Długość 25 fragmentu:

new Badge("Good Answer");

Zakładając, że Badge()jest to funkcja konstruktora przyjmująca argument ... właśnie utworzono znaczek Dobra odpowiedź !

Długość 24 fragmentu:

do {alert(24)} while(!1)

Właściwie wcale nie używam do..whiledużo, ale niektórzy tak. Gdyby to była zwykła whilepętla, niczego by nie zaalarmowała, ponieważ zawsze jest fałszywa. do..whilezawsze będzie działać przynajmniej raz, więc widzimy 24.

Długość fragmentu 23:

window.parent==self.top

Wszystkie odnoszą się do tego samego obiektu, ogólnie znanego jako window. Jeśli wywołujesz funkcję w normalny sposób, jest tam również this. To 5 sposobów na uzyskanie dostępu do obiektu globalnego!

Długość fragmentu 22:

for(i in self)alert(i)

Zaalarmuj wszystkie zmienne globalne. Tak się składa self==window. (Zobacz następny fragment).

Długość fragmentu 21:

"2"+1==21 && 2+1=="3"

Och, spójrz, to znowu zasady rzutowania JS. To stwierdzenie jest prawdziwe, przy okazji.

Długość 20 fragmentu:

Math.random()<.5?0:1

Wybierz losową liczbę od 0-1 i zaokrąglij za pomocą operatora trójskładnikowego. Chociaż byłoby łatwiejsze w użyciu Math.round...

Długość fragmentu 19:

[1,2,3].map(i=>i*i)

Ten jest nowy. Naprawdę nowy. Używa funkcji strzałek ES6 do obliczania kwadratów 1, 2 i 3. Obecnie wydaje się, że jest obsługiwany tylko przez Firefox.

Długość 18 fragmentu:

location.href="/";

Jak # 15, ale tym razem trafia na stronę główną PPCG, a nie SE.

Długość 17 fragmentu:

(function(){})()

To fragment kodu z 14, ale lepiej! Teraz jest to IIFE.

Długość 16 fragmentu:

obj={not:'json'}

To tłumaczy jeden z moich petów. To jest obiekt , nie JSON ! JSON to format wymiany danych oparty na obiektach JavaScript, ale przyjmujący bardziej ścisły format.

Długość 15 fragmentu:

open('//s.tk/')

Wyobraź sobie, że. Otwórz stronę główną SE, korzystając z przekierowania http://s.tk/ .

Długość 14 fragmentu:

function f(){}

W00t! Funkcje! Szkoda, że nie ma miejsca, aby zrobić cokolwiek.

Długość 13 fragmentu:

Math.random()

Wygeneruj losową liczbę od 0 do 1. Chcesz zdefiniować własne limity? Pech. (Nie bardzo, to łatwe.)

Długość 12 fragmentu:

new Date<=12

To stwierdzenie nigdy nie było prawdziwe w JS. JS powstał dopiero w 95 roku (patrz faktoid), długo po 1/1/1970 00: 00: 00.012.

Długość fragmentu 11:

Math.PI*121