Dlaczego leżące są tak wolne pod górę?

Kilka razy jeździłem na leżąco i zauważyłem, że podjazd jest bardzo, bardzo wolny. Biorąc pod uwagę, że leżące poziomy mają być bardziej wydajne niż rowery z ramą diamentową, dlaczego są tak cholernie wolne pod górę?

Powiązane: czy „efektywność” oznacza coś innego w odniesieniu do leżących?

„Wydajność” wydaje się łatwa do zmierzenia. Brak zasilania ÷ Zasilanie. Oczywiście nic w życiu nie jest tak łatwe.

Oto post na blogu autorstwa randonneura, który porównał moc na swoim leżącym z tym na swoim rowerze z diamentową ramą (na końcu jest kilka interesujących postów na końcu).

Odkrył, że jego szczytowa moc wyjściowa jest wyższa na rowerze DF, ale jego kalorie na milę i jego waty na milę są niższe na jego leżącej. Oto kilka nieoczywistych sposobów definiowania wydajności, które pokazują, że leżący jest bardziej wydajny.

Autor pisze także o tym, że czuje się „ograniczony mięśniowo” na leżących ze względu na swoją niezdolność do rekrutacji tylu różnych grup mięśniowych i „ograniczony płuca” na rowerach DF. I w komentarzach jest ciekawa dyskusja.

Geometria rowerowa i tematy biomechaniczne były już omawiane przez innych, ale zastanawiam się, czy znaczna część tego, co obserwujesz, jest względną różnicą między prędkościami na dwóch rodzajach terenu?

Pomyśl o tym w ten sposób:

Jeździsz „zwykłym” rowerem po mieszkaniu. Ostateczna prędkość maksymalna jest zasadniczo zależna od aerodynamiki. Osiągasz prędkość, przy której siła powietrza, na którą naciskasz, jest równa sile, którą włożysz.

Gdy jeździsz w pozycji leżącej w tych samych warunkach, jest bardziej aerodynamicznie wydajna, więc Twoja prędkość maksymalna jest wyższa.

Ma sens.

Pod górę jest trochę inaczej.

Większa część energii wejściowej idzie na pokonanie grawitacji. Dlatego twoja maksymalna prędkość będzie niższa.

Jadąc na wzniesieniu, wciąż pokonujesz dokładnie taką samą grawitację, więc oprócz innych zalet mechanicznych, które leżący może dać lub nie w tej sytuacji, twoja maksymalna prędkość będzie mniej więcej podobna do jazdy na jakimkolwiek innym rowerze. Aerodynamika odgrywa znacznie mniejszą rolę w równaniu.

Podsumowanie: względna różnica w dwóch najwyższych prędkościach będzie większa (i bardziej zauważalna) na bardziej aerodynamicznie wydajnej maszynie.

Zastrzeżenie: Nie jestem ani naukowcem, ani poziomym jeźdźcem: P

Nie jestem pewien, dlaczego nie zostało to wspomniane w innych odpowiedziach, ale poziomy są zazwyczaj znacznie cięższe niż tradycyjne ramy, a na stromych nachyleniach waga robi dużą różnicę.

Wygląda na to, że leżący 2000 $ kosztuje około 30 funtów, a rower szosowy 2000 $ powinien wynosić około 18 funtów lub więcej.

Wydajność, tj. Nie marnowanie energii, nie jest tym samym, co zapewnianie wysokiej mocy wyjściowej.

Myślałem, że leżące są wydajne z powodu niskiego oporu powietrza w porównaniu do konwencjonalnego roweru.

Jeśli chodzi o moc wyjściową, domyślam się, że podczas jazdy konwencjonalnym rowerem z siodła ramiona ciągną się za pręty, gdy stopy dociskają pedały, co pozwala mięśniom całego ciała na zwiększenie mocy. Podczas jazdy w pozycji leżącej mogą przyczynić się tylko nogi, stąd wyższa potencjalna moc wyjściowa jeźdźca na zwykłym rowerze.

Leżące są na ogół cięższe niż rower nie-poziomy zaprojektowany do tego samego rodzaju jazdy i sprzedawany w tej samej cenie.

Z kilkoma wyjątkami (głównie wygięcia FWD MBB), jeździec wygięty nie może wykorzystać siły górnej części ciała, aby zastosować dodatkową moc do korb.

Większość jeźdźców, którzy „kilkakrotnie jechali na leżącej”, nie jest odpowiednio przygotowana do prowadzenia leżącej tak wydajnie, jak na jeźdźca na nie leżącym rowerze. Właściwe uwarunkowanie i nauczenie się właściwej techniki pedałowania / jazdy jest często określane jako „uzyskanie zgiętych nóg”, które stopniowo następuje w ciągu kilku tygodni lub kilku miesięcy. Jeśli spędzam dużo czasu, jeżdżąc na jednym z moich wygięć z nisko położonym wspornikiem, a następnie wracam do jazdy na jednym z moich wygięć przy wysokim wsporniku dolnym, zajmuje mi to mniej więcej tydzień lub więcej, ponieważ nawet to uderza mnie w nogę mięśnie inaczej; to większa zmiana, aby przejść z dowolnego wygięcia „nie wygiętego” na „wygięty”. Dopóki nie dostaniesz zgiętych nóg, zauważysz różnicę głównie podczas wchodzenia na strome wzgórza.

Podstawową zaletą wygięcia w zakresie wydajności jest doskonała aerodynamika. Po pierwsze, nie wszystkie wygięcia mają doskonałą aerodynamikę: mój rower zakupowy i użytkowy Sun EZ-1 Lite jest mniej aerodynamiczny niż mój stary Schwinn. Po drugie, aerodynamika prawie nie ma wpływu na powolne prędkości, przy których występuje wspinaczka: poniżej około 15 mil na godzinę (łączna prędkość jazdy do przodu i prędkość wiatru) profil aerodynamiczny jest w zasadzie bez znaczenia, a jeśli jedziesz szybciej, to albo jesteś poważnym sportowiec lub nie wspinanie się na prawdziwe wzgórze.

W każdym rowerze nogi są prawie proste, gdy pedały znajdują się w najdalszym punkcie. Pomyśl teraz o odwróceniu, kiedy pedał jest najbliżej, na zgięciu twoje górne nogi są pod kątem około 90 stopni od brzucha, podczas gdy na DF twoja noga jest prawie równoległa do brzucha. Dlatego podczas zgięcia twoje duże pośladki są już w połowie rozciągnięte, gdy zaczynasz udar mózgu, podczas gdy w DF masz pełne wykorzystanie tych mięśni na początku udaru.

Jestem całkiem nowy w zginaniu się na jeździe i zacząłem akceptować prędkość ślimaków na wzgórzach, na przejażdżkach grupowych utrzymuję się inaczej i wszyscy zdają się akceptować, że dla mnie cena jazdy na rowerze w moich starszych latach jest niska na podjazdach! Uwielbiam być bezbolesny!

W zeszły weekend odbyłem przyzwoitą jazdę pod górę i mam dwie realizacje:

1) Ciężko jest jeździć długo, gdy twoje stopy są powyżej twojego serca - zdrętwiałem od stóp do głów, aż poziom się wyrównał.

2) Aby utrzymać równowagę, wymagana jest minimalna prędkość, a jeśli nie będziesz w stanie osiągnąć prędkości 5 km / h, będziesz zbyt chwiejny na całej drodze.

Mam 22-zębową zębatkę i jest zbyt mała, aby była przydatna. Siedzę więc w środkowym pierścieniu z 32 zębami i tylnym przełożeniem z 32 zębami i szlifuję to.

Wspinałem się w 35 minut na rowerze szosowym. i 42 minuty w zły dzień. Ta leżąca jazda trwała 59 minut i, co prawda, moje tętno było poniżej 150, podczas gdy w latach siedemdziesiątych na rowerze szosowym.

Upshot - poziomy leżą SĄ znacznie wolniej pod górę.

Na bok - nie pomaga to, że mój stal leżący waży 20 kg. W porównaniu z tym mój rower szosowy z aluminium o masie 11 kg jest jak piórko. A fantazyjne motocykle wyścigowe są niczym. Tak więc ta dodatkowa waga nie pomaga wcale prędkości pod górę.

Jedną rzeczą do rozważenia jest to, że na rowerze z ramą diamentową możesz stać na pedałach podczas podjazdu, aby wykorzystać swoją masę jako zaletę. Niektórzy ludzie mogą to robić nieświadomie. Tego rodzaju rzeczy nie są tak naprawdę możliwe na leżącym rowerze.