Jak osądzić ofiarę?

Ostatnio oglądałem kilka gier Michaiła Tala , które są ekscytujące do analizy. Często Tal dokonuje poświęceń w zaskakujących pozycjach i prawie zawsze komputer stwierdza, że ​​pozycje są dość bliskie pomimo ogromnego deficytu materialnego.

Jak dokładnie ocenić odszkodowanie za poświęcenie? Czy są jakieś techniki, aby dowiedzieć się, czy było warto, i czego powinienem tutaj szukać? Jak mogę spróbować ocenić „bezpieczeństwo króla” i „słabości” i ustalić, czy są one warte straty materialnej?

Dzięki,

Uwaga: nie pytam tylko o kombinację, która zwraca materiał.

Zakładam, że mówisz o poświęceniu elementów, a nie tylko pionków, które wymagają mniejszej rekompensaty.

Aby ofiara się spełniła, zazwyczaj musisz albo 1) matować przeciwnego króla, albo 2) ostatecznie odzyskać materiał. Istnieją inne scenariusze, ale są one mniej popularne i zignoruję je tutaj. Często cel 2 występuje, ponieważ czarny musi zrezygnować z materiału, aby uniknąć celu 1.

Każdy z tych celów może zostać osiągnięty w krótkim okresie przez wymuszoną sekwencję, którą można obliczyć, lub w dłuższej perspektywie, gdzie nie obliczasz dokładnej sekwencji, która doprowadzi do Twojej wygranej, ale masz pewność, że twoja dobra pozycja poprowadzi jesteś tam w końcu.

Niestety nie ma wiarygodnych miar ilościowych, takich jak „odsłonięty król jest wart dwóch pionków”. Długookresowe ofiary są na ogół dokonywane intuicyjnie, co poprawia się w miarę zdobywania doświadczenia. Istnieją jednak pewne przyzwoite zasady. Oto kilka dobrych oznak, że twój atak może się powieść:

• Jeśli masz jeszcze dwa pionki atakujące jego króla, to on go broni.
• Jeśli spadłeś pionek, ale aktualnie masz więcej pionków faktycznie biorących udział w grze niż on (na przykład obie wieże są aktywne, ale nadal ma jeden na a8 zablokowany przez rycerza na b8).
• Jeśli trudno jest mu skierować swoje kawałki z powrotem, aby bronić króla.
• Jeśli jego królowi trudno jest uciec (często wąskim gardłem jest f8).
• Jeśli masz pewne konfiguracje pionków (np. Rycerz szóstej rangi wspierany przez pionka lub podwójną wieżę w otwartym pliku), są one cenniejsze, niż można się spodziewać po ich „wartości punktowej”.
• Jeśli osłona pionka króla jest zepsuta lub utknął na środku planszy.

Jeśli powiedzmy, że możesz poświęcić pionek za pionek i mają zastosowanie trzy powyższe warunki, to dobry znak, że atak odniesie sukces w jednym z dwóch ogólnych celów. Ale wszystko zależy od rzeczywistej pozycji.

Jedną z lepszych książek o „osądzaniu” ofiary jest „The Art of Sacrifice” Rudolfa Spielmanna, mimo że jest nieco przestarzała (1935).

W ofierze „non-profit” tak naprawdę nie myśli się o kompensacji. Zamiast tego mentalność brzmi: „Czy mogę uzyskać zwycięski atak?” Zazwyczaj poświęcenie jest na tyle duże, że jeśli nie wygrasz atakiem, przegrasz grę materiałem. Tak więc większość ofiar wymaga albo natychmiastowego „ataku godowego”, albo przynajmniej „polowania na króla”, przez co król zostaje zmuszony do wejścia na środek planszy. W jednej znaczącej grze (przeciwko Rubensteinowi) Spielmann poświęcił całą wieżę na polowanie na króla i wygrał atakiem królowej przeciwko matce oraz wieżę przeciwko królowej i dwóch wieżom, ponieważ nieprzyjacielski król był całkowicie odsłonięty.

Inne ofiary mogą się zdarzyć, gdy twój przeciwnik ma większość swoich pionków, powiedzmy, po stronie królowej, a ty przewyższysz liczebność w pobliżu jego króla, powiedzmy pięć do dwóch. W takim przypadku priorytetem jest usunięcie dwóch elementów, aby pozostałe trzy mogły administrować mat. W takim przypadku warto poświęcić wieżę, a nawet królową dla kluczowego broniącego rycerza; po tej stracie przeciwny król jest bezradny wobec twoich pozostałych pionków.

Wyjątek od zasady rekompensaty nastąpił po „klasycznej” ofierze biskupa za pionka h. Spielmann również schwytał pionka g, a ostatecznie pionek f upadł, więc miał trzy pionki za sztukę, dość „kompensacji”. W końcu Czarny król został wypędzony na stronę królowej, gdzie znajdował się na drodze jego innych pionków, a Spielmann mógł wygrać, ustawiając w kolejce swój „zdany” pionek; „stłoczenie” elementów Blacka po przeciwnej stronie bardziej niż rekompensuje mu przewagę pionową.