Czy też zawsze pozostają białe na dole, jak ma to miejsce w przypadku większości gier historycznych? Czy nie byłoby im łatwiej dostrzec wzorce ze starych gier, gdyby zawsze zorientowali planszę w ten sam sposób?
Czy też zawsze pozostają białe na dole, jak ma to miejsce w przypadku większości gier historycznych? Czy nie byłoby im łatwiej dostrzec wzorce ze starych gier, gdyby zawsze zorientowali planszę w ten sam sposób?
Odpowiedzi:
W grze Blindfold Chess (Hearst-Knott; recenzja i podsumowanie tutaj ), która jest naturalnym początkowym miejscem do studiowania procesów myślowych mistrzów szachowych, autorzy odkrywają to (cytat z linku):
mistrzowie szachów z zasłoniętymi oczami konsekwentnie zgłaszają, że to, co wizualizują, to nie obrazy kawałków lub szachownic, ale ich abstrakcje z minimalnymi cechami fizycznymi lub bez nich.
Później opisują swój stan psychiczny na wiele różnych sposobów:
„Brak obrazów mentalnych”, „wiedza abstrakcyjna”, „wiem, gdzie są te kawałki”, „tylko abstrakcyjny typ reprezentacji”, „tylko relacje”, „brak prawdziwego obrazu”, „znaczenie dzieła”, „wiedza jaka kombinacja lub plan jest w toku, „linie siły”, „kawałki są tylko przyjaciółmi lub wrogami, nosicielami określonych działań”, „rodzaj bezkształtnych wizji pozycji” i tak dalej. Wielu mistrzów donosi, że w ogóle nie mają obrazu mentalnego (str. 151).
Sugeruje to, że twoje pytanie opiera się na błędnym założeniu: mistrzowie szachowi wyraźnie wizualizują planszę, jednocześnie kontemplując pozycję. Zamiast kolorowych elementów „wizualizowanych” na planszy wydaje się, że mogą myśleć o pozycji w bardziej abstrakcyjny sposób.
Źródło obejmuje oczywiście szachy z zasłoniętymi oczami, ale byłbym zaskoczony, gdyby te same koncepcje nie były prawdziwe dla większości mistrzów w ogóle.
Sam nie jestem mistrzem, ale dla tego, co jest warte, opisałbym również mój proces mentalizacji w podobnych, abstrakcyjnych terminach. Prawie nigdy nie „wyobrażam” tablicy.