Czy rower został wykonany z przerzutką tylną nad tylnymi widełkami?

Tytuł pytania jest w dużej mierze podsumowaniem, ale czy powstał rower z alternatywnym stylem napędu?

Oznaczałoby to przerzutkę zamontowaną zasadniczo do góry nogami z naprężeniem popychającym łańcuch do góry. Widziałem, gdzie chroniłoby to przerzutkę i bardziej chroniło łańcuch przed kurzem i resztkami. Mogę jednak również wyobrazić sobie pewne problemy ze zmianą biegów z przodu, ponieważ łańcuch wychodzi również z przedniego pierścienia łańcucha.

Zdjęcia będą mile widziane!

Przerzutka musi poprowadzić łańcuch na zębatkę - co oznacza, że idzie na dno.

Napinacz musi iść na stronie luzu łańcucha - co z kolei oznacza, że przechodzi na spodzie (strona górna pętli łańcucha ma naprężenia napędowego).

Jeśli układ napędowy został odwrócony, można to zrobić. Umieść koło napędowe z przodu i kieruj swoim tyłkiem - w ten sposób .

Patent USA 6588786 ma to, co opisałeś . Premia: nie musisz sterować tyłkiem - kable łączą kierownice z widelcami. Znalazłem to podczas wyszukiwania w Google „roweru z przednim napędem”.

Oto kolejna konfiguracja:

To nigdy nie zadziałałoby, ponieważ żadna siła nie byłaby przenoszona na tylne koło, dopóki klatka przerzutki nie byłaby maksymalnie rozciągnięta.

Przerzutka musi znajdować się poniżej tylnego trójkąta, aby umożliwić jej luzowanie łańcucha.

Przypuszczam, że można podzielić przerzutkę na części, jedną w celu utrzymania napięcia łańcucha, a drugą w celu zmiany biegów, ale wydaje się to zbyt skomplikowane.

Prawdziwym rozwiązaniem problemu przerzutki jest koncentrator wewnętrzny.

W rzeczywistości istnieje jedno takie rozwiązanie z Campagnolo, które tak naprawdę się nie trzymało:

Ogólnym pomysłem było całkowite pominięcie tensora i rekompensowanie zmiany długości łańcucha (odległości, którą pokonuje) poprzez przesunięcie koła łańcuchowego (całego koła) do tyłu i do przodu.

Główną wadą takiego podejścia była zmniejszona liczba prędkości, które możesz mieć w naszym rowerze; głównie przez uniemożliwienie posiadania przedniego zmieniacza biegów. Nie był to zbyt duży problem na niektórych wyścigach, podobnie jak w przypadku klasyki Paris-Roubaix, ale wciąż brak swobody polegał na wyborze prędkości (rozmiar wspornika musiał odpowiadać odległości, o którą koło się poruszało) i zmianie koła podczas wyścigu.