Niedawno usłyszałem, że Simon Gerrans z nowej drużyny kolarskiej Green Edge wygrał jeden z zabytków. Czym są te rasy?
Niedawno usłyszałem, że Simon Gerrans z nowej drużyny kolarskiej Green Edge wygrał jeden z zabytków. Czym są te rasy?
Odpowiedzi:
W świecie profesjonalnych kolarzy wyścigi „Monument” to pięć najstarszych i powszechnie uznawanych za najbardziej prestiżowe wyścigi jednodniowe każdego roku. Oni są:
Więcej informacji można znaleźć na temat każdego wyścigu, a ogólnie „Klasyki” w artykule Wikipedii Classic Cycle Races .
Kluczowym czynnikiem w argumencie, że Eddy Merckx jest największym konkurencyjnym kolarzem w historii, jest to, że wygrał 19 pomników - kolejny zawodnik z listy wygrał 11.
From Peloton Magazine (http://pelotonmagazine.com/Wisdom/content/19/1112/Pro-Racing-The-Basics):
Zabytki Pięć ras - Mediolan-San Remo, Tour of Flanders, Paris-Roubaix, Liege-Bastogne-Liege i Tour of Lombardy - wyróżnia się mianem Monumentów. Są tak nazwani, ponieważ zaczęli przed I wojną światową; najmłodsza z tych imprez, Tour of Flanders, została po raz pierwszy uruchomiona w 1913 roku. Drogi, którymi podróżowali, były używane podczas wojen światowych, a teraz kursy są wypełnione pomnikami poległych.
Mediolan-San Remo: na 298 km (185 mil) Mediolan-San Remo jest najdłuższym z pięciu Pomników. Milan-San Remo, tradycyjnie rozgrywany w trzecim tygodniu marca, sygnalizuje przejście na wyższy bieg w Spring Classics. Wyścig odbywa się we Włoszech, a jego trasa biegnie od Mediolanu do małego miasteczka San Remo na wybrzeżu Liguryjskim w pobliżu granicy z Francją. Na początku warunki są ogólnie chłodne, ale wraz z biegiem na wybrzeże meta jest znacznie cieplejsza. Trasa obejmuje kilka znaczących podjazdów, a dwie ostatnie, Cipressa i Poggio, skutecznie przerzedzają paczkę, dzięki czemu tylko najsilniejszy sprint do mety. Włosi wygrali wyścig w 50 z 99 edycji. Belgijski Eddy Merckx jest rekordzistą pod względem liczby zwycięstw z siódemką.
Tour of Flanders: Ronde van Vlaanderen jest pierwszym z klasyki północnej. Zwykle odbywa się w pierwszą niedzielę kwietnia, na tydzień przed Paris-Roubaix. Obejmuje kurs o długości 262 km (163 mil) od Brugges na północy do Ninove poza Brukselą. Słynie z 17 wzgórz o długości od 375 metrów (410 jardów) do 2,2 km (1,4 mil). Wspinaczki nazywane są „muur” (ściana), ponieważ wiele z nich jest stromych w pewnym momencie; 11 wzgórz ma sekcje o nachyleniu 11 procent lub więcej, a osiem ma sekcje wykonane z bruku. Jeśli drogi są wilgotne, jeźdźcy często zmuszeni są do zsiadania z motocykli na najbardziej stromych odcinkach wzgórz i wchodzenia na nie. To trochę jak wspinanie się na górę w butach do tańca. Wielu belgijskich kolarzy powiedziało, że zwycięstwo Flandrii jest ważniejsze dla Belgów niż noszenie żółtej koszulki Tour de France. Belgowie wygrali wyścig 65 z 92 razy, w których został przeprowadzony. Achiel Buysse, Fiorenzo Magni, Eric Leman i Johan Museeuw są związani rekordem większości zwycięstw, z trzema sztukami; wszyscy są Belgami, z wyjątkiem Magni, Włocha.
Paris-Roubaix: Uważany za „Królową klasyki”, Paris-Roubaix jest jedynym zabytkiem prowadzonym we Francji. Najbardziej znany jako „Piekło Północy” dla odcinków brukowanych dróg, które przemierza północną Francję, odbywa się w drugą niedzielę kwietnia.
Na trasie 260 km (162 mil) Paris-Roubaix przedstawia jeźdźców na 28 odcinkach pavé (francuski dla bruku). Sekcje pavé mają długość; niektóre mają zaledwie 200 metrów (218 jardów), a najdłuższe - 3,7 km (2,3 mil). Sekcje mają trudność od jednej gwiazdy (łatwa) do pięciu gwiazdek (zarezerwowana dla najtrudniejszych sekcji). Są to te same brukowane drogi, które były używane podczas I wojny światowej. Najbardziej znane (i trudne) odcinki - Las Arenberg, Mons-en-Pevele i Carrefour de l'Arbre - tradycyjnie są miejscem ataków, które mogą rozerwać rasę . Kostka brukowa strasznie trzeszczy ciało, może być śliska i jest źródłem niezliczonej liczby nakłuć. Jeźdźcy będą jeździć wyjątkowo niskim ciśnieniem w oponach (czasami nawet 50 psi), aby amortyzować je na nierównej powierzchni i zmniejszać prawdopodobieństwo przebicia. Większość nie kończy wyścigu z powodu jednego z wielu niepowodzeń, jakie może napotkać jeździec. W rezultacie zawodnicy mówią o szczęściu potrzebnym do wygrania na welodromie w Roubaix. Awarie są częste i często spektakularne; to rodzaj ruletki z pełnym kontaktem.
Pogoda w ciągu dnia może mieć duże znaczenie w wyścigu; w przypadku deszczu zawodnicy mogą zostać zmuszeni do jazdy po błocie, podczas gdy w suche dni pył może wpływać na oddychanie i widzenie zawodników. Wyobraź sobie, że próbujesz jeździć na deskorolce przez kamieniołom, a będziesz miał pomysł. Chociaż wyścig jest francuski, jest to szczególny faworyt Belgów, którzy wygrali go 52 razy w 106 przejazdach. Roger De Vlaeminck jest rekordzistą pod względem liczby zwycięstw: czterech.
Liege-Bastogne-Liege: Jako najstarszy ze wszystkich klasyków - po raz pierwszy zorganizowany w 1892 roku - Liege-Bastogne-Liege nazywa się „La Doyenne” (znak szacunku, coś w rodzaju Grand Dame). Jest to jeden z dwóch klasyków odbywających się w regionie Ardenów w Belgii (drugim jest Fleche-Wallonne) i znany jest z wyjątkowo pagórkowatego pola z 12 znaczącymi podjazdami. Liege-Bastogne-Liege odbywa się w ostatnią niedzielę kwietnia na trasie o długości 261 km (162 mil). Trasa obejmuje tylko dwa z 12 podjazdów na 105 km biegu z Liege do Bastogne podczas podróży na południe, ale po opuszczeniu Bastogne jeźdźcy zostają pokonani okrężną trasą na 10 z 12 podjazdów. I chociaż wyścig nazywa się Liege-Bastogne-Liege, finisz wyścigu odbywa się w miejscowości Ans, co przypomina trochę wyścig o nazwie Denver-Colorado Springs-Denver w Boulder.
Tour of Lombardy: „Race of the Falling Leaves” jest jedynym z zabytków, które odbyły się jesienią. Prowadzenie Giro di Lombardia sygnalizuje koniec sezonu większości czołowych zawodników. Z reguły odbywający się w drugim lub trzecim tygodniu października, Tour of Lombardy pierwotnie nazywał się Milan-Milan, kurs zmieniał się wiele razy; dzisiaj start ma miejsce w Varese, a wyścig o długości 242 km (150 mil) kończy się w Como na jeziorze Bellagio. Wyścig obejmuje wiele znaczących podjazdów, z których sześć wyróżnia się długością. Najtrudniejszym wyzwaniem wyścigu jest wspinaczka do historycznej kaplicy Madonna del Ghisallo, w której przechowywane są motocykle i pamiątki wielu świetnych byłych jeźdźców. Wspinaczka na 8,6 km (5,3 mili) zawiera maksymalną ocenę 14 procent. Wyścig jest przeważającym faworytem włoskich kierowców, który wygrał 67 ze 102 wyścigów. Fausto Coppi jest rekordzistą pod względem liczby zwycięstw: pięciu.