TdF: W jaki sposób umieszczenie jednego członka zespołu w oderwaniu pomaga reszcie zespołu?

Jaką korzyść zyskuje drużyna w wyścigu takim jak Le Tour De France, wysyłając jednego członka zespołu na ucieczkę? Co zyskuje reszta zespołu, w tym ich ulubiony zawodnik?

Pełna odpowiedź zależy dokładnie od zaangażowanych drużyn i składu przerwy, ale ogólnie kluczem do zrozumienia tego nie jest fizyka, ale teoria gier.

W wyścigu takim jak TdF rozgrywanych jest jednocześnie wiele osobnych zawodów: nie tylko o ogólną klasyfikację generalną, ale także o wygrane etapy, koszulkę (zielone) punkty, koszulkę górską (kropki), (najwyżej oceniany zawodnik pod wiek 25) biała koszulka, zespół o najniższym skumulowanym czasie i tak dalej. Nie każda drużyna ma nadzieję na GC, ale każda drużyna ma cel lub gole. Jeśli Twoim celem jest zwycięstwo etapowe lub zdobycie jednego z jeźdźców na konkretnej koszulce, doprowadzenie kogoś do przerwy może pozwolić reszcie zespołu na schronienie w peletonie, zachowanie wysiłku przez cały dzień i przygotowanie się do następnego etap dnia.

Bardziej skomplikowany jest przypadek, kiedy zrobić mają pretendentem GC, a także kogoś w przerwie. W zależności od składu przerwy zawodnik może zagrozić bramce innego zespołu. W tej sytuacji grasz w grę oczekującą (grę „kurczaka”), aby zmusić zagrożoną drużynę do pościgu za przerwą, podczas gdy twoja drużyna schronia się w peletonie, oszczędzając wysiłek przez cały dzień.

Czasami drużyna walcząca z GC umieści jeźdźca we wczesnej przerwie z ustalonym planem wykluczenia jeźdźca z przerwy później w wyścigu, aby pomóc liderowi drużyny. To tak, jakby buforować zapasy dalej, z których mogą skorzystać w razie potrzeby.

Czasami masz zawodnika GC, ale nikt nie jest w przerwie, a skład przerwy zagraża drugorzędnemu celowi innej drużyny. Jeśli tak, możesz poczekać, aż druga drużyna zacznie panikować i zainicjuje pościg, a następnie schron się w peletonie, oszczędzając twój wysiłek.

Zespoły zawsze będą patrzeć na zawodników z wczesnej przerwy, aby ustalić, czy jej skład pasuje do ich celów. Jeśli nie, zespół zacznie gonić za wcześnie, aby wchłonąć przerwę, a następnie poczekaj, aż pojawią się inne, bardziej akceptowalne formy przerwy; w takim przypadku pozwolą na przerwę, podczas gdy schronią się w peletonie i poczekają, aż ktoś spanikuje i rozpocznie pościg.

Gdy etapy odliczają się w jednym z Grand Tours (Tour de France, Giro d'Italia lub Vuelta a Espana), zespoły, które jeszcze nie wygrały etapu, stają się coraz bardziej zdesperowane, aby wprowadzić kogoś w wczesna przerwa. Może być kilka przetasowań kompozycji break, gdy dyrektorzy sportowi próbują doprowadzić co najmniej jednego zawodnika do stabilnej przerwy. To może być nieszczęśliwe dla już zmęczonych jeźdźców, którzy przyspieszają raz za razem, aby odzyskać nieodpowiednie przerwy.

Na drodze jest jednocześnie 20 drużyn o różnych celach i zestawach umiejętności, z wieloma różnymi pod-zawodami. Jeśli chodzi o teorię rozgrywki n-person, jazda na rowerze pozwala (zachęca) do tymczasowych koalicji, zmowy (jak wtedy, gdy członkowie różnych zespołów w przerwie pracują razem, aby trzymać się z daleka), płatności dodatkowych (nie tylko pieniędzy, ale także umów, aby nie kwestionować sprint lub punkt górski), dylematy więźniów, blefy, zwody, a na dodatek rezygnacja. Następnie muszą to zrobić następnego dnia, pamiętając, czy dany zespół dotrzymuje obietnic. To jest powód, dla którego masowe wyścigi rowerowe są, zarówno z perspektywy strategicznej, jak i taktycznej, o wiele bardziej złożone niż sporty, w których występują tylko dwie drużyny naprzeciw siebie na boisku.

Nie zapominaj, że w grę wchodzą pieniądze! Każda konkurencja w TDF ma nagrodę pieniężną. Każdy sprint. Każda skategoryzowana góra. Często miasta po drodze będą miały własne nagrody, takie jak krowa lub Twoja waga w szampanie. Każda drużyna chce zabrać do domu część łupów, ale nie możesz wygrać, jeśli nie grasz, więc drużyny, które nie wygrywają etapów lub koszulek, zapewnią, że będą mieli facetów w przerwach.