Wskazówki dotyczące gry w golfa w TeX / LaTeX

Jakie wskazówki mają ludzie w golfa w TeX / LaTeX? Proszę zamieścić jedną wskazówkę na odpowiedź, każda przynajmniej nieco specyficzna dla TeX / LaTeX.

Kontekst: Zauważyłem tę odpowiedź i nie ma pytania dotyczącego wskazówek dla TeX / LaTeX, więc tworzę tę. Węższe wskazówki dotyczące gry w golfa w TikZ pokrywają się (ponieważ TikZ jest specjalnym pakietem makr na TeX / LaTeX): odpowiedzi na to pytanie prawdopodobnie również będą tam obowiązywać, ale nie na odwrót.

Rozważ wewnętrzne makra LaTeX zamiast tych udokumentowanych

Na przykład \romanjest udokumentowanym makrem LaTeX, które działa na licznikach LaTeX. Aby włączyć 42się do XLIVciebie, że trzeba użyć czegoś podobnego

\newcounter{z}
\setcounter{z}{42}
\roman{z}

Zamiast tego, patrząc na \romanto, jak jest zaimplementowany (użyj go, \show\romanaby uzyskać to interaktywnie, zamiast czytać pliki źródłowe), możesz zobaczyć, że jest on zaimplementowany pod względem użytecznego makra o nazwie \@roman, i zamiast tego użyj go bezpośrednio:

\catcode`@11
\@roman{42}

\catcode`@11jest golfowym sposobem pisania \makeatletter(czysty sposób w LaTeX) lub \catcode`\@=11(czysty sposób w zwykłym TeX). Jest potrzebny tylko raz na początku, po czym możesz użyć nazw makr zawierających @.

~może być użyty jako makro (podobnie jak inne aktywne postacie)

Przykład

Przed:

\def\a{...some definition...} ... use \a...

Po:

\def~{...some definition...} ... use ~...

Objaśnienie : Zasadniczo makra w TeX to „sekwencje kontrolne”: możesz zdefiniować \somethinglub \a. Ale możesz iść jeszcze krócej, używając aktywnej postaci. Jedynym aktywnym znakiem, który jest domyślnie obecny (w zwykłym TeX / LaTeX) jest ~(używany do „remisów”, tj. Zdefiniowany jak \penalty \@M \w zwykłym TeX (kara 10000, po której następuje spacja), i jak \nobreakspace {}w LaTeX). Ale nic nie stoi na przeszkodzie, aby zdefiniować go na nowo w jakimkolwiek celu.

Ponadto : możesz zrobić to samo z dowolnym innym znakiem, ustawiając jego kod kota na \active(13). Na przykład, co Zaktywną postać ma „koszt” 12 bajtów: \catcode`Z13. Następnie możesz użyć po prostu Zwszędzie zamiast makra takiego jak \z. W przypadku niektórych postaci, które zaczynają się od specjalnego znaczenia, bezpośrednie podejście wstecz nie działa i potrzebujesz jeszcze jednej postaci: \catcode`\Z13lub \catcode90=13.

\def może pasować do ustalonych wzorów

Powiedzmy, że miałeś \def\a #1 #2 {...some definition here...}. Następnie, gdy wywołasz go na ciąg znaków, np. \a Act42, Scene26Wewnątrz makra, argumenty mogą być przypisane jak # 1 <- Act42,, # 2 <-Scene26 i wtedy będziesz musiał wykonać dalsze prace, aby wyodrębnić odpowiednie części. Zamiast tego można bezpośrednio pisać

\def\a Act#1, Scene#2 {...some definition here...}

a następnie wywołanie go tak, jak \a Act42, Scene26by bezpośrednio ustawić # 1 <-42 i # 2 <- 26.

(Jest to w zasadzie definicja \def, ale łatwo ją zapomnieć, ponieważ zwykle nie robi się tego w LaTeX, woląc przekazywać argumenty {}tak, jakby były wywołaniami funkcji).

Wybieranie między zwykłym TeX a LaTeX

Wiele można o tym powiedzieć, ale w skrócie porównaj typowy zwykły dokument TeX, który drukuje „Cześć” z typowym dokumentem LaTeX dla tego samego:

Hello
\bye

przeciw

\documentclass{article}
\begin{document}
Hello
\end{document}

„Koszt” LaTeX (golf wrt code) jest oczywisty; „zaletą” jest oczywiście to, że LaTeX zawiera bibliotekę wielu wstępnie napisanych makr i pakietów, z których niektóre mogą być przydatne do danego zadania.

\input ... jest krótszy niż \usepackage{...}

Na przykład możesz pisać

\input color

zamiast

\usepackage{color}

czyli o 6 mniej bajtów.

Jeśli używasz LaTeX, użyj krótkiegodocumentclass (pomysł Chris H )

Zamiast zaczynać od typowego

\documentclass{article}

można wybrać krótsze klasy dokumentów, takie jak booklub nawet

\documentclass{ecv}

lub

\documentclass{tui}

Utworzenie środowiska o nazwie myenvironmentgeneruje polecenia \myenvironmenti \endmyenvironment. Są one używane wewnętrznie do rozpoczynania i kończenia środowiska. W niektórych przypadkach mogą być używane jako skróty. Na przykład zamiast

\begin{itemize}
\item abc
\end{itemize}

można zrobić

\itemize
\item abc
\enditemize

Nieobsługiwany, niewiarygodny, nie działa we wszystkich przypadkach, należy używać na własne ryzyko itp. Itp.

\usepackage{packagea,packageb,packagec} działa, o ile nie przekazujesz opcji do pakietów.

Poprowadź linie razem. Podziały wiersza są rzadko potrzebne w LaTeX / TeX, w porównaniu do wielu długich języków.

Niektóre makra, które mogą wymagać nawiasów klamrowych wokół ich argumentów, faktycznie tego nie robią, zwłaszcza gdy są używane w innym makrze z #1 argumentami -style.

Większość makr potrzebuje tylko nawiasów, jeśli w argumencie jest więcej niż jeden token (sekwencja znaków lub kontroli).

\mymacro1          % equivalent to \mymacro{1}
\mymacro{12}       % equivalent to \mymacro{12}
\mymacro a         % equivalent to \mymacro{a}
\mymacro{ab}       % equivalent to \mymacro{ab}
\mymacro\foo       % equivalent to \mymacro{\foo}
\mymacro{\foo x}   % equivalent to \mymacro{\foo x}

Jeśli potrzebujesz kilka razy używać tego samego makra o długiej nazwie, możesz użyć \letdo zdefiniowania krótszego aliasu.

\let\a\mymacrowithalongname
\a{foo}\a{bar}\a{qux}

To oszczędza dwa bajty \def\a{\mymacrowithalongname} , jeśli nie potrzebujesz wielu tokenów w definicji.

Zamiast nazwy makra możesz mieć aktywną postać do zapisania na odwrotnych ukośnikach.

Zauważ, że \letnie działa tylko z nazwami makr, ale także z wbudowanymi operacjami podstawowymi. Na przykład, jeśli używasz wielu \ifnum ... \fikonstrukcji w swoim kodzie, zdefiniowanie \let\i\ifnumi użycie \i ... \fimoże zaoszczędzić kilka bajtów. Działa to nawet dla \letsiebie: \let\l\let.

Mądrze używaj lokalnych {... }grup

Jak wskazano w tej odpowiedzi , aktywne znaki, takie jak, ~mogą być użyte jako nazwa makra. Niestety,~ jest to domyślnie jedyny aktywny znak, a zmiana kodu cat dla innego znaku jest kosztowna:\catcode`!13 zajmuje 12 bajtów. Jeśli nowa definicja makra jest potrzebna tylko w małym regionie kodu, lokalne grupy mogą być rozwiązaniem.

Kiedy TeX wchodzi do nowej grupy lokalnej otwartej przez {, tworzy nowy poziom grupowania na wewnętrznym stosie zapisu. Oznacza to, że wszystkie bieżące makra i rejestry są zapisywane. Wszelkie ich modyfikacje (chyba że wyraźnie oznaczone jako \global) są teraz aktywne tylko do momentu zamknięcia grupy przez }. To znaczy że~ można go przedefiniować w grupie, użyć tam z nową definicją, a stara definicja zostanie automatycznie przywrócona po zakończeniu grupy.

Oto przykład:

\def~{abc}
~ -- {\def~{123}~} -- ~

To wychodzi

abc - 123 - abc

Ciekawym efektem ubocznym tego mechanizmu grupowania jest to, że stare wartości są nadal dostępne w grupie, dopóki się tam nie zmienią. Aby to zilustrować, wyobraźmy sobie, że chcemy wydrukować pewną liczbę znaków na podstawie wartości licznika, uzupełnić je spacjami do ustalonej długości i kontynuować z oryginalną wartością licznika. Można to osiągnąć poprzez:

\newcount\x
\x=3
Print a char \the\x\ times,
{\x=-\x \advance\x 10 pad with \the\x\ spaces,}
and go on with x=\the\x.

które wyjścia

Wydrukuj znak 3 razy, wstaw 7 spacji i kontynuuj z x = 3.

To zachowanie grupowania jest szczególnie ważne, jeśli chcesz używać standardowych makr TeXa do \loop ... \repeatzagnieżdżania w pętli . Te makra definiują wewnętrzne polecenia i używają ich do określania sposobu postępowania. Zagnieżdżenie ich bez wstawiania pętli wewnętrznej w nawiasy klamrowe spowoduje zamieszanie wewnętrznych poleceń i doprowadzi do nieoczekiwanego zachowania.

Postęp liczników, takich jak

\advance\u by 1
\multiply\u by 3
\divide\u by 2

działa również jako

\advance\u1        % \u = \u + 1
\advance\u-1       % \u = \u - 1
\multiply\u3       % \u = \u * 3
\multiply\u\u      % \u = \u * \u
\divide\u2         % \u = \u / 2

Ta sama zasada działa również przy inicjalizacji:

\newcount\u\u1

ustawia licznik \ u na 1.

Zauważ, że wymagają one po nich spacji (podział wiersza lub spacja) (lub a \relax, ale spacja robi to samo), więc następne polecenie nie zostanie zignorowane. Na przykład,

\u1\the\u

NIE drukuje \ u, ale ignoruje \thepolecenie.

\enddocumentzamiast \end{document}zapisuje dwa znaki