Dlaczego pary są wolniejsze niż jeźdźcy solo w Transcontinental Race?

O ile rozumiem, punkty kontrolne są takie same dla par i poszczególnych osób, więc oba ścigają się na porównywalnej długości (dokładna długość będzie zależeć od umiejętności routingu jeźdźców).

Jednak pierwsza para mężczyzn na TCR6 (Charles Christiansen i Nico Deportago-Cabrera) skończyła 13d 20h 25m, podczas gdy pierwsza indywidualna osoba (James Hayden) ukończyła 8d 22h 59m. Jeźdźcy w parze powinni mieć przewagę, ponieważ mogą się wzajemnie przeciągać . Zaletą moralnego wspierania się jest również zaleta, która moim zdaniem jest bardzo ważna w tak długim wyścigu. Dlaczego zamiast tego są wolniejsze?

Jedyne wyjaśnienia, które mogę podać, to: większe prawdopodobieństwo problemów mechanicznych dla par i mniejsza konkurencja w zakresie rejestrujących się zawodników. A może brakuje mi czegoś innego? Czy mają może bardziej restrykcyjne reguły?

Uwaga : Prosi się o to z ciekawości, ale chcę podkreślić, że jestem wielkim fanem Chasa i Nico (para zwycięzców) i mam ogromny szacunek dla ducha, z jakim zbliżyli się do wyścigu.

Uwaga 2 : Tutaj mówię tylko o minimalnym czasie kolarzy, a nie średnim czasie (nie mam na to danych).

Edytuj Przejrzałem statystyki poruszania się i zatrzymywania wyżej wymienionych kolarzy. Zakładając, że poprawnie interpretuję statystyki modułu śledzącego , oto informacje:

                  Chas-Nico    James
moving time       8:15:38      7:05:04
stopping time     5:06:37      1:18:24

Wydaje się to potwierdzać hipotezę @ ChrisH w komentarzach, że największą różnicą jest czas zatrzymania.

Oczekuję, że trzema głównymi uczestnikami są:

1. Jeźdźcy solo są po prostu silniejsi. W wygranej solo jest więcej chwały, więc jeśli jesteś wystarczająco silny, aby np. Znaleźć się w pierwszej piątce, prawdopodobnie lepiej to zrobić, niż w pierwszej piątce. Na przykład porównaj tenis: naprawdę silni gracze koncentrują się na singlach.

2. Łatwiej jest dbać o siebie i znać własne ograniczenia niż próbować ustalić, jakie są ograniczenia partnera. Na tym poziomie pytanie nie brzmi tak: „Czy mogę jechać jeszcze przez godzinę?” ale „Jak bardzo jestem zmotywowany do przejechania dodatkowej godziny, mimo że mam ochotę na bzdury i czy mogę to utrzymać do końca?” Musi być bardzo trudno dokładnie ustalić, gdzie w skali jest twój partner.

   Na przykład, jeśli tak, to jak często kończysz w następującej sytuacji? Ty i twój partner / przyjaciel chcecie wyjść na posiłek. Sugerujesz restaurację A, oni sugerują restaurację B. W końcu mówisz: „Nie, nie, jest OK, chodźmy do B”, a oni mówią: „Naprawdę, A jest w porządku. Chodźmy tam”.

3. Szkicowanie nie daje wiele przy prędkościach, jakie wykonują jeźdźcy. Średnia zwycięska prędkość (na podstawie oświadczenia Wikipedii, że wyścig wynosi około 3900 km; uśredniona w czasie ruchu) wynosiła tylko około 23 km / h (14 mil na godzinę); wiodąca para osiągała prędkość około 19 km / h (12 mil na godzinę). Tak więc w rzeczywistości jeźdźcy solo jeżdżą z własną prędkością; pary poruszają się z prędkością wolniejszego członka.

Ponadto, jak wspomniano w komentarzach, dwa motocykle będą miały dwa razy więcej mechaniki.

Kategoria par faktycznie ma mniej restrykcyjne reguły. Obsługi 2017 Race mówi:

W kategorii par jeźdźcy w parze działają jako jednostka i mogą dzielić się jedzeniem, sprzętem, informacjami i zasobami między sobą i pomagać sobie nawzajem, w tym jeżdżąc na strumieniu. Wsparcie nie może pochodzić spoza pary, a zasoby nie mogą być udostępniane poza parą. Do wszystkich celów i celów para powinna wchodzić w interakcje z innymi osobami spoza pary, tak jakby byli jeźdźcami solo.

Natomiast niesparowani jeźdźcy nie mogą przesyłać strumieniowo ani udostępniać informacji ani zasobów. Ten sam tekst pojawił się w instrukcjach od co najmniej 2014 r. (Z wyjątkiem całkowicie trywialnej zmiany brzmienia). Nie udało mi się znaleźć instrukcji 2018, ale zakładam, że nic się nie zmieniło.

Rozważ dwóch dość silnych jeźdźców. Jeden jest niesamowitym wspinaczem, a drugi schodzi z absurdalnymi prędkościami. Razem jeżdżą na col. Wspinają się w tempie wolniejszego wspinacza i schodzą po drugiej stronie w tempie wolniejszego zejścia, tym samym zabierając więcej czasu niż którykolwiek z nich.

Oczywiście zarówno jazda we własnym tempie, jak i przegrupowanie na dole oznaczałoby, że teoretycznie zarządzają czasem wolniejszego zawodnika. W praktyce zawsze powoduje to opóźnienia.

Może to przyczynić się do dodatkowego czasu zatrzymania (jeśli tak się przegrupowują) lub dodatkowego czasu jazdy (przegrupowanie poprzez zwolnienie, trzymanie się razem).

W rzeczywistości grupy są zwykle wolniejsze podczas podróży.

Ludzie są tak zmęczeni, że halucynują lub zasypiają na rowerze i zjeżdżają z dróg. Jeśli jeździsz sam, przejazd przez to może wydawać się dobrym pomysłem. Jeśli twój partner zacznie halucynować lub kiwnie głową, zatrzymasz się. Jest to podobne do zjeżdżania w pogarszające się warunki (nawierzchnia drogi, pogoda); znacznie bardziej prawdopodobne jest zachowanie ostrożności, gdy ponosimy odpowiedzialność za kogoś innego. (Jest to nieco inne spojrzenie na punkt 2 Davida).

EDYCJA Cytując mężczyznę, który wie: „To kłucie”. Ian Walker (wygrał wyścig> 4000 km na North Cape w ciągu 11 dni) wygłosił w zeszłym tygodniu wykład, na który nie mogłem się dostać, ale jest na Vimeo (link jest odpowiedni, ale polecam obejrzeć całość), adresując dokładnie ten punkt w odpowiedzi na pytanie.